Waarom wachten we voor een passerende rouwstoet?

Van bepaalde normen en waarden is duidelijk waarom we iets doen. Andere, zoals het wachten voor een passerende rouwstoet, vergen soms iets meer uitleg. In dit artikel lees je waarom we de auto stilzetten wanneer een rouwstoet voorbij komt en op welke manier je dit aan je kind kunt meegeven.

Wachten voor een passerende rouwstoet

Die dag rij ik met June naar huis. We hebben een middagje winkelen achter de rug en zitten vrolijk te kletsen, als ik ineens een zwarte wagen voorbij zie rijden. Ik zet, uit automatisme, onze eigen auto stil en draai de motor uit. Een vorm van respect, die ik heb meegekregen van huis uit. Achter ons volgt een ander hetzelfde voorbeeld, wandelaars stoppen even en fietsers stappen af. Dat vind ik persoonlijk mooi aan wonen in een dorp: medeleven hoort erbij.

Waarom staan we stil voor een rouwstoet?

Waar het voor mij een vanzelfsprekendheid is, is dit voor de zevenjarige June de eerste keer dat we dit meemaken. Een mooi moment om haar die les mee te geven dus. Ze doorbreekt mijn gedachten met de vraag waarom we de auto stilzetten. Ik kijk naar buiten. Ingetogen loopt de uitvaartverzorger voor de rouwstoet uit, de volgauto’s rijden er rustig achteraan. Het is een bescheiden groep auto’s en onwillekeurig raakt het me dat de overledene blijkbaar zo weinig mensen achterlaat. Mijn eigen verdriet komt naar boven.

Ik besluit er geen doekjes om te winden. ‘Die mensen gaan iemand naar de begraafplaats brengen, denk ik. Weet je nog, dat hadden we ook toen oma overleed. Toen reden we ook met zijn allen naar het crematorium.’ Ze knikt. ‘We staan nu stil uit respect. Om deze mensen te laten weten dat we met ze meeleven en dat we ze sterkte wensen.’ Even denkt ze na en zegt dan: ‘Deden mensen dat ook bij ons?’ Ik denk terug aan die dag; aan de zakenman die zijn dikke Audi pontificaal in onze rouwstoet knalde. ‘Niet iedereen. Maar de meeste mensen gelukkig wel en dat voelt heel fijn.’

Respect voor de nabestaanden

We praten nog even door: ze merkt op dat er zo weinig auto’s achter de eerste wagen rijden en ik vertel dat het misschien wel een heel oude man of vrouw is. Die hebben meestal niet veel familie. Ze vindt het zielig. Pas wanneer de auto’s de hoek omgaan, komt het verkeer weer in beweging. Dat het indruk heeft gemaakt, blijkt wel uit ons gesprek. Ik vertel over mijn oma, die we nog altijd missen, maar ook over anderen die overleden zijn in de afgelopen jaren. Eenmaal thuis rollen de tranen over mijn wangen. Ro zal wel denken: we gingen alleen maar wat cadeautjes halen in het dorp.

Hoe vertel je een kind waarom we stoppen voor een rouwstoet?

Het kan best lastig zijn om te praten over de dood met je kinderen. Zeker als je zelf iets hebt meegemaakt dat nog altijd diep zit. En toch is het goed ze wel een en ander uit te leggen. Rouwen hoort bij het leven, net zozeer als de blijdschap wanneer ergens een kindje wordt geboren. Respect voor nabestaanden dus ook. Hoe je het gesprek aan gaat?

  1. Wacht tot de situatie zich voordoet. Zeker bij jongere kinderen kan het allemaal nogal ongrijpbaar zijn. Ze weten niet precies wat een rouwstoet inhoudt, je hebt een heleboel extra uitleg en het kan makkelijker. Wanneer je een stoet ziet passeren, kan je vertellen wat het is en waarom je stil staat.
  2. Leg uit waarom het fijn is als anderen uit respect even stoppen. Voor mensen in een rouwstoet staat de wereld even stil. In de voorste auto ligt iemand waar je intens veel van hield en je kan je misschien nauwelijks voorstellen hoe het leven zonder hem of haar is. Wanneer je ziet dat anderen hun wereld ook even stopzetten, kan dat troost bieden.
  3. Wees zo eerlijk mogelijk. Vertel dat rouwen verdrietig is, maar dat het ook bij het leven hoort. Misschien (hopelijk) kennen ze het concept dood nog niet van dichtbij, maar je kunt evengoed refereren aan de overleden hond van hun beste vriendje of een andere vorm van overlijden.

Het stoppen voor een passerende rouwstoet is in onze gemeente gelukkig vrij gewoon. Even laten zien dat je meeleeft. Hoe gaat dit waar jullie wonen? Is het ook nog steeds gebruikelijk? Of zie je het bijna niet meer voorkomen?

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Een gedachte over “Waarom wachten we voor een passerende rouwstoet?”"

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven