21 dingen die ik niet begreep tot ik moeder werd

Waarom mensen vrijwillig naar afleveringen van het Zandkasteel kijken, dat we allemaal mar wat doen en dat schreeuwende kinderen lang niet altijd het gevolg zijn van een slechte opvoeding, maar ook waarom ouders zo moeilijk deden over slapeloze nachten (“heb je toch zelf voor gekozen?”) – er zijn wel 21 dingen die ik niet begreep tot ik moeder werd!

Wat ik pas begreep toen ik moeder werd

Dat goede nachtrust onderschat is

Slaaptekort? Ik dacht prima te weten hoe dat voelde: voor ik kinderen kreeg, hield ik namelijk wel van een avondje uit en tijdens de vakanties met vriendinnen aan de Spaanse Costa of Turkse Rivièra sliepen we ook bijzonder weinig. Dus dat die kersverse ouders zo aan het zeuren waren over de gebroken nachten? Ik vond ze stiekem maar aanstellers. Als straf sliepen onze kinderen gemiddeld pas na anderhalf jaar door.

Zoals met alle harde lessen in het leven, leerde ik mijn slaap en nachtrust pas echt waarderen toen ik ze niet meer had. Gelukkig krijg je op magische wijze toch nog steeds best veel gedaan op halve nachten met onderbrekingen, waardoor het voortbestaan van de mensheid in elk geval niet in gevaar komt door jouw zombiewaardige toestand.

Dat je vrijwillig kinderprogramma’s opzet (en ze vanzelf leuk worden)

Ondanks mijn heilige voornemens om de kinderen nooit televisie te laten kijken, kwam ik hier snel op terug. Soms ben je zo gaar dat je dolblij bent als er wat op kan om zelf even bij te komen of wil je je handen vrij hebben. En ondanks mijn voornemens om zeker geen Peppa Big op te zetten, gebeurde ook dat. Ongemerkt luister je mee en voor je het weet zit je zelf ook mee te kijken.

Neem even Peppa als voorbeeld – één van de meest gehate varkentjes onder ouders, compleet onterecht als je het mij vraagt. De serie bulkt van het sarcasme en komische situaties, zeker wanneer je hem in het Engels bekijkt – al is de Nederlandse variant ook nog altijd erg leuk. Zoals deze aflevering, één van mijn favorieten inmiddels. Zo droog dat het vanzelf weer grappig wordt.

Waarom alleen naar de wc gaan (zonder omvallende vazen of schreeuwende kinderen) een luxe is

Eerlijk gezegd had ik nooit eerder nagedacht over toiletteren zonder publiek, dat leek me – op een aangeschoten avondje in Albufeira na – vanzelfsprekend. En dan krijg je kinderen. Inmiddels ben ik er wel achter dat je pas écht weer rust krijgt als je kind in de (pre)puberteit komt. Tot die tijd staat er iemand aan de andere kant van de deur hele verhalen op te hangen, moet je nú kijken naar iets heel belangrijks of zitten ze gezellig op schoot. Zijn ze in de huiskamer? Dan krijg je te maken met ruzie, omvallende voorwerpen die met een enge bons neerploffen, peuters die hardop snode plannen maken of, misschien het ergst van alles, stilte. Niemand plast zo snel als een moeder met jonge kinderen.

Dat we allemaal maar wat doen

Andere moeders lijken het allemaal voor elkaar te hebben: een opgeruimd huis, altijd geduld, verse, biologische groenten op tafel en kinderen die dat zonder miepen opeten, terwijl ze eruit ziet om door een ringetje te halen, regelmatig vrijwillig bijdraagt op school, maar ook een goedlopende carrière heeft en een gezin dat samenwerkt terwijl dat van jou elkaar de tent uitvecht.

Nou ja, je leest het al, dit is een utopie. Je kan het nastreven, maar wie lukt dit nu echt? Gaandeweg leer je dat iedereen maar wat doet, in de hoop dat onze keuzes inderdaad het best zijn voor onze kinderen. Je ontdekt dat elk kind zijn eigen handleiding heeft, ruzies er (helaas) bij horen en dat de balans tussen werk, privé en sociaal leven met jonge kinderen ver te zoeken is. Zodra je dat beseft, valt er toch een kleine last van je schouders.

Waarom moeders vooral over hun kinderen praten

Als er iets is wat ik vroeger irritant vond, dan was het wel dat sommige ouders alleen maar over hun kinderen konden praten. Of, helemaal verschrikkelijk: alleen maar positief waren en allerlei excuses voor hun kind hadden. Nu snap ik het wel. Zeker dat je veel over de kinderen praat, want dat doe ik ook. En hoewel ik pretendeer als moeder eerlijk en nuchter te zijn, sluipen die excuses ook hier er ongemerkt een beetje in. Vermoedelijk vooral in de hoop dat bepaald gedrag tijdelijk is en geen blijvende verandering.

Dat als iets een cliché is, dat vaak ook ergens op gebaseerd is

Ik kreeg altijd een beetje jeuk van geijkte clichés als: ‘Voor je het weet zijn ze groot’ en ‘Kleine kinderen, kleine zorgen – grote kinderen, grote zorgen‘. Maar inmiddels strooi ik ze zelf ook rond als pepernoten in de Sinterklaastijd. Net als ‘geniet ervan’ tegen die hoogzwangere vrouw, terwijl ik de laatste weken zelf helemaal niet genieten vond. Tja, dat is dus wat ouderschap met je doet.

Waarom ouders op tijd vertrekken bij een verjaardag

‘Je laat je kind toch niet dicteren hoe jij je leven invult,’ dacht ik.
‘Je bezorgt jezelf de volgende dag toch niet vrijwillig een dwars kind?’ denk ik nu.

Ligt misschien ook aan het karakter van je kinderen, maar die van ons varen wel bij rust, reinheid en regelmaat. Dus dat bieden we ze. Als we naar een feestje gingen, was 19.00 uur vaak wel de max toen ze kleiner waren. Het voordeel daarvan is dan weer wel dat we de volgende dag redelijk gezellige kinderen hebben.

Dat je de eerste periode denkt dat het nooit meer goedkomt (en je overal schuldig over voelt)

Oké, misschien ben ik nogal melodramatisch aangelegd en herkennen andere moeders dit totaal niet 😉 Maar ik heb echt weleens gedacht dat ik nooit vat zou kunnen krijgen op de complete chaos, dat ik een slechte moeder was omdat ik mijn baby niet kon laten huilen bij wijze van slaaptraining of omdat mijn dochter lange tijd bij me in bed lag en dat de komst van de kinderen het einde betekende van alle ritme en regelmaat die ik ooit in mijn leven had gekend.

Gelukkig bleek het allemaal wel mee te vallen. Ondanks mijn chaotische karakter weet ik op drukke woensdagmiddagen mijn dochters naar drie sporten (tegelijk) te brengen én eten op tafel te toveren. Ik ontdekte dat je beter naar je intuïtie kunt luisteren dan de mening van ‘de buitenwereld’ en dat je kind er niets aan overhoudt als je op een cruciaal moment geen billendoekjes bij je hebt. Het ouderschap is gewoon wennen en je krijgt er vanzelf enige handigheid in.

Hoe kort een slaapje van een uur duurt

Een uur is een uur zou je denken. Maar wanneer je kinderen krijgt, verandert je perspectief van tijd compleet. Zo’n uur duurt bijvoorbeeld extreem lang wanneer je met je kind bij de huisartsenpost zit, maar diezelfde zestig minuten lijken zo voorbij wanneer je kindje slaapt. Je hebt Netflix nog niet opgestart of je hoort alweer gehuil van boven.

Wat er zo bijzonder kan zijn aan poep

Doorgaans is poep niet mijn favoriete onderwerp, maar met een pasgeboren baby in huis gaat het er bijzonder vaak over. Tot in detail: hoe het eruit ziet, welke kleur het heeft, hoeveel het was, of je zelf al bent geweest…

Hoe intens je kunt genieten van een kit-kat achter de koelkastdeur

Als moeder meet je soms met twee maten. Zo krijgen de kinderen om 16.00 uur geen snoep meer (want: avondeten). Maar soms, met het excuus dat zij geen hormonale trek kennen, trek je zelf een halfuur later heel voorzichtig en geluidloos het cellofaan los en geniet je intens van die kit-kat achter de koelkastdeur. Overigens is het feit dat je uitmuntend stiekem kan snoepen allemaal geen garantie, want kinderen hebben er op hun beurt een zesde zintuig voor…

Dat met de geboorte van je kindje ook een portie schuldgevoel meekomt

Ik geloof oprecht dat ik me inmiddels overal weleens schuldig over heb gevoeld:

• omdat ik mijn kind twee seconden liet huilen omdat ik nog douchte
• omdat ze alle drie weleens ergens afgerold zijn
• de keer dat ik op pad ging zonder luiertas (maar die eigenlijk wel heel hard nodig had)
• omdat ik een weekendje wegging met vriendinnen
• toen ik niet meteen wakker werd van hun gehuil (door de honger, een nachtmerrie of ander ongemak)
• omdat ik soms te boos reageer
• de keer dat ik mijn telefoon niet opnam en ze me nodig had
• omdat volwassenen zich soms stompzinnig gedragen en zij daar getuige van moeten zijn

Bedenk het maar en ik kan het afvinken.

Hoe je niet alleen ouders wordt, maar ook lid van een soort geheime club

Overigens moet ik hier wel enige kanttekening bij plaatsen, want het is een beetje dubbel. Aan de ene kant verbinden kinderen enorm: denk aan de moeder die je een hart onder de riem steekt wanneer je je rood aangelopen kind in gestrekte houding afvoert uit de supermarkt, als je eens billendoekjes nodig hebt omdat die van jou in de luiertas op de keukentafel staan of omdat je allebei nog maar half functioneert door je slaaptekort.

Aan de andere kant kunnen ouders onderling sneren als geen ander. Zeker online, maar ook in het echte leven kan je commentaar krijgen op je keuze voor borstvoeding of juist de fles. En wat te denken van heikele onderwerpen als vaccinaties, schermtijd, de leeftijd waarop je kind zijn eerste mobieltje krijgt, suikerinname en het al dan niet meegeven van religie binnen je opvoeding.

Dat om 20.00 uur in slaap vallen op de bank erbij hoort

Zeker wanneer je kinderen nog niet doorslapen, is de kans klein dat je het eind van de aflevering nog haalt.

Hoe ongelooflijk handig billendoekjes zijn

De wegwerpvariant is misschien wel het handigste product ooit: om de tafel even snel mee schoon te vegen, die vlek uit je shirt te kijken, verf weg te poetsen als je de muur schildert – je kan het zo gek niet bedenken!

Waarom een dweilend kind in de supermarkt niet per se zegt over je opvoeding

Als ik heel eerlijk ben, zag ik vroeger, voor de kinderen, een schreeuwend kind in de supermarkt als het product van een slechte opvoeding. Zou mij mooi niet overkomen! Je moet gewoon duidelijk zijn, grenzen stellen etc. Ik wist het allemaal zo goed. Inmiddels heb ik die vooroordelen losgelaten. Hoewel ze niet op de grond gingen liggen wanneer ik weigerde om vijf zakken snoep te kopen, schreeuwden ze des te harder. Een goede les in nederigheid: vaak komt bepaald gedrag gewoon voort uit temperamentvol gedrag (en uiteindelijk komt het meestal goed, ook zonder autoritaire opvoeding).

Dat kinderen scheldwoorden makkelijk oppikken

Waar kinderen de meest normale woorden verhaspelen, zijn ze uitstekend in het herhalen van scheldwoorden. Zelfs die ene met vier lettergrepen. Feilloos en duidelijk hoorbaar, het liefst als er visite is.

Waarom je de Sinterklaascadeautjes altijd goed moet opbergen

Toen mijn oudste dochter en ik samenwoonden, hadden we een soort inloopkast met de verwarmingsketel en een paar planken. De ideale opbergplek, leek me, zeker voor de Sinterklaascadeaus. Tot ze op een dag zomaar naar binnen liep en vroeg waarom er zo’n berg pakjes lag… Hoewel ik er vanaf kwam met een slechte smoes (Sinterklaas had ze alvast langsgebracht, zodat hij het op Pakjesavond iets minder druk zou hebben), leerde ik mijn lesje wel. Nooit te licht over nadenken!

Hoe belangrijk ‘nog even proberen’ is

Wanneer je kind net zindelijk is, besef je pas hoe handig die luier eigenlijk was. Nu moet je bewust stilstaan bij het feit dat ze nog even moeten proberen voor vertrek. Je zal namelijk niet de eerste zijn die met gevaar voor eigen schoenen haar kind laat balanceren boven de grasstrook bij de carpool of ergens langs de route boven een misselijkmakend, stinkend toilet. Of die dikke pech heeft omdat ze de file niet uit kan en je nergens heen kan.

Dat je werkelijk overal gevaar ziet

En dan heb ik het niet eens over de verschrikkelijke verhalen die je soms leest in het nieuws. Ik heb het nu alleen nog maar over de tafelrand, grotere kinderen die wild spelen in de buurt van je dreumes die nog maar wankel staat, een vijver, die ene hoge glijbaan in de speeltuin, losliggende viezigheidjes op de grond, kleine vingers in de buurt van stopcontacten, de drukke autoweg verderop. Gewoon hele normale, alledaagse dingen die allemaal kunnen zorgen voor dat ongeluk dat in een klein hoekje zit.

Hoe overweldigend liefde is

En daar kan je geen genoeg van krijgen toch? Knuffels in de ochtend, een spontane tekening, dat ze zeggen van je te houden of gewoon lekker tegen elkaar aanhangen op de bank… Liefde voor je kind gaat verder en dieper dan alles dat je ooit daarvoor voelde. In ieder opzicht.

Wat leerde jij van het moederschap?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Evgeny Atamanenko – Shutterstock