Het is 23 februari 2017. Gisteren ben ik bevallen van onze eerste zoon. Maar waar jij eigenlijk nog warm en veilig in mijn buik had moeten zitten, lig je nu in mijn armen. Koud. Levenloos. Waar we bezig hadden moeten zijn met het klaarmaken van je kamertje, dachten we gisteren en vandaag na over jouw begrafenis. Je mocht ruim 17 weken worden. Niet omdat je niet gezond was, maar omdat je in mijn buik zat.
Je hebt dezelfde bloedgroep als je grote zus met daarin het onderdeel waarop mijn lichaam antistoffen ontwikkelde. Ik kijk naar je, koester je en zie je rode buikje. Dat komt doordat we alles probeerden te doen om jou te kunnen helpen, om je te laten overleven. Je bent 17 weken en ik ben jouw mama.
We zoeken een mooi mandje voor je uit, bestellen een blauw kistje en mijn moeder regelt dat je mag worden bijgezet in het familiegraf. Het graf waar ook mijn opa, oma en oom in begraven liggen. Om duidelijk te maken dat jij daar nu ook een plekje hebt, kiezen we een kei uit met jouw naam erop. Ik hou je stevig vast. We maken foto’s, huilen. Ons hart is in duizend stukken gebroken, onze hoop en toekomst voor nu verbrijzeld. We moeten je achterlaten in het ziekenhuis: je vader vindt het te confronterend om je in onze koelkast te moeten bewaren. Ik volg hem hierin, zoals hij mij op andere punten volgt.
Evi (4) is in de tussentijd bij mijn zus. Ze is al op de hoogte dat haar broertje niet meer leeft en dat we daarom in het ziekenhuis zijn. Ze kleurt en tekent erop los: de baby in mijn buik maakt plaats voor een vlinder die op elke tekening terugkomt. Zodra we thuis zijn, komt onze grote, kleine meid een knuffel brengen en gaat dan weer mee met haar tante.
Ons verdriet vindt ze, logischerwijs, moeilijk. We leggen uit dat we verdrietig zijn, omdat we graag nog een baby wilden. Nog een kindje dat net zo leuk is als zij, waarmee ze kon spelen en van wie we, met elkaar, zielsveel konden houden. We knuffelen en ze gaat weer. Het voelt verschrikkelijk dat ze weg is, maar dit is voor Evi het beste.Morgen komt ze weer bij ons, dan gaan we samen bloemen uitzoeken voor bij de begrafenis.
We hebben veel getwijfeld en met anderen gesproken omdat we niet wisten of we haar moesten betrekken bij het rouwproces. Maar Evi zei dat ik zwanger was en was intens gelukkig om grote zus te worden. Het voelt niet goed om haar hier niet in te betrekken. Omdat ze gek is op bloemen, mag zij de bloemen uitkiezen om tijdens de begrafenis aan haar broertje te begeven. Ook kleurt ze graag. Daarom mag ze op het deksel van zijn kistje een mooie tekening maken. Als we haar vragen of ze dat wil, maakt ze vol enthousiasme een dinosaurus: daar houden jongens van.
Op de dag van de begrafenis nemen we met z’n drieën afscheid, op aanraden van het uitvaartcentrum samen met Evi. Zij kijkt naar haar broertje, raakt hem aan, zegt wat ze tegen hem wil zeggen en we maken foto’s. Evi stelt vragen die wij beantwoorden. We knuffelen haar, koesteren haar. En haar broertje.
We verzamelen bij de begraafplaats, waar bij de kamer de naam van onze zoon is aangegeven. Begrafenis… Het klinkt zo groot, maar alleen onze inner circle is erbij: mijn ouders, schoonvader, zus, zwager en mijn twee beste vriendinnen. Met elkaar huilen we en brengen hem naar het graf. Evi vertelt daar dat haar broertje een sterretje is geworden en dat zij bloemen heeft uitgekozen. Ze zegt de aanwezigen waar zij hun bloemen moeten laten. We volgen haar en wat zij goed acht voor dat moment. En ze doet dat fantastisch!
Het jaar dat volgt is heftig. De Kell-antistoffen maken het voor mij erg lastig om een zwangerschap veilig te kunnen voldragen. Onze enige optie is het gebruik van medicijnen, waarvan het niet zeker is of ze daadwerkelijk helpen of dat we opnieuw in deze situatie terechtkomen. Voor ons gevoel konden we niet anders dan onze kinderwens in de koelkast zetten, ons richten op het gezin dat we hebben en ons geluk. De gebeurtenissen en situatie waarin we zaten, zorgden er ook voor dat ik inzag dat ik al heel lang niet meer op mijn plek zat op mijn werk. Ik was ongelukkig en murw.
Via Twitter kwam ik in contact met Miriam van Kreij, miskraambegeleidster. Een miskraambegeleidster in de ruimste zin van het woord want vrouwen met een zwangerschapsverlies zijn op de juiste plek bij haar. Miriam was op dat moment bezig met het schrijven van haar boek en op zoek naar vrouwen die een miskraam, doodgeboorte of een overleden kindje hadden. Ze zocht naar tips van deze vrouwen: wat ging er in de opvang na hun verlies goed en wat niet?
We bleven contact houden en toen Miriam een opleiding voor coaches in miskraambegeleiding op ging zetten voelde dat als mijn bestemming. Dit was wat ik moest gaan doen! Ik heb me opgeven en wat ben ik daar blij om. Hierdoor heb ik tijdelijk andere vrouwen mogen begeleiden in hun rouwproces, tot ik mijn huidige baan vond. Door mijn eigen ervaringen (ik heb ook 2 miskramen gehad) weet ik hoe die perode voelt. Ik ken het gat waarin je terecht kan komen als de wereld verdergaat en jij nog vol in je verlies zit. Het is waardevol dat ik daar deel van uit mocht maken en vrouwen lucht gaf door hun verlies en verdriet te erkennen. Dat zij moeder zijn van hun kindje(s), ook als zij hen niet op schoot hebben aan het eind van de dag.
Elk kind doet ertoe.
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
©Gebruikte afbeeldingen zijn eigendom van Kimberly, eigenaresse van Beebs and moms
