Afgelopen maart gingen Ro en ik uit elkaar na ruim tien jaar samen zijn en -leven. Zonder al te veel op de details te willen ingaan, ga je na een breuk een nieuw proces in van het zoeken naar balans, harmonie en in zekere zin (opnieuw) naar jezelf. Want wie ben je eigenlijk als je na zoveel jaar weer alleen bent? In deze serie neem ik jullie mee op die zoektocht. Met nieuwe inzichten, levenslessen en besefmomenten.
“Als je 5-6 uur per dag op je telefoon kunt zitten, kan je ook 5-6 uur per dag besteden aan de dingen waarvan je denkt dat je er nooit aan toekomt.”
Het is halverwege de vakantie als ik vermoeid tegen het aanrecht leun. De kinderen zijn niet te genieten en kibbelen doorlopend wie recht heeft op de meeste centimeters van de bank. Ik ben alleen nog maar in staat om te bulderen dat iedereen zijn kop moet houden of te vluchten in mijn telefoon. Daar waar sad white beige gezinnen wél kinderen hebben die hun broertjes en zusjes liefdevol helpen. Gemoedelijk – een woord dat de afgelopen maanden (of jaren) niet meer in mijn woordenboek stond. Ik merk dat ik voor het eerst in mijn leven echt een beetje jaloers ben. Of wanhopig. Want waarom lukt mij dat niet?
Kijk, op papier snap ik best dat de kinderen niet helemaal gezellig doen: ze verloren een zusje, maakten een scheiding mee (en het proces dat daaraan vooraf gaat) en moeten nu hun tijd verdelen over twee huizen. En ze zijn kinderen. Uiteindelijk maken die overal ruzie, ook in ogenschijnlijke perfecte gezinnen. En toch loop ik, als een stugge ezel, continu tegen dezelfde steen in mijn ouderschap, om vervolgens te klagen dat het pijn doet. Tja. Om Einstein maar weer te quoten:
Insanity: doing the same thing over and over again and expecting different results.
Insane. Dat is precies hoe ik me voel. Op het randje. Ik zit vast in zelfdestructief gedrag, de kinderen vormen waarschijnlijk niet veel meer dan een confronterende spiegel van mij en mijn eeuwige geklaag. Een voortvloeisel uit het scheidingsproces, waarin ik steeds meer een zeurende schim van mezelf werd. Iets dat je als mens doet wanneer je je niet gehoord voelt, besef ik nu. En dus ga je maar nog meer klagen en mopperen op iedereen om je heen – hen verantwoordelijk makend voor je eigen geluksgevoel.
Het doet me denken aan de basisschool van de middelste twee, waar ze momenteel veel tijd besteden aan het begrip eigenaarschap: de verantwoordelijkheid voor je eigen leerproces. Het dringt daar aan dat aanrecht tot me door dat ik dat momenteel niet bepaald neem. Mijn geluksgevoel lijkt afhankelijk van het gedrag van de kinderen, mijn energiepeil is te laag om goed voor hen te zorgen en mijn mentale gezondheid hangt aan een zijden draadje. Er is geen balans tussen wat geluk geeft en geluk vreet.
“Ik besef dat alleen ik hier iets mee kan, niemand anders. Ik moet werken aan mijn energiepeil en fitter worden, zodat ik met de kinderen naar buiten kan en mijn peuter lekker in de speeltuin kan laten rauzen. Wandelen, skaten, fietsen – stap voor stap. Anders dan normaal ga ik dit keer niet van mezelf verwachten dat ik straks de Nijmeegse vierdaagse loop, maar in elk geval een ommetje per dag.
Het weekje waarin ze bij Ro zijn, doet me daarom goed. Er schieten me weer creatieve oplossingen te binnen voor bepaald gedrag. Ik ben weer in staat om uit te zoomen, zeker wanneer ik er bewust bij stil sta en geen tijd verspil aan andermans avondeten op The Gram. Het vluchtgedrag in slecht eten, ongezond leven en mijn telefoon, maakt plaats voor bewustwording en rust. Aan durven kijken waar ik al maanden mijn ogen voor sluit.
En dan gebeurt er, aan het eind van de week, iets dat ik oprecht al in jaren niet meer heb gevoeld. Ik maak schoon met mijn You got this playlist. The Weather Girls zingen hun grootste hit en ik dans, zing mee en spring in de lucht met een grijns van oor tot oor. Geluk. Energie. Echte blijdschap, vanuit het diepst van mijn tenen.
Het raakt me. Hoeveel eenzaamheid je kunt voelen in een relatie waarin blijdschap gaandeweg wegvloeit. Waarbij je, allebei, bij jezelf een kant naar boven ziet komen die je niet wil kennen. Waarbij de gemoedelijkheid en liefdevolle momenten plaatsmaken voor zure verwijten, kwetsende opmerkingen en elkaar niet langer zien. Dat dat je nieuwe normaal wordt: grauw en grijs, met heel soms een klein lichtpuntje. Natuurlijk is het makkelijk de kinderen de schuld te geven van hun gezemel om niks, maar als ik heel eerlijk ben is een spiegel hier wel op zijn plek.
Tijd voor eigenaarschap dus. Een zoektocht, terug naar de persoon die regelmatig op de bank sprong met haar dochter om gekke dansjes te doen. Naar de slappe lach met de kinderen. Een spelletje in de late avonduren en samen grinniken om flauwe grapjes die alleen wij begrijpen. En naar pure verwondering over een ondergaande zon of hoe een kolonne mieren hun voedsel naar huis brengt. Samen. Hand in hand, zorgzaam en liefdevol. Niet altijd (het blijven kinderen en we moeten wel realistisch blijven), maar op zijn minst 70% van de tijd.
Zodat ze ooit met een goed gevoel kunnen terugkijken naar deze periode. En, als het bij hen ooit even tegenzit, weten hoe je weer verantwoordelijkheid neemt over je eigen geluksgevoel. Dan is die scheiding in elk geval niet voor niets geweest.
Hoe vond jij het na je scheiding? Herken je dat gevoel, dat je vastzit in bepaalde gedragspatronen waarbij je echt jezelf moet hervinden om eruit te kunnen stappen?
Meer in de serie: zoektocht naar jezelf
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©PeopleImages.com – Yuri A – Shutterstock