Het was een drukke dag, dus Ro en ik zijn blij als de meiden op bed liggen en we op de bank kunnen ploffen voor een nieuwe aflevering van Dynasty. Af en toe heb ik harde buiken, maar dat is eigenlijk steeds de laatste week. Ik wijt het ook aan mijn meest recente opleving van nesteldrang: gister en vandaag heb ik een berg spullen weggegooid en de boel opgeruimd.
Halverwege de aflevering voel ik iets dat ik niet direct kan thuisbrengen. Nou ja, als ik heel eerlijk ben misschien toch wel. Het voelt alsof ik ongesteld word en aan het doorlekken ben. Stiekem denk ik nog even: ik zal toch niet op de valreep incontinent raken? Bij het opstaan voel ik wat lopen en ik zeg het toch maar tegen Ro. ‘Zal vast niets zijn hoor, maar het zou zomaar kunnen dat mijn vliezen net zijn gebroken.’ Tussen neus en lippen door, alsof het niks voorstelt.
Ik loop door naar boven en besluit nog snel mijn bikinlijn te scheren nu het kan. Je kan er maar glad bij liggen als het eenmaal zover is. Heel ver kom ik niet trouwens. Ik ben halverwege als er een plensje water op de badmat valt. Geen twijfel meer over mogelijk, geen urineverlies op mijn 37e maar ‘gewoon’ vruchtwater. Ro, die inmiddels wil weten hoe het ervoor staat, steekt nieuwsgierig zijn hoofd om de hoek van de deur.
Nu heeft hij wel vaker gekke dingen gezien. Van de keer dat ik mijn weeën zat weg te zuchten op Tibetaanse meditatiemuziek tot mijn stormram-loop over de overloop. Dit kan bij zijn rijtje: een vrouw die besluit halverwege de te vroeg gebroken vliezen nog even snel haar bikinilijn bij te werken. Ik zie er, doordat je nauwelijks zicht hebt op je ‘onderkantje’ in dit stadium van je zwangerschap, uit als een egel met plaatselijk haarverlies en moet bovendien weer zo snel mogelijk naar beneden: als de baby nog niet is ingedaald moet ik direct plat liggen en boven zijn geen vrije bedden meer.
De kans op indaling is vrij klein vermoeden we, afgaand op mijn laatste controle bij de verloskundige. En inderdaad. Ik moet liggend naar het ziekenhuis toe. Niet veel later rijdt de ambulance dan ook voor, word ik op een brancard gehesen en maak ik domme grapjes naar mijn nerveuze moeder, die bij de kinderen zal blijven. Ik voel me goed, al ben ik natuurlijk eigenlijk ook gewoon hartstikke zenuwachtig. Maar toch, eindelijk wat actie!
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
