Deel 4 | De kinderen vertellen over de zwangerschap

Een enkeling weet al dat we opnieuw een kindje verwachten, maar onze eigen kinderen? Nee, ik licht ze het liefst zo laat mogelijk in. Stel dat… Ik kan het simpelweg niet aan ze nog een keer zoveel pijn te moeten doen en steek mijn kop vol overtuiging in het zand. Zolang ze niks zeggen, zien ze het vast niet.

Tot die middag, eind juni. Een tante maakt een opmerking met een knipoog op gehoorsafstand van June. Met tomaatrode wangen grijns ik gemaakt en probeer er zo snel mogelijk overheen te praten. Hopelijk heeft ze niks door. Dat lijkt te lukken, tot de visite weg is. Boos, maar eigenlijk vooral diep teleurgesteld komt ze naast me zitten. ‘Wanneer ga je het me eigenlijk vertellen?’

Ongemakkelijk kijk ik haar aan. ‘Ehm, wat precies?’ probeer ik tijd te rekken. ‘Doe niet alsof ik dom ben. Je bent al maanden niet meer ongesteld, je buik wordt dikker en ik hoorde tante iets tegen je zeggen. Dus als ik het zelf allemaal al niet had gezien, dan had ik het nu alsnog geweten. Is de hele familie op de hoogte, behalve ik?’

Ik kan wel in elkaar krimpen van schaamte. Dat arme meisje moet zich zo eenzaam en buitengesloten hebben gevoeld afgelopen weken (maanden) terwijl ik haar juist wilde beschermen en hoopte dat ze nu niet afgeleid zou raken van haar cruciale toetsweken in dit bizarre schooljaar. Omslachtig probeer ik haar uit te leggen dat ik dacht in haar belang te handelen, maar aan alles zie ik dat ze eigenlijk gewoon een goede knuffel nodig heeft. En dat niets, maar dan ook niets voor haar kan rechtvaardigen wat ze heeft gevoeld.

Het doet me zoveel pijn haar zo te zien. Hoewel het haar enigszins geruststelt dat nog vrijwel niemand van de zwangerschap op de hoogte is, hadden we het bij nader inzien toch beter wel kunnen vertellen. Maar goed, schuldgevoel of niet, we handelden echt met de beste intenties, besef ik later weer. Niemand heeft hier nu eenmaal een handboek voor en je doet wat je denkt dat goed is. Soms lukt dat beter da een andere keer.

En dan de andere twee nog. Eigenlijk willen we het hen pas vertellen als we niet anders meer kunnen of wanneer ze er zelf naar vragen. Halverwege augustus lijken ze echter nog steeds compleet onwetend. Ik besluit de proef op de som te nemen en poseer in de keuken. ‘Zien jullie niks aan me?’ vraag ik met een glimlach. Peinzend kijken ze me aan. ‘Ah! Ja,’ roept May dan. Klaar om de boodschap te delen, kijk ik haar afwachtend aan. ‘Je billen zijn dunner, mama.’

Niet veel later doet Rose ook een duit in het zakje. ‘Nieuwe oorbellen misschien?’ Ik geef het maar op. Ik ben op dat moment 23 weken zwanger, maar kennelijk voor hen nog steeds onzichtbaar. Wel een compliment misschien (of ze vinden me er gewoon altijd zwanger uitzien haha). We vragen voorzichtig hoe ze denken over een broertje of zusje. Twee paar ogen lichten hoopvol op. ‘Superleuk!’ Niet veel later kijken ze ons dolgelukkig aan. ‘Ik hoop dat het een broertje is.’ Ze zijn onnatuurlijk eensgezind vandaag.

Opgelucht knijp ik even in Ro’s hand. Wat een stel. Nu iedereen het bij ons thuis weet, kunnen we er in elk geval open over praten tijdens de verjaardag van June, komend weekend. Tijd om de volgende groep mensen in te lichten. Toch blijf ik dat spannend vinden. Hoe meer mensen ervan weten, des te meer mensen je ook zou moeten berichten als het uiteindelijk wel misgaat. Want dat ik een goed voorgevoel heb dit keer, neemt niet weg dat die onzekerheid altijd speelt. Misschien nog wel meer dan wanneer je niemand anders hoeft te belasten dan jezelf.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven