Wat kan mij die verrekte naam ook schelen, denk ik zodra onze baby in mijn armen ligt. Hij is wat aan de kleine kant, maar volmaakt. Gelukkig hoeft hij niet direct aan een machine, maar kunnen we echt even van hem genieten. Ik probeer hem aan te leggen, maar er gebeurt niet veel – ondanks de potige verpleegster die mijn borst in zijn mondje probeert te kneden. Niet mijn lievelings.
Even later videobellen we met Rose en May die met mijn ouders zijn. Het is één van de mooiste momenten zo kort na de bevalling. Met grote ogen staren ze verliefd naar hun broertje. Ze zijn uitgelaten van enthousiasme. Een jongetje… Dat wilden ze zo graag!
De kinderarts komt langs en vertelt dat ze ons gaan meenemen naar de medium care. Dat heeft te maken met zijn geboortegewicht (net twee kilo) en omdat ze gewoon zijn ontwikkeling goed in de gaten willen houden. ‘Zullen we dan hier even rustig opruimen en dan richting de afdeling gaan?’ vraagt de verpleegster. Alles in me schreeuwt van niet. ‘Nee. Ik wil gewoon met mijn kind mee.’ Ik ben normaal nogal meegaand, maar bekijk het maar. Na twee jaar zwangerschappen heb ik eindelijk een baby, dus ik wil bij hem blijven.
‘Anders ruimen we het hier nu even op, dan kan de arts vast kijken.’ Ze lijkt wel een vastgelopen telefonisch verkoopster, zo volhardend probeert ze ons over te halen. Ik ben in staat om gewoon te gaan wandelen, stom gedoe! Gelukkig zien ze aan me dat ik op het punt sta een driftbui te krijgen en er wordt geluisterd naar onze wensen. Het nachtkastje gaat in zijn geheel mee, ik mag in de rolstoel en zo rijden we naar de volgende kamer.
Los van alle nieuwe stress die hierbij komt kijken, ben ik ontzettend dankbaar dat zolang onze zoon het nodig is, ik gewoon lekker bij hem op de kamer mag liggen. De kraamzorg krijgen we van het ziekenhuis en we zijn niet afhankelijk van een bezoekuur om hem te mogen zien. Dat is voor nu het enige positieve, voor mijn gevoel, want al snel staat de kamer vol mensen. Hij krijgt een infuusje in zijn arm, een paar uur later een neussonde voor de voeding en iedereen blijft maar herhalen wat een klein mannetje het nog is.
Ik wil verdomme niet horen dat hij mini is, elke keer lijkt er wel weer wat nieuws aan de hand en we hebben nog niet eens de tijd gekregen om onze zoon eindelijk een fatsoenlijke naam te kunnen geven. Van binnen voel ik me zo verscheurd. Natuurlijk willen we dat hij de beste zorg krijgt, maar de angst dat we hem nu alsnog kwijtraken is zo groot. Hij ligt daar maar in zijn glazen bedje, omringd door kruiken en met al die toeters en bellen aan en om hem heen.
Gelukkig heb ik ergens een dagboekje tussen mijn spullen gepropt. Eigenlijk bedoeld om mijn verhaal kwijt te kunnen, maar omdat ik al die tijd dacht dat we een zoon kregen, heb ik ook ergens wat jongensnamen opgeschreven. Toen ik ergens dacht te begrijpen dat de verloskundige iets liet vallen over een dochter, had ik alles losgelaten, maar dat lijstje komt nu toch goed uit. We lopen alle namen langs, filteren de vreemde initialen eruit (onze favoriet leidde tot ASS) en hakken eensgezind de knoop door. Sean. Hij heet Sean. Kunnen we eindelijk onze naaste familieleden op de hoogte stellen van zijn naam.
Als een havik houd ik de rest van de dag zijn ademhaling in de gaten. Ro blijft bij ons, zolang het kan, maar moet op een gegeven moment ook weer naar huis. En dan zijn we samen. Hij en ik. Een slapende baby die eigenlijk alleen maar wakker wordt tijdens het verschonen, en een overspannen moeder die het liefst zou willen dat ze de tijd vooruit kon spoelen.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
