In deze serie vertelt Sophie hoe het met haar gaat tijdens de zwangerschap van haar tweede kindje. Lees mee over haar kwaaltjes, voorbereidingen en alles wat haar bezig houdt.
Sophie: update 40 weken
Week 37: het aftellen is begonnen
Pijn in mijn lies blijft aanhouden
De laatste 4 weken zijn ingegaan. Ondanks dat we aftellen, is het nog best druk. Zo is Lionel weer begonnen met werken, na twee vrije weken, en hebben we de verjaardag van ons zoontje afgelopen weekend gevierd. Tijdens deze middag en avond heb ik toch vrij veel gestaan en heen en weer gelopen, waardoor ik nu constante pijn voel in mijn lies. Hopelijk trekt het snel weg.
Mijn nesteldrang is trouwens bijna klaar, hoop ik, aangezien alle verdiepingen van het huis een schoonmaak- en opruimbeurt hebben gehad. Moet ook zeggen dat ik er inmiddels best klaar mee ben. Het enige dat ik nog wil doen is morgen de gewassen babykleertjes op maat leggen en dan mijn ziekenhuistas in orde maken. Komende dinsdag heb ik een afspraak in het ziekenhuis.
Algemene controle
Vandaag ben ik in het ziekenhuis geweest. Eigenlijk wist ik niet meer precies wat er ging gebeuren, maar het was dus een algemene controle met echo. Het hoofdje is nu zover ingedaald dat je het niet meer goed kon zien op de echo. Verder is alles in orde.
Ik kreeg de gelegenheid om vragen te stellen aan de gynaecoloog. Het is alleen jammer dat je thuis vaak pas bedenkt wat je eigenlijk nog meer had willen weten. Dat komt de volgende keer dan maar… De volgende afspraak vindt over twee weken plaats.
Klaarmaken voor de bevalling en kraamtijd
De babykamer is inmiddels helemaal klaar. Zijn kleertjes zijn gewassen en het extra matras om ons bed te verhogen, ligt klaar in de slaapkamer. We hebben een boxspring met hoofd- en achterbord, dus het is daardoor eigenlijk gewoon onmogelijk het bed op klossen te zetten. We gaan het logeermatras dus gebruiken als noodoplossing. En omdat ik toch niet thuis mag bevallen, ligt het er alleen zolang de kraamverzorgster er is: puur voor de controles.
Als gezegd was het ook tijd om de ziekenhuistas klaar te zetten. Wat niet mag ontbreken? Eigenlijk met stip op 1 ons fototoestel voor foto’s van de eventuele keizersnee. Deze zijn er van de geboorte van onze oudste zoon ook. Ik ben daar nog altijd zo dankbaar voor, omdat ik toen geen bril op had of lenzen in en dus niets kon zien. Bovendien ging de hele operatie in een waas aan me voorbij, dus het was fijn er op die manier naar terug te kunnen kijken. Verder pak ik kleding voor mij, de baby en wat toiletspullen. Andere zaken, zoals een kolfapparaat, flesvoeding (voor het geval dat) en luiers zijn aanwezig in het ziekenhuis.
Nare opmerkingen tijdens de zwangerschap
Het is misschien een taboe om te zeggen, maar ik ben de zwangerschap echt helemaal zat. En niet eens door hoe ik me fysiek voel, want het gaat echt stukken beter dan de eerste keer. Het is gewoon dat iedereen (buiten mijn man, familie en beste vriendinnen om) commentaar levert op mijn omvang en quasi-grappig roept of het er geen twee zijn. Het houdt niet op.
De opmerkingen begonnen een paar maanden geleden, maar het is steeds erger geworden. Ze beseffen niet dat zo’n opmerking mij een ellendig gevoel bezorgt en dat mijn zelfverzekerdheid steeds met het moment minder wordt. Gisteren kreeg ik de vraag in de supermarkt, maar ook tijdens verjaardagen is er altijd wel iemand die iets moet zeggen. Zelfs wanneer ik bij mensen ben die heel vertrouwd zijn en dichtbij staan, hoor ik nog weleens iets. Het is dat mijn man me elke dag laat weten hoe mooi hij me vindt, anders had het me echt heel neerslachtig gemaakt.
Hoe moet je ermee omgaan?
Ik vind het ook jammer dat mensen zich meer bezighouden met mijn omvang dan de gezondheid van de baby of mij. Ik zou ook willen dat ik een passend antwoord had als mensen het vroegen; tot nu toe lach ik het maar weg. Het doet alleen wel echt pijn. Heel veel pijn. Ik zou willen dat ik mensen hier op de één of andere manier bewust van kon maken, maar hoe?
Borstvoeding
Iets anders: vandaag (36+3) lekte ik tijdens het douchen ineens een minimale hoeveelheid melk. Gek dat het nu al kan! Maar goed, op de site van Medela stond dat dit bij sommige vrouwen al begint met 14 weken. Valt het bij mij nog mee! Het positieve aan dit hele verhaal is wel dat ik straks gewoon kan proberen borstvoeding te gaan geven. Ik hoop dat het minder energie kost dan bij onze oudste zoon.
Week 38
Bewegen wordt steeds moeilijker en zwaarder
Op het moment van schrijven ben ik precies 37 weken zwanger. Alles begint nu echt zwaar te worden. Afgelopen paar nachten heb ik flinke pijn in mijn lies en mijn buik gehad. Lopen gaat moeizamer en fietsen voelt minder prettig. Bovendien veroorzaakt dat laatste ook meteen harde buiken.
Slapen gaat niet heel lekker meer. Ik lig regelmatig wakker van 04.00-07.00 uur. Ter compensatie doe ik af en toe maar gewoon een middagdutje wanneer J. slaapt.
De naam van onze zoon
We bedachten de naam van onze zoon al in het begin van de zwangerschap. Sindsdien is het dus een goed bewaard geheim. Grappig hoe dat trouwens cultureel bepaald is. Zo is het in de Turkse (en volgens mij ook de Marokkaanse) cultuur heel gebruikelijk om de naam al te noemen voor de bevalling. Kinderen vinden het vaak ook logisch dat je de naam vast vertelt en anders willen ze op zijn minst de eerste letter weten.
Nu krijgen onze naasten de naam te horen via een app en/of het geboortekaartje. Daardoor zie en hoor je hun reactie niet en dat is soms misschien maar beter. Al kan het ook voor verwarring zorgen: onze oudste is vernoemd naar een Colombiaanse voetballer. Als je zijn naam leest, is de kans groot dat je kiest voor de Engelse uitspraak, maar wij spreken hem op zijn Spaans uit. Daardoor vinden anderen het nog weleens lastig: bij het consultatiebureau, de huisarts of tandarts gaan ze ook allemaal voor de Engelse variant. Hier zullen we echter niet tegenaan lopen bij onze tweede zoon: er is maar één uitspraak mogelijk.
Spontane bloedneus door de zwangerschap
Sinds drie weken geleden heb ik af en toe een bloedneus. Het bloed stroomt er soms echt uit, pas als ik heb gesnoten is het klaar. En in eerste instantie dacht ik er niet zo bij na, maar nu na de vijfde keer besef ik dat er een relatie is met mijn zwangerschap. Een nieuw kwaaltje: vorige keer had ik hier geen last van.
Nog een hittegolf?
Het is nooit eerder voorgekomen rond deze tijd van het jaar, maar we zouden zomaar een tweede hittegolf tegemoet kunnen gaan in Nederland. Wat een geluk… Ik begin weer vocht vast te houden, slaap slechter en heb af en toe een soort opvliegers. Gelukkig kon ik gisteren even afkoelen en genieten op het strand.
Het is de laatste zwangerschapsweek voor de bevalling. Officieel zou ik nog twee weken door moeten, maar we hebben de datum bewust een week eerder gepland. Wel lastig! Alleen mijn ouders weten de datum, dus ik moet er heel erg op letten dat ik het juiste antwoord geef als iemand vraagt hoelang ik nog moet. Nog even volhouden!
Spannend: komt de bevalling uit zichzelf op gang?
Het is best spannend of de bevalling komende week uit zichzelf op gang komt. Ik heb daarnaast deze week ook weer een afspraak in het ziekenhuis. Vooraf moest ik een vragenlijst invullen over allergieën, eerdere operaties en mijn persoonlijke gezondheid.
De afspraak begon bij de apotheek. Hier kreeg ik vragen over mijn eventuele medicijngebruik en namen we de vragenlijst door voor de anesthesist en vulden ze hem aan waar nodig. Daarna ging ik door naar de verpleegkundige bij de afdeling Anesthesie. Ze heeft mijn bloeddruk gemeten en ik moest nog even wegen.
Bij de anesthesist zelf bespraken we de vragenlijst nogmaals en namen de bevalling kort door. Ik krijg een ruggenprik, dit keer zonder slangetje. Na afloop van de operatie geven ze me een morfinepomp. Lionel mag er gelukkig bij zijn vanaf het begin, behalve wanneer ze de ruggenprik plaatsen. En omdat het alweer even geleden was dat ze mijn bloedwaarden hadden gemeten, mocht ik ook meteen even laten prikken.
We sloten ons dagje ziekenhuis af bij de gynaecoloog – dachten we. Opnieuw maten ze mijn bloeddruk en mocht ik op de weegschaal. De co-assistente maakte eerst een echo (en vond het allemaal maar moeilijk), daarna de gynaecoloog zelf. Ze had echter het idee dat het hartje van de baby soms oversloeg, waardoor we op de afdeling Triage een hartfilmpje mochten maken.
Na meer dan een halfuur wachten was ik aan de beurt. Ik mocht op een ziekenhuisbed liggen en kreeg twee gele banden om mijn buik met een sensor. Op mijn vinger plaatsten ze een soort hoesje en alles was gekoppeld aan de computer. Ze hebben uiteindelijk vijftig minuten lang zowel mijn hartslag als die van de baby gemeten, maar er was niks bijzonders. Opgelucht kon ik weer naar huis.
De bevalling
Ik krijg komende dagen nog een brief thuis voor de bevalling, om nog even zwart op wit te herhalen wat ze me in het ziekenhuis vertelden. Ze verwachten me om 7 uur ’s ochtends nuchter. Dan moet ik de banden van het hartfilmpje meenemen, omdat ze die dan opnieuw odig hebben. De uiteindelijke tijd krijgen we dan pas te horen.
Nauwelijks nog slaap
Wat een zware week! Het was zo warm en ’s nachts bijna niet uit te houden. Gelukkig werd het donderdag en vrijdag iets koeler. En het scheelde ook dat ik bij het zwembad en op het strand even wat meer op adem heb kunnen komen.
Vooruit koken
Met oog op het herstel na de bevalling besloot ik vooruit te gaan koken. Alles wat we over hebben, vriezen we in. Dan hoeven we tijdens de kraamtijd niet uitgebreid te koken en zijn we ook niet afhankelijk van anderen of Thuisbezorgd.nl. Verder hebben we ook nog wat makkelijke recepten die Lionel snel zou kunnen bereiden. En je weet natuurlijk maar nooit of de kraamverzorgster heerlijk kan koken…
Kwaaltjes
Sinds vrijdag heb ik last van een slapende hand en regelmatig kramp. Ook reageert mijn blaas zodra ik ga liggen: dan moet ik per direct naar de wc rennen. Gek hè? Want zittend en staand heb ik dan weer nergens last van.
Logeren bij opa en oma
Vandaag is het zondag. Onze oudste gaat logeren bij opa en oma. Dat geeft wat meer lucht: we hebben onze handen vrij en dan hoeven mijn ouders ook niet op maandagochtend al om 06.30 uur bij ons op te zijn. Ik ben zo benieuwd hoe hij straks op zijn broertje gaat reageren! En natuurlijk ook naar de reactie van de rest van de familie en onze vrienden. Gek dat we weten dat er morgen een baby in ons gezin bij is. Ik besef het helemaal niet, maar kan tegelijkertijd niet wachten om onze zoon te verwelkomen.
Kraambezoek
Lionel en ik hebben ook onze wensen besproken over het kraambezoek. De vorige keer was ik zo oververmoeid door alles en iedereen, dus we wilden er echt even goed over nadenken hoe we het nu moesten doen. Eigenlijk wilde ik een kraamfeest als alternatief, maar dat vond Lionel iets minder prettig. Het alternatief is dus om meerdere mensen in één keer te ontvangen.
We moeten toch als gezin zoeken naar een nieuw evenwicht en aangezien ik door de operatie in de eerste periode afhankelijk ben van anderen, willen we extra rustig aan doen.
40 weken: onze zoon is geboren!
Terwijl ik tik is het donderdag en is hij alweer vier dagen oud. Gelukkig is alles goed gegaan. De eerste drie dagen hebben we doorgebracht in het ziekenhuis (vanwege de keizersnee) en daarna mochten we naar huis. Het is zo fijn om weer je eigen spullen om je heen te hebben. En de kraamhulp stond bij thuiskomst al voor de deur te wachten!
We doen het komende tijd lekker rustig aan en gaan ons ritme met twee kinderen ontdekken. Met bezoek doen we ook rustig aan: tot nu toe zijn er eigenlijk vooral familieleden langs geweest. Voor nu ga ik dus weer even terug naar mijn roze (blauwe!) wolk en genieten.
Bedankt voor jullie leuke reacties tijdens het schrijven van deze serie en de hulp die ik kreeg! Binnenkort zal ik een update plaatsen over ons gezin van vier!
Liefs,
Sophie
Lees de andere delen van het zwangerschapsdagboek