Een paar weken geleden las ik een artikel. Het ging vooral over hoe je hersenen veranderen tijdens een zwangerschap. Wat er voor mij uitsprong, was dat het empathisch vermogen bij vrouwen wordt versterkt. Dit is nodig om na de bevalling beter te kunnen aanvoelen welke behoeften je kind heeft. Dat dit me echter mijn nachtrust zou kosten, had ik niet verwacht.
Eigenlijk was ik als kind al goed in het aanvoelen van anderen. Ik kon me in hen verplaatsen en dat maakte me regelmatig emotioneel. Naarmate ik opgroeide, leerde ik me steeds beter afsluiten voor het leed van anderen. Zeker bij mensen die verder weg stonden: je kan nu eenmaal niet het leed van de hele wereld meedragen, zeker niet als je hier verder toch geen invloed op hebt. Dat werkte lange tijd goed voor mij. Maar toen raakte ik in verwachting.
Tijdens de zwangerschap fantaseerde ik al over hoe het zou zijn om straks ons eigen kindje in mijn armen te hebben, om hem te zien rennen, spelen, horen praten… We hadden nog geen kennis gemaakt, maar ik hield al zielsveel van hem. Toen onze zoon geboren werd, kon ik me dan ook niet voorstellen dat ik ooit boos op hem zou worden. Onmogelijk! En als ik heel eerlijk ben, ligt dat helemaal niet zover van de waarheid af. Nog steeds word ik niet snel boos op hem – en misschien ligt daar wel de oorzaak van het hele probleem.
De bevalling liep niet ‘normaal’, waardoor ik uiteindelijk met spoed een keizersnede moest ondergaan. Het herstel is intensiever dan na een vaginale bevalling: zo mocht ik in het begin niet te veel trap lopen of bukken. ’s Nachts sliep hij wel in zijn eigen bed en dat ging prima. Maar overdag kon ik hem onmogelijk elke keer boven in bed leggen om hem te laten slapen; fysiek hield ik dat niet vol. We losten dat op door hem beneden te laten slapen, tegen mij aan, in de box, zijn wipstoeltje en – toen het later beter ging – in de wieg van de kinderwagen. Hij vond het leven echter zo interessant dat dansen de enige manier bleek om hem in slaap te sussen. En dat deed ik dus maar, ondanks de pijn die het deed.
Zijn karakter heeft hij niet van een vreemde. Zo herken ik me erg in zijn overtollige energie, de nieuwsgierigheid, maar ook dat hij liever niet alleen is en de voorkeur geeft aan samen spelen. Hij houdt alles en iedereen in de gaten en observeert voor hij zich openstelt. Die herkenning maakt het alleen op de een of andere manier niet makkelijker, maar misschien juist moeilijker.
Inmiddels voeren we regelmatig een strijd om hem overdag in slaap te krijgen. Nu ik dit tik, ligt hij bijvoorbeeld naast me te snurken in ons bed. Waarom? Omdat ik na een halfuur (gister hield ik het een uur vol) zo wanhopig werd, dat dit me maar het beste leek om hem in elk geval wat rust te geven. En mezelf trouwens ook. Bij Lionel slaapt hij wel direct. Het ligt dus duidelijk aan mijn aanpak. Ondanks dat ik zijn tips probeer toe te passen en die van het consultatiebureau, werkt het niet voor mij. Ik wil hem niet tekort doen. En waar ik hem feilloos aanvoel, doet hij dat andersom bij mij – mijn onrust maakt het lastig voor hem om zijn eigen rust te vinden.
Als hij de longen uit zijn lijf schreeuwt, huilt mijn hart. Ze adviseren dan om vijf minuten te wachten en soms lukt dat, een andere keer wat langer, maar het leidt er uiteindelijk elke keer toe dat ik me uitgeput voel. Ik wil hem bovendien helemaal niet het gevoel geven dat hij alleen is. Toen ik hem vandaag meenam naar ons bed, lag hij wel direct rustig. Ik gaf een kusje op zijn neus en hij sliep – binnen 2 minuten! Zonder te controleren of ik wegging, zonder geluid te maken en – misschien nog wel het belangrijkste – zonder drama. Hij heeft rust en ik ook.
Je zou kunnen zeggen: waarom pak je het niet gewoon altijd zo aan? Maar dat lijkt me ook geen oplossing. Hij is nu 1 jaar en 10 maanden, slaapt nog één keer per dag en moet gewoon leren om zelf in slaap te vallen. In elk geval overdag; ’s avonds en ’s nachts gaat het wel goed om in slaap te vallen op zijn eigen bed en dan is Lionel erbij. Aan de andere kant is hij ook maar één keer zo klein. Misschien moet ik er maar het beste van maken en genieten. Uiteindelijk ligt hij niet meer naast me als hij 16 is 😉
Hebben jullie ook een slechte slaper (gehad)? En heb je misschien tips voor Sophie?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©fizkes – Shutterstock
