Deel 10 | Wachten tot het zover is

Als we in het ziekenhuis aankomen is het inmiddels al na tienen. We gaan naar de bovenste verdieping waar ik vorige week toevallig nog voor controle zat. Ik krijg een inwendige echo en ze voeren een standaardcontrole uit om te zien of ik geen infecties heb. Mijn baarmoedermond is nog niet verstreken, ik heb niet echt ontsluiting en dus mag ik afwachten wat er gebeurt, maar word wel opgenomen. Misschien houd ik het vol tot de 37 weken en krijg ik alsnog een inleiding, misschien komt het eerder op gang.

Niet veel later leggen ze me op de gewone afdeling Verloskunde. Ro helpt me installeren, bergt wat spullen op en vertrekt dan ook richting huis om te gaan slapen. Meer kan hij nu niet echt doen. Ik had me mijn dinsdagavond toch heel anders voorgesteld. Ik ben nog maar 34 weken. Van mijn bravoure, eerder die avond, is weinig meer over. Ik denk aan de meisjes, hoop dat zij zich niet ongerust maken als ze morgen wakker worden en ik ben er niet. Uiteindelijk val ik in een onrustige slaap.

Nog voor ik mijn ontbijt krijg aangeboden, zit ik al rechtop in bed. Ik kon niet meer slapen. Uiteindelijk doe ik mijn lenzen in, lees wat (dolblij met mijn e-reader) en stuur wat appjes. Ik heb bijna niemand op de hoogte gesteld van deze opname; ik heb gewoon niet zo’n zin om iedereen nu al ongerust te maken, extra gespannen te raken of 101 vragen te beantwoorden. Daarom moet ik iets meer nadenken over wat ik terugstuur aan iedereen en dat voelt zo gek! Het is alsof ik iedereen voorlieg, maar een andere optie is er nu even niet. Ik mag aan mezelf denken en moet mijn gevoel volgen, denk ik dan maar. Dat doe ik de hele zwangerschap al.

Na het ontbijt spuiten ze mijn infuus door, leggen ze me aan het CTG om de hartactiviteit en de eventuele weeën te meten, ik krijg een gesprek met de verloskundige, een gynaecoloog en wat verpleegkundigen en dan lig ik weer alleen met mijn eigen gedachten. Het duurt nog minstens vijf uur voor Ro op bezoek kan komen en meer heb ik hier niet te doen.

Ik raak na een tijdje in gesprek met de vrouw naast me. Het gordijn tussen ons maakt het ons makkelijk om de diepte in te gaan, op de een of andere manier. Ze vertelt haar verhaal, ik het mijne. We delen hele persoonlijke details die je normaal misschien niet zo snel met een ander zou delen. Ik vertel over Nova en de andere meiden, zij over haar kinderen. Ze kan niet wachten tot ze mag bevallen en, gelukkig voor haar, niet veel later mag ze naar een bevalkamer.

Tijdens het bezoekuur hoor ik de namen die ze noemde en zie ik nog net een flard van een knalroze ballon. Grijnzend vertel ik het verhaal aan Ro, blij dat ze bevallen is, maar tegelijkertijd gespannen over die van onze baby. Hoe weten we nu hoelang het allemaal gaat duren? Ik verlies nog steeds vruchtwater, al is de hoeveelheid minder dan gisteravond. Mijn buik doet soms pijn, maar verder nog niets regelmatigs.

Nou ja, zolang de controles maar goed zijn… Voor het eerst deze zwangerschap ben ik blij hier te zijn.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven