Afgelopen maart gingen Ro en ik uit elkaar na ruim tien jaar samen zijn en -leven. Zonder al te veel op de details te willen ingaan, ga je na een breuk een nieuw proces in van het zoeken naar balans, harmonie en in zekere zin (opnieuw) naar jezelf. Want wie ben je eigenlijk als je na zoveel jaar weer alleen bent? In deze serie neem ik jullie mee op die zoektocht. Met nieuwe inzichten, levenslessen en besefmomenten.
“Wie ben ik? Waar wil ik heen? Eerlijk gezegd, heb ik werkelijk geen idee. Ik sta op een kruispunt in niemandsland met honderd opties voor mijn neus. Maar kiezen kan ik niet, ik voel me bevroren.”
Zo begint het dagboek dat ik bijna vier maanden na de breuk startte. Een boekje waarmee ik juist een zoektocht wil starten, omdat ik mezelf wil leren kennen. Of beter gezegd: opnieuw wil leren kennen. Want wie ben ik na de breuk? Als gezegd, weet ik dat niet zo goed. De afgelopen jaren ben ik ongemerkt veranderd in iemand die de keuzes in haar leven het liefst door anderen laat bepalen. Zelfs hele kleine.
Een eitje bakken? Geen idee…
Het is vroeg in de ochtend. Mijn dochter van tien dendert de trap af en staat meteen aan, terwijl ik nog een beetje wezenloos voor me uit staar. Ik heb slecht geslapen. De dag strekt zich als een eindeloze leegte voor me uit, ik zou het liefst knorrig onder mijn dekbed wachten tot het avond is.
“Mag ik een eitje bakken?”
Hoopvol en vooral wakker roept ze daar meteen achteraan: “En wat eten we vanavond eigenlijk?”
Ik mompel.
“Weet ik niet, even over nadenken.”
Dit moment staat niet op zichzelf. Hoe vaak ik niet moedeloos mijn schouders omhoog haal en bijna apathisch voor me uitstaar om te verzinnen welke keus ik moet maken, is bijna te sneu om te tellen. Wat moet je kiezen als er zoveel opties zijn? Wat vind ik zelf ergens van? Voorheen overlegde ik van alles. Dat kan nu niet meer.
In een gezin met vier kinderen werkt die besluiteloosheid voor geen meter. Waar ik steeds meer verzandt in vaagheid (“tja…”, “ik weet het niet” en “laat me even nadenken”), willen de kinderen vooral duidelijkheid. Logisch, denk ik, terwijl ik dit opschrijf. Maar regelmatig, in mijn geval, toch onmogelijk. Ik wil terug naar de zekere luchthartigheid waarmee ik vroeger het leven tegemoet trad. De energie om lekker te doen waar ik zelf zin in heb (en dat ook te weten). Dat keuzes geen stress opleveren maar mogelijkheden.
Alleen… Hoe doe je dat?
Bedenken wat je eigenlijk wil, is een uitdaging als je hoofd te vol zit om na te denken. En daar zit, voor mij, natuurlijk de basis van de oplossing. Ik ben op, leeg, uitgeput. Afgelopen jaar besloten we uit elkaar te gaan en verloor ik compleet onverwachts een vriendin. Iemand van mijn leeftijd met zoveel dromen, plannen, liefde voor het leven. Het verlamt me soms extra dat ik zo stil sta. Waar zij gewoon deed en onvoorwaardelijk leefde, heb ik meestal geen idee wat ik moet doen.
Een tijdje terug schreef ik in mijn dagboek. Ik peinsde met name over mijn tegenwoordige besluiteloosheid en gebrek aan energie, toen ik de volgende quote tegenkwam. Eentje die toevallig perfect aansloot op wat ik nodig heb:
If you don’t know what to pursue in life right now, pursue yourself. Pursue being the healthiest, happiest, most healed, most present, most confident version of yourself. Then the right path will reveal itself.
Het symboliseert precies de kracht en levenslust die ik terug wil vinden.
Ik moet actief de tijd nemen om te helen, besef ik. Om te voelen wat gevoeld moet worden – zoals het eenvoudige feit dat mijn batterij leeg getrokken is – en dat hardop toe durven geven. Hulp vragen aan anderen, lasten verdelen en zorgen dat ik regelmatig ontspan. In mijn eentje, zonder schermpjes.
En dan ineens lukt het wel
De jongste drie zijn deze week bij Ro. Enerzijds omdat hij dan ook vakantie met ze kan vieren, anderzijds omdat ik het even niet meer trok. Niet fraai misschien (omdat ik toch van mezelf verwacht dat ik alles aankan), wel zoals het is.
Als vanzelf ontstaat er een kentering. Waar ik normaal gesproken het liefst alle beslissingen bij anderen neerleg, begin ik automatisch keuzes te maken. Hoe laat ik afspreek met een vriendin op het terras, maandagavond? 20.00 uur. Hoe laat ik mijn oudste dochter naar Eindhoven Airport breng, midden in de nacht? 03.00 uur is prima. Of we nog even ergens langs kunnen rijden voor vertrek? Tuurlijk.
Als klap op de vuurpijl bedenk ik een oplossing voor een dilemma op werkgebied waar ik al maanden tegenaan hik. Alle stukjes vallen op hun plek. Ik hoef niet langer minutenlang in de leegte te staren en ben blijkbaar toch in staat om te bedenken wat ik nu eigenlijk zelf wil. Maar je moet jezelf er de tijd en ruimte voor gunnen, denk ik.
De opluchting dat ik even geen andere verantwoordelijkheid hoef te dragen dan die voor mezelf, maakt dat die ruimte ontstaat. Ik kan slapen als ik die behoefte heb, mag mijn agenda indelen zoals ik dat fijn vind en sta op mijn strepen op het moment dat ik dat nodig vind. Plots voelt niet langer het kiezen zelf verstikkend, maar het neerleggen van mijn eigen verantwoordelijkheid bij andere mensen. En dat inzicht is best heel waardevol.
Blijft over de hamvraag wie ik ben zonder hem? Dat mag een zoektocht zijn, is mijn conclusie. Ik hoef de antwoorden niet direct te hebben en kan op mijn eigen tempo zoeken wat ik nu precies wil. Dat voelt toch anders dan die besluiteloosheid, die ik wél graag naar het verleden verban. Opladen, bijkomen en jezelf soms afzonderen, kan nodig zijn om er weer tegenaan te gaan. En juist dat opladen doe je door over je eigen grenzen te kijken.
De tijd van het omarmen van mijn comfortzone was prima in de periode dat ik het nodig had, maar om te zien wie ik nu ben en wat ik wil in het leven, is het gevoelsmatig nodig om te ontdekken. Alleen naar de bios gaan, bijvoorbeeld, reizen, werken aan mijn innerlijke en fysieke gezondheid. En eerlijk? Ik heb er zowaar zin in!
Ben jij gescheiden of word je door een andere levensgebeurtenis gedwongen om te ontdekken wie je nu eigenlijk bent of wil zijn in deze fase van je leven? Ik lees jullie verhalen graag in de comments.
Meer in de serie: zoektocht naar jezelf
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©PeopleImages.com – Yuri A – Shutterstock
Pingback: Deel 2 | Hoe zit het eigenlijk met mijn geluksgevoel? -