‘Niet direct zorgen maken hoor,’ verzekert de echoscopiste me, ‘met deze termijn liggen baby’s wel vaker net een beetje onhandig en dan lijkt het hoofdje kleiner dan het in werkelijkheid is.’ Intussen kijk ik koortsachtig mee naar het scherm. Het voordeel van meer weten dan de meeste zwangeren is dat je weet waar je aan toe bent. Het nadeel daarvan is dat ik nu zie dat de hoofdomtrek van onze baby nu een week achterloopt, net als zijn buikje.
Tijdens het gesprek met de gynaecoloog drukt ze me op het hart me geen zorgen te maken. ‘Wij zien nog geen reden tot paniek, alles ziet er verder prima uit. Het lijntje buigt alleen iets af.’ Ze laat het me zien via het computerscherm. ‘Kijk. De zuurstoftoevoer is verder prima en de hoeveelheid vruchtwater ook, dus er is genoeg voeding. Het is voor nu nog niet nodig om vaker op controle te komen, tenzij je dat wil.
Maar nee. Die echo’s zijn precies waar ik tegenop zag. Tussendoor gaat nog wel hoor, maar elke keer die controle, het afwachten of de groei volgens het lijntje gaat en de bijkomende angst voor herhaling. Nee, dat is slopend. Nog een reden waarom ik blij ben dat ik laatst op school heb aangegeven dat ik het lastig vond om dagelijks een paar keer de diepte in te gaan. Het is al spannend genoeg allemaal zonder dat ik me daar elke seconde van de dag bewust van word gemaakt.
Anderhalve week later lig ik op de bank. Op de een of andere manier lijkt het rustig in mijn buik. Sterker nog, ik kan me niet meer heugen wanneer de laatste keer was dat de kleine en ik contact hadden. Net als toen wervelt de koude paniek via mijn ruggenwervel naar boven en mijn keel voelt dichtgeknepen. Laat het niet waar zijn. In gedachten prevel ik schietgebedjes terwijl ik Ro vraag om advies. ‘Wat moeten we doen?’
Hij is doortastend en neemt contact op met de verloskundige, terwijl bij mij de angst de overhand heeft. Niet weer. Niet weer! Ik por zenuwachtig in mijn buik, maar krijg geen reactie. Via de andere kant – weer niks. De verloskundige zou zo snel ze kon komen, houd ik me voor, en ik duw nog maar eens via de zijkant. Zachtjes volgt een geërgerde schop, alsof de baby wil zeggen: laat me met rust mens! Daarna blijft het weer stil en dat ene teken van leven is niet genoeg om me gerust te stellen.
Na wat een paar uur leek te duren (in werkelijkheid net twintig minuten) stapt de verloskundige binnen. Al zodra ze aan mijn buik voelt, start de baby een soort feestje daarbinnen. Ik voel me een overdrijver, een hypochonder, maar ben dolgelukkig. We spreken af dat ik die vrijdag nog even langskom voor een controle-echo en sluiten de deur niet veel later met een opgelucht gevoel. Niks aan de hand!
Toch duurt de euforie maar kort. Die vrijdag ontdekt de verloskundige opnieuw een afbuigend lijntje en stuurt me door voor een spoedecho na het weekend, gewoon voor de zekerheid. Hoewel die op zich prima is, besluiten ze toch dat ik vaker moet komen. Niet omdat ze verwachten dat de kleine het niet redt, maar om zeker te weten dat alles goed blijft gaan.
Eigenlijk zou ik blij moeten zijn, vind ik. Ik sta onder controle, mag onze baby veel vaker zien dan de anderen en – even eerlijk – mocht er iets anders lopen dan gepland, dan zijn we het nu waarschijnlijk gewoon voor. Tegelijkertijd zakt de moed me in de schoenen, elke keer dat ik naar het ziekenhuis wandel is een soort martelgang vol angst voor wat gaat komen.
Vanaf 27 weken start ik een aftelkalender tot ze me gaan inleiden. Godzijdank nog maar tien weken…
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
