Deel 5 | De reacties maken het extra spannend

Langzaam ontdekken steeds meer mensen dat ik zwanger ben. De baby lijkt ook een groeispurt te maken, dus heel gek is het niet. ‘Ik vermoedde al zoiets voor de vakantie,’ zeggen meerdere ouders bij school, ‘maar ik durfde het niet zo goed te vragen.’ Logisch. Na alles wat we achter de rug hebben wil je helemaal niet de fout maken om te informeren naar een zwangerschap, iemand kan door de stress ook gewoon zijn aangekomen.

Toch begint het me op te breken. Elke dag lieve, maar ook bezorgde reacties. ‘Wel spannend zeker?’ Ja, dat is het, al viel het tot nu toe mee. Ik kon me de afgelopen periode toch vooral focussen op mijn onderbuikgevoel en dat geeft me het vertrouwen dat dit keer anders is. Maar goed, elke dag misschien wel vijf tot zes keer horen dat het spannend is, knaagt elke keer een beetje van dat zelfvertrouwen weg. Tel daar de toenemende controles bij op en het feest is compleet: een week na de zomervakantie lig ik huilend op de bank.

Weet je wat het is? Ik besef hoe onwijs we het hebben getroffen met zoveel medeleven en interesse op school. Niemand gaat Nova uit de weg, om het zo maar te zeggen. Ze wordt benoemd, mijn gevoel erkend. Maar waar het de eerste paar dagen na school heerlijk was om eindelijk te kunnen praten over mijn zwangerschap, zo begint het nu steeds meer te benauwen. ‘We kijken ernaar uit om straks de baby te zien.’ Die zin was vanmorgen eigenlijk de genadeklap. De baby zien… Ik moet eerst nog maar eens alles tot een goed einde brengen.

Vanaf dat moment beginnen de barstjes in de muur, die ik vanaf het begin af aan zorgvuldig om me heb heen gebouwd, uit te scheuren. Ro houdt me vast en zegt dat ik me moet uitspreken. ‘Anders ga je straks een paar straten verderop staan om de meiden op te wachten van school, dat is toch geen leven?’ Vinnig merk ik op dat hij makkelijk praten heeft. Op zijn werk weet niemand het nog, dus hij hoeft niet elke dag te praten over hoe spannend het allemaal is. Bovendien wil ik geen ouders voor het hoofd stoten. Iedereen bedoelt het zo lief, straks vinden ze me een onmens en praat helemaal niemand nog met me.

Uiteindelijk besluit ik toch maar een appje te sturen. Over hoe lief ik het vind en het waardeer, maar dat het me even te veel wordt. Dat niemand zich persoonlijk aangesproken hoeft te voelen verder, want elk apart gesprek raakt me op een positieve manier. Alleen die spanning is verschrikkelijk. Zodra ik het verstuur, bekruipt me een angstig gevoel. Wat nu als niemand het snapt? Of als iemand zich onbedoeld rot voelt terwijl ze het juist zo lief… Terwijl ik dit denk, komt het eerste berichtje al binnen. ‘Dank je wel voor het aangeven, maak je niet druk, we snappen het.’

Opgelucht haal ik adem. Opnieuw met tranen over mijn wangen, maar dit keer uit dankbaarheid omdat ze zo begripvol reageren. Een week later blijkt dat het een verstandige zet is. De echo’s laten namelijk een afwijkende groei zien.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven