Zwangerschapsdagboek van Sophie: 12-15 weken

In deze serie vertelt Sophie hoe het met haar gaat tijdens de zwangerschap van haar tweede kindje. Lees mee over haar kwaaltjes, voorbereidingen en alles wat haar bezig houdt.

Hoe het nu gaat met de kwaaltjes

Avondmisselijkheid

In mijn vorige blog besprak ik al mijn avondmisselijkheid, die overigens helaas niet van toepassing is op ongezond eten. Hier is iets nieuws bijgekomen: de aversie tegen wortel-, bieten- en groentebrood, maar ook pompoen- en erwtenplakjes voor op je boterham. Zodra ik het zie of er alleen al over hoor, is mijn maag van slag en draait tien keer in de rondte. Al geloof ik dat ik het waarschijnlijk in niet-zwangere staat ook niet lekker zou vinden, maar dat gevoel is nu wel enorm versterkt.

Beter ruiken

Naast de verergerde misselijkheid is mijn reukvermogen nu een stuk beter. Ineens ruik ik volle luiers (ook van andere kinderen) veel sneller, maar ook zweetgeuren. Zowel van anderen als van mezelf: ik ben meer gaan transpireren en dat is niet bepaald een voordeel. Al scheelt het dat ik het zelf dus ruik: kan je er meteen iets aan doen.

Bij de verloskundige

Dertien weken controle bij de verloskundige

Inmiddels heb ik mijn controle bij dertien weken weer achter de rug. Daarbij hebben ze bloed geprikt, mocht ik weer op de weegschaal en controleerde ze mijn bloeddruk. Gelukkig is alles in orde. De volgende controle is met zestien weken.

Kraamhulp kiezen

Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik zestien weken zwanger toen ik ‘eindelijk’ kraamhulp aanvroeg. Destijds wist ik niet dat je dit ruim van tevoren moet doen. Nu zijn er vijftig aanbieders in onze regio, allemaal met hun eigen voor- en nadelen. Onze vorige aanvraag was puur gebaseerd op gevoel en gelukkig goed bevallen, ook omdat we konden kiezen voor 5 uur per dag. Daarom wilden we eigenlijk dezelfde kraamzorginstantie inschakelen.

Maar toen kwam onze verloskundige tijdens het controlegesprek met haar eigen kraamzorg. Het sprak me wel aan. Aangezien ze ontzettend lief is en het allemaal heel persoonlijk voelt, besloten we ons met dertien weken dus meteen bij haar in te schrijven. Op tijd dit keer!

Vijftien weken zwanger: hoe ik me nu voel?

Terwijl ik dit schrijf ben ik 14,5 week zwanger, als deze blog online komt vijftien weken. ‘s Avonds gaat het al iets beter met eten en ook voel ik me energieker. Bovendien ben ik vorige week (13 weken) voor het eerst gaan zwangerschapszwemmen met een vriendin. Echt heerlijk: verwarmd water, bijkletsen en nog een beetje bewegen. Dit houd ik voorlopig wel vol!

Roze wolk? Ik voel me steeds rotter

Het enige dat ik minder fijn is in deze zwangerschap, is dat die roze wolk steeds kleiner wordt. Want hoewel ik super dankbaar ben dat ik in verwachting ben van ons tweede kindje, maken de opmerkingen over hoe gigantisch mijn buik wel niet is me steeds verdrietiger.

Ik begrijp het niet: waarom willen mensen daar per se iets over zeggen? Ik weet zelf ook dat mijn gewicht niet is waar ik het had willen hebben. Het afgelopen jaar was niet makkelijk voor ons [in een halfjaar tijd overleden drie familieleden, red.] en doordat ik een emotie-eter ben, kwam ik voor de zwangerschap al aan. Maar om daar continu mee geconfronteerd te worden en telkens te moeten doen alsof het me niet raakt, gaat me steeds minder goed af.

Kennelijk moet je als zwangere aan het ‘ideale’ plaatje voldoen – anders word je onderwerp van gesprek. Pijnlijk. Gelukkig zijn er ook mensen die zich wel inhouden of gewoon zo blij voor ons zijn, dan de rest er niet toe doet. Ook mijn man is geweldig en geeft me elke dag het gevoel dat hij blij met me is en trots op me. Dat scheelt echt!

De eerste schopjes

Vorige week vermoedde ik al dat ik de baby al licht voelde schoppen, maar vandaag (met vijftien weken) weet ik het zeker. Uiteraard nog niet van buiten zichtbaar/voelbaar, maar van binnen des te meer!

Heb jij in je zwangerschap ook opmerkingen gekregen over je buik? Wat deed dat met jou?

Sophie

Ik ben Sophie (35), getrouwd met Lionel, moeder van twee geweldige zoons (6 en 3). Voor De Mamagids schrijf ik over mijn werk als juf in het Jenaplanonderwijs, het leukste speelgoed en lekkere recepten voor lastige eters. En natuurlijk af en toe over het leven als vrouw in een mannenhuishouden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven