Een aflevering van de Luizenmoeder deed enkele jaren geleden de gemoederen bijzonder hoog oplaaien. Waar het om draaide? De aanwezigheid van een stiefouder op het tienminutengesprek op de basisschool van je kind. Die zou daar niet thuishoren, vinden tegenstanders. Maar waarom niet? Toen Ro en ik samen waren, ging hij altijd mee met mij. En volgens mij zijn we niet de enigen. Hoewel de uitdagingen van een samengestelde gezin best pittig kunnen zijn, kozen we bewust voor betrokken stiefouderschap. Om een tegengeluid te laten horen, schreef ik dit artikel.
Situatieschets: waarom bij de Luizenmoeder de stiefouder geweigerd werd
In de betreffende aflevering zit Hannah netjes te wachten op de gang als haar ex komt aanlopen met zijn nieuwe vriendin. De situatie is niet zo gemoedelijk als zou moeten en Juf Ank neemt het – in een zeldzaam ogenblik van menselijkheid – voor Hannah op. Deze stiefmoeder is niet welkom op het oudergesprek.
Veel mensen waren het hier vervolgens mee eens op social media. Ze gingen verder door te zeggen dat stiefouders sowieso niet welkom zijn. Ook Esmée onderschrijft dit vanuit haar eigen positie als bonusmoeder. Hoewel ik Esmée ken en weet dat ze het niet zo zwart-wit bedoelt, wil ik hier vanuit ons verhaal op reageren. Even een ander verhaal laten horen, omdat ik denk dat er wel degelijk situaties denkbaar zijn waarin een stiefouder naar het tienminutengesprek kan komen. En dat dit zelfs toegejuicht mag worden.
Betrokken stiefouders in de opvoeding
Uit ervaring en vanuit mijn opleiding weet ik dat bijna niets zo precair is als een gezin na de scheiding. De onderlinge relatie tussen beide stiefouders kan behoorlijk complex zijn. Een nieuwe bonusouder die daarbij komt, heeft vervolgens een belangrijke taak: een band opbouwen met de bonuskinderen. Dat is een proces wat zeker zijn tijd nodig heeft. Daarbij is het goed om te beseffen dat je als stief- of bonusouder nooit de rol van vader of moeder mag innemen. Die hebben de kinderen immers al.
In de situatie van Hannah (Luizenmoeder) ligt de scheiding nog erg gevoelig. Hij is doorgegaan, zij moet keihard werken om haar leven weer op te bouwen. De verhoudingen zijn nog niet in balans. Logischerwijs is de aanwezigheid van de nieuwe vriendin van haar ex niet gewenst, omdat ze afleidt tijdens een gesprek dat zou moeten draaien om het kind.
Waarom is het respectloos?
De aanwezigheid van een stiefouder tijdens het tienminutengesprek is respectloos!
Overal las je online eenzelfde tendens. Toch raakt die opmerking me. In een gezonde situatie lijkt het me juist wenselijk als de (toekomstige) stiefouders meegaan naar het gesprek. Uiteindelijk hoop ik dat als het ooit zover is, we als een team voor de kinderen zorgen. Ro en ik als hoofdbeslissers, de eventuele stiefouders als liefdevolle aanvulling daarop. Voor de kinderen lijkt het me heel gezond om te zien dat iedereen betrokken is bij hen.
Zo deden we het ook bij de oudste. Hoewel Ro niet haar biologische vader is, ging hij altijd naar met de gesprekken op school. In die periode nam hij een doordeweekse dag voor zijn rekening met de kinderen en dus ook met haar; het voelde voor ons logisch om dit te doen. Uiteraard altijd in overleg, maar haar eigen vader stond hier ook achter. Waarom niet, als iedereen zich daar goed bij voelt?
Is het een uitzondering als de stiefouder meegaat naar het gesprek?
Daar lijkt het wel op, als je alle reacties online las. Toch geloof ik dat het gezond is. Vanaf de scheiding stelden haar vader en ik alles in het werk om elkaar te hervinden als ouders. Natuurlijk is dat niet makkelijk – je gaat per slot van rekening niet zomaar uit elkaar – maar wel belangrijk. Een vechtscheiding is in niemands belang. En je moet toch met elkaar door.
Misschien zijn het onze karakters ook; we zijn redelijk vergevingsgezind en konden relatief snel concluderen dat we gewoon geen match zijn als partners in een relatie. Daarbij had geen van beiden meteen een nieuwe partner, wat allicht scheelt. Toch bleven we hierover eensgezind. Betrokkenheid bij de stiefouders mag er zijn.
Waarom ik vind dat de stiefouder wel gewoon mee kan naar het oudergesprek?
De ander voor je kind en is een betrokken (stief)ouder
Wanneer je alle scrupules, wraakzucht en eventuele jaloezie loslaat, wil je toch diep van binnen het liefst dat je kind liefdevol wordt opgevoed door iedereen in zijn of haar omgeving? Dat zou het doel moeten zijn van de nieuwe constructie die volgt na een scheiding.
Probeer zoveel mogelijk met een open, compassievolle blik te kijken naar de nieuwe partner van je ex. Als je ziet dat zij alles in het werk stelt om een liefdevol nest te creëren voor je kind, hoop ik dat je dat kunt (gaan) leren omarmen. En uiteraard mag je het eerlijk aangeven als je nog te veel pijn voelt, maar doe dat vanuit kwetsbaarheid in plaats van woede en maak plaats voor de nieuwe relatie zodra je dat kunt. Dat hoort ook bij een respectvolle omgang met je ex.
Je vormt samen met de ex en eventuele stiefouders een eenheid naar het kind toe
Het grootste cadeau dat je een kind kan geven, is het gevoel dat hij nooit hoeft te kiezen bij wie zijn loyaliteit ligt. Zoals in Kinderen helpen bij verlies van Manu Keirse te lezen valt, bestaat een kind voor een deel uit de genen van je ex-partner en een ander deel uit jouw genen. Wanneer je je ex afwijst, wijs je je kind ook gedeeltelijk af. Die is me altijd bijgebleven.
Wanneer je je ex kunt omarmen als mede-ouder en kunt loskoppelen van de liefdesrelatie die jullie ooit hadden, creëer je een eenheid naar jullie kind(eren) toe. Zij hoeven dan niet te kiezen, omdat jullie dat nooit van hen verlangen. In ons geval vierden we de afgelopen elf jaar gezamenlijk de verjaardag van onze oudste dochter. De familie van haar vader en die van mij komen over en weer bij elkaar op visite, ook bij de nichtjes. Ze gaf laatst nog aan hoe waardevol ze dat altijd vond. Dat geldt voor onszelf net zo; niemand hoefde te kiezen. Die eenheid blijft belangrijk wanneer er een nieuwe relatie komt. Meegaan naar het tienminutengesprek is daar onderdeel van.
Als stiefouder word je ook een verzorger/ouder
Ik vind het eigenlijk heel kwalijk als stiefouders (uit zichzelf) niet betrokken willen zijn. Je mag er dan in biologische zin niks aan hebben bijgedragen dat jullie (stief)kind op de wereld loopt, maar in emotionele zin kan je als verzorger heel veel voor hem of haar doen. Waarom zou je dat laten? Daarbij hoef je niemands plek in te nemen, maar als het kind bij jullie is, zorg er dan voor zoals je zou doen voor je eigen kind. Toon liefde, kroel als die behoefte er is, luister, sta klaar, verzorg, blijf eerlijk, praat respectvol over de biologische ouder en bied een vangnet. Onvoorwaardelijk.
Je hebt een voorbeeldfunctie
Een laatste, belangrijke reden om de nieuwe stiefouder te omarmen, is dat je een voorbeeldfunctie hebt naar je kinderen toe. Je kunt niet van hen verwachten dat ze naar jouw nieuwe partner of die van je ex luisteren, als je die persoon structureel buitensluit tijdens belangrijke momenten.
Je kunt een nieuwe relatie niet voorkomen door dwars te liggen, hoogstens een lastige en verdrietige situatie creëren voor je kinderen die overal tussen zitten. Het tegenovergestelde is wel mogelijk: iemand omarmen en onderdeel maken van de groep mensen om je kind heen. The village, die nodig is om op te voeden. Als dat op een respectvolle manier gebeurt, kun je juist ook van de ander leren. Die kijkt met een frisse blik naar de situatie en heeft wellicht een andere invalshoek.
Na een scheiding is een harmonieuze situatie uiteindelijk het mooiste dat je je kind kunt bieden. Rust na verdriet.
In dit artikel kan je lezen hoe je op een respectvolle, prettige manier kunt omgaan met de nieuwe partner van je ex
Onze ervaring: het is niet altijd makkelijk
Misschien denk je dat ik makkelijk praten heb, omdat het zwart op wit zo simpel geschetst is.
Geloof me dat dit niet het geval is. Een breuk is per definitie verdrietig, zeker wanneer er kinderen in het spel zijn. Een nieuwe relatie eveneens. Naast het feit dat kinderen (opnieuw) moeten wennen aan het idee dat hun ouders niet meer bij elkaar komen, breng je iemand in huis met zijn eigen gewoonten en die zijn plek bij de biologische ouder vindt. Dat kan jaloerse gevoelens naar boven brengen, ergernissen en een zoektocht naar de een nieuwe balans. Maar ook altijd met in ons achterhoofd: over je verdriet groei je heen, over je kind niet.
Bovendien zijn wij altijd bewust bezig geweest met een aantal dingen:
- onze gevoelens omtrent de breuk
- gevoelens met betrekking tot een nieuwe partner
- de ruimte die ons kind nodig had in deze situatie
Door hier eerlijk over te praten, ontstond langzaam een nieuwe dynamiek waarbij we een nieuw team vormden rondom onze oudste dochter. Daarbij scheelt het ongetwijfeld dat haar biologische vader en Ro elkaar vanaf het begin accepteerden en elkaar de ruimte gaven die ze nodig hadden.
Tijd nemen voor de nieuwe dynamiek
Onze oudste dochter was ongeveer 7 jaar toen Ro in ons leven kwam, na vijf jaar alleen met mij te zijn geweest. Ze kende haar biologische vader en Ro had geen enkele intentie om iemands plek in te nemen. Wat volgde was een zoektocht naar een nieuwe balans. Wie stond waar binnen het gezin? Waar liepen we tegenaan?
Onderling voerden we daar veel gesprekken over, waarbij iedereen volledig eerlijk mocht zijn. Dat is niet makkelijk (uiteindelijk kan iemand je ook kwetsen), maar bracht ons als gezin verder. Het doel bleef een harmonieuze samenstelling met ruimte voor alle gevoelens. Door in elk geval onvoorwaardelijk aanwezig te zijn op belangrijke momenten (sportuitvoeringen en -wedstrijden, het tienminutengesprek, de open dag op de middelbare school en verjaardagen van zowel haarzelf als familie) ontstond een nieuwe dynamiek binnen het gezin.
Haar biologische vader over de aanwezigheid van stiefouders bij een tienminutengesprek
Ik schrijf bijna nooit over hem, maar voor dit artikel maakte ik een uitzondering. Ik vroeg hem naar zijn mening rondom de kwestie of een stiefouder bij het tienminutengesprek zou mogen zijn. Hij was hierover kort en krachtig:
‘Ik vind het een beetje ouderwets als mensen hier moeilijk om doen. Zolang je allemaal door één deur kan, moet je dat toch niet willen tegenhouden? Bovendien draait het om je kind en niet om wat je zelf eventueel voelt.’
Wanneer een stiefouder níet bij het tienminutengesprek hoort?
Ondanks bovenstaande zijn er situaties denkbaar waarbij een stiefouder niet bij het tienminutengesprek aanwezig zou moeten zijn. En daarbij vind ik ook eigenlijk dat je als betrokken stiefouder soms zélf die stap opzij zou moeten zetten.
- Wanneer één van de twee biologische ouders nog middenin de heropbouw van zijn of haar leven zit na de scheiding, kan het te vroeg zijn. Het is soms heel pijnlijk als je ex alweer een nieuwe partner heeft, terwijl je zelf vol verdriet zit. Praat hierover en geef elkaar de ruimte. Forceren heeft geen zin.
- Als je er zelf vandoor bent gegaan met een ander is alleen terughoudendheid gepast. Erken de pijnlijke situatie en geef je ex de ruimte om aan te geven wanneer hij of zij toe is aan een nieuwe vorm van gezamenlijk ouderschap.
- Op het moment dat je (oprecht) merkt dat de nieuwe stiefouder een dominante positie inneemt en jullie gezamenlijke ouderschap ondermijnt. In dat geval is het belangrijk dat je eerst werkt aan een gezonde verstandshouding voor je samen naar school gaat.
- Als school dit niet toestaat. Hoewel ik geloof dat dit onverstandig is, heb je je hierbij neer te leggen.
Kortom, de basis moet goed zitten voor je kunt samenwerken uit naam van jullie (stief)kind. Verdriet opzij schuiven, de situatie forceren of de ander het gesprek laten domineren, zijn redenen om het (voorlopig) niet te doen. Pas wanneer iedereen zover is, kun je samen naar het tienminutengesprek – als een team. Want uiteindelijk is dat het minst dat je kind verdient, toch?
Stiefouder bij het tienminutengesprek? Ja, wat mij betreft moet dat zeker kunnen onder gezonde omstandigheden. Het belang van jullie (stief)kind hoort voorop te staan. Ik ben benieuwd naar jullie mening: vind jij het gepast om als stiefouder mee te gaan naar een tienminutengesprek? Of heb je daar volgens jou dan inderdaad nooit iets te zoeken?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Dit artikel bevat een of meerdere affiliate links. Van elke aankoop die je doet via deze link(s) krijgen wij een klein percentage. Jij betaalt hiervoor uiteraard niets extra’s, maar je helpt ons een klein handje. Daarbij doen we regelmatig een donatie aan goede doelen als De Voedselbank, het Alzheimer Fonds of KWF. Mocht je dus een aankoop doen, dan willen we je hierbij heel graag bedanken!
Uitgelichte afbeelding ©Media_Photos – Shutterstock
Ik vind dat er een groot verschil is tussen bemoeien en betrokken zijn. Niets te vroeg of te snel (willen) doen en altijd in het belang van het kind denken (en niet van jezelf). Het is belangrijk voor het kind om het gevoel te hebben dat hij/zij belangrijk is en wordt gerespecteerd om wie hij/zij is. Door iedereen.
Vind ik een hele mooie toevoeging. Dat is idd het belangrijkste: dat je kind voorop staat. Niet de eventuele onderliggende irritatie of het verdriet van de ouders.
Ja, helemaal mee eens! Ik wist ook niet zo goed hoe ik op dat andere blog moest reageren. Heb zelf geen ervaring hiermee, maar ben zo trots op hoe mijn zus en haar ex het hebben aangepakt. Ook net zo als jij. En dat zou veel meer de norm moeten zijn.
Fijn dat zij het ook zo kunnen doen, zeker voor de kinderen en jezelf. Maar wat dacht je ook van opa en oma of andere familieleden? Die trekken na zo’n breuk vaak aan het kortste eind. Vind dat zo erg!
Ik heb al die discussies gezien, en belachelijk. Mijn man de stiefvader mag alle vader taken verrichten, want hij woont met haar samen. Dan ga je niet onderscheid maken tussen een bio en een stiefkind. Tenminste, hier in huis zijn ze gelijk, wordt er evenveel van ze gehouden. En horen de 10 minuten gesprekken daar gewoon bij. Haar bio papa heeft ook een vriendin, maar die vind kinderen vervelend. Dus die gaan allebei naar geen enkel gesprek of iets anders dan shoppen.
Ja precies, klinkt heel liefdevol (bij jullie althans). Goed dat dat onderscheid er niet is. Zoals het hoort ?
Wij zitten, als het lukt met oppas voor onze kleine kinderen, ook met z’n 4en bij de leerkracht. Maar dat is wel na overleg. Ik vind niet dat je als stiefmoeder of -vader er meteen van uit mag gaan dat je overal met je neus tussen moet gaan zitten. Ik denk echt dat het heel erg van de situatie en verstandhouding afhangt.
Ik vind het heel herkenbaar. Ik had die andere blog ook gelezen en had de neiging om te reageren. Niet gedaan. Mijn vriend is een hele betrokken stiefvader. De relatie met de vader van mijn zoon is gewoon anders, waardoor er geen ruimte is om samen dat soort dingen te doen. Hij ziet z’n vader wel, maar we hebben het anders geregeld en dat werkt voor ons gewoon hartstikke goed.
Mooi onderwerp om bespreekbaar te maken! Ik had er nog nooit over nagedacht maar denk inderdaad dat het moet kunnen, in overleg, en in het belang van het kind.
Er zijn voor beide kanten veel te zeggen. De essentie is inderdaad dat je kind centraal moet staan, dat je de dingen in overleg moet doen en samen een front moet zijn. Bij de Luizenmoeder was de stoefmoeder er ineens, ik denk dat het daarom zoveel opriep. Op die manier moet niemand er aan denken volgens mij, zoals jij het nu omschrijft is toch heel mooi met elkaar. Ik zie dat ook in mijn omgeving, het overleg is er, waar er onmin is onderling heeft het kind het niet in de gaten en de verjaardag van het kind vieren ze met elkaar.
In de luizenmoeder was het idd echt een situatie die niemand moet willen nee haha. Tenenkrommend. Maar zoals in de betreffende blog een keiharde mening werd gedeeld, dat raakte me wel. Al begrijp ik het deels, maar wilde ook een positief tegengeluid laten horen vanuit de betrokken stiefouders
Alles valt of staat met overleg. In de luizenmoeder wordt natuurlijk gebruik gemaakt van extremen en enorm uitvergrote reacties en situaties.
Als je zonder overleg je nieuwe vriendin meeneemt naar een 10-minuten gesprek en weigert het kind d’r naam normaal te zeggen dan ontbreekt er gewoon een hoop communicatie.
Ik ben helemaal voor het plan om álle ouders te betrekken in zo’n 10-minuten gesprek overigens! Dat absoluut 🙂
Haha tenenkrommend he? Hoe open we er ook instaan, dat zou mij ook tien bruggen te ver gaan ?
Ik weet het eigenlijk niet. Ik neig naar niet, maar ik heb geen persoonlijke ervaring als stiefouder. Ik heb altijd gelezen dat je als stiefouder niet de rol van ouder op je moet willen nemen, en de opvoeding bij de biologische ouders moet laten liggen. Vandaar. Maar ja, in de praktijk is dat wellicht heel anders.
Ik ben het met je eens. Je bent als ouders een voorbeeld, of dit nu is met de biologische vader/moeder of dat dit is met de stief moeder/vader. Samen, samen staan maakt je sterker en om wie gaat het nu eigenlijk? De gevoelens van de ouders of het kind? Volgens mij staat het kind centraal en zet je je eigen gevoel maar even uit.
Voor mij zit er een wezenlijk verschil tussen onaangekondigd je nieuwe vriendin meenemen. Waar je als andere ouder uberhaupt nog geen contact mee hebt gehad (zoals luizenmoeder) of iemand die meedraait in de opvoeding en een wezenlijke plek in het leven van je kind uitmaakt is voor mij wel een dusdanig verschil. In het geval van de luizenmoeder/vb 1. had ik ook mijn mond opengetrokken. In vb 2. Vindt ik het al heel anders. De vriendin van mijn ex (vader oudste) zit ook gewoon bij 10minuten gesprekken en citobespreking en ga zo maar door. Ze is immers haar bonusmoeder en daar hebben we het meegetroffen
Helemaal mee eens als het vooral gaat om betrokken zijn! Want dit is het belangrijkste voor het kind!
Thank you!! Ik ben zelf stiefmoeder (al 12 jaar) en ik kan me zo irriteren over de hele discussie. Om nog maar te zwijgen over de dingen die ik als stiefmoeder niet zou mogen doen of wat dan ook. Echt, ik kan er heel veel begrip voor opbrengen, in sommige situaties. Maar als ik even naar mijn situatie kijk.. ik zorg al die jaren al voor haar, doe alles voor haar.. als ze verdrietig is troost ik haar, als ze ergens mee zit kan ze bij mij haar verhaal kwijt, ik help en leer haar alles wat ze moet weten.. en dat heb ik altijd al gedaan.. en dan zou ik niet bij een schoolding mogen zijn? Pfff! Ik ben blij eindelijk een verhaal als die van jou te lezen. Dus echt, bedankt!
Ik denk dat iedereen vooral moet doen wat voor het kind het beste zou zijn. Betrokken zijn is meestal heel belangrijk!
Heel eerlijk? Zonder De Luizenmoeder ooit te hebben gezien (moet ik toch eens doen) en de andere blog overigens wel gelezen te hebben (al van te voren toevallig). Denk ik dat ik het heel logisch vind dat iemand met ofwel zijn ex (de moeder of vader) ofwel met de ‘nieuwe partner’ (man of vrouw) naar dit soort bijeenkomsten gaat. Mits het wel in onderling overleg is gegaan. Dat sowieso. Ik ben het helemaal met je eens dat je alles in het belang van het kind moet doen. En ik denk dat een kind baat heeft bij gelijkgestemde ouders / partners. Ik krijg jeuk van opgelegde regels over wat wel en niet mag. Wel denk ik dus dat alles in overleg tussen de betrokken personen moet gebeuren. Zelf zit ik niet in deze situatie dus echt goed kan ik er niet over oordelen. Ik kan alleen maar zeggen wat ik voel.
Luizenmoeder is wel een aanrader hoor!
Maar ik denk idd dat dat het meest wrong tijdens het lezen: de opgelegde ‘regels’ waarin staat dat stiefouders niet mee zouden mogen etc. Zolang je het kind voorop hebt staan, weet je ook of het werkt in een specifieke situatie om de stiefouders mee te nemen. Iemand buitensluiten die zijn of haar hele ziel en zaligheid in je kind legt, puur omdat hij of zij niet biologisch betrokken bent, is voor mijn gevoel niet juist.
Ik denk dat jullie een voorbeelden zijn voor alle samengestelde gezinnen. Het is niet vanzelfsprekend dat alle partijen zo respectvol met elkaar omgaan en daadwerkelijk het beste voor de kinderen willen. Een goede communicatie is dan een must. En dat is vaak nogal een probleem.
Ik vind dat de dame in de andere blog nogal betweterig overkomt met haar in hoofdletters ‘NIET’ enzo…
Ik ben zelf een stiefmoeder van 2 en mama van 1 en heb lange tijd een stiefmoeder in het leven van mijn zoontje gekend. Nooit of te nimmer hebben mijn ex of ik daar een probleem van gemaakt dat mijn man meegaat naar het 10minuten-gesprek. Hij gaat gewoon mee. Punt. En mijn ex zijn reactie toen ik hem vroeg of hij dit ok vond was eenvoudigweg ‘Waarom zou ik dat niet ok vinden? Natuurlijk is dat ok.’ Ik zou er op mijn beurt ook geen probleem van hebben gemaakt moest mijn zoontje zijn stiefmoeder meegegaan zijn. Zowel mijn man als de (nu ex-)vriendin van mijn ex dragen een verantwoordelijkheid naar mijn zoontje toe en moeten info uit de eerste hand krijgen van school uit enzo.
Aan de andere kant word ik wel zoveel mogelijk geweerd uit het leven van mijn stiefkinderen door hun moeder. Ze heeft een beetje het ‘ze is handig als gratis oppas en is een aanhangsel waar ik mee moet dealen als mijn kinderen bij hun vader zijn’-idee over mij. Vanaf dag 1 was ik er teveel aan voor haar. Voor mij geen probleem, ik lig niet wakker van wat zij denkt van mij. Voor de kinderen is het dan weer andere koek. Die voelen dat als geen ander en vinden het maar vreemd dat hun moeder na 8 jaar nog steeds geen vrede kan nemen met de situatie terwijl zijzelf (11 en 14 jaar godbetert) dat wel kunnen.
Het is eigenlijk heel eenvoudig: die kinderen en hun geluk zijn het allerbelangrijkste. Al vraagt dat om je eigen gevoelens opzij te zetten…
ik kan hier niet over mee praten, omdat ik zelf (bewust) geen kinderen heb, maar ik denk dat alles gedaan moet worden wat het beste is voor het kind.
De luizenmoeder heb ik nooit gezien (als enige geloof ik maar dat terzijde), dus ik kan er niet over meepraten wat er in de aflevering behandeld werd, Maar ik denk zeer zeker dat jij een punt maakt. Een stiefouder kan best mee naar een tienminutengesprek als de situatie er naar is. Toch denk ik dat de andere blog ook een kern van waarheid bevat. Want soms is er tussen ouders en stiefouders idd geen juiste verhouding. Maar zoals zovelen al zeggen; als het belang van het kind maar voorop staat. Misschien goed om die ook eens te vragen…?
Ik deel jouw mening. De stiefouder vervangt één van de twee ouders dat “weggevallen” is en weet perfect wat er gebeurd in het huishouden. Waarom zou deze persoon dan niet mee mogen in zo een gesprek? Zijn of haar mening is eveneens van uiterste belang.
Ik ben degene van het andere blog. Ik ben al 22 jaar een heel betrokken stiefmoeder. Ik sta volledig achter mijn blog. Als je 2 ouders hebt in de volle betekenis van het woord dan kunnen die heel goed samen beslissingen nemen over de opvoeding van hun kinderen. Als zij daar beiden behoefte aan hebben kunnen ze hun partners in die besluitvorming betrekken. Helemaal super als de verstandhouding dusdanig is dat alle opvoeders een evengrote inbreng hebben in de opvoeding hoewel dat best moeilijk is als er geen co ouderschap is en kinderen een weekend in de 2 weken langskomen. Realistisch gezien is er dan gewoon een minder grote rol. Wij kwamen gewoon bij de mama over de vloer bij verjaardagen maar papa en mama gingen samen naar het 10 minuten gesprek. Ik had daar totaal geen moeite mee. Ik vind dat je als stiefmoeder die een weekend in de 2 weken opvoeder is van haar stiefkinderen best wat terughoudendheid hierin mag betrachten. Ik begrijp dus niet waarom je je zo aangesproken voelt tenzij je je uitspreekt voor de stiefmoeder van jouw kinderen hoewel ik die in jouw blog niet terugvind. Vind je haar onheus bejegend door mijn blog? Want ik had het puur over de rol van de stiefmoeder. Over mijn eigen rol dus.
We hoeven het ook niet met elkaar eens te zijn toch? Ik vond de toon in je blog vrij veroordelend. En dat is in mijn ogen onnodig, omdat elk verhaal anders is. Ieder samengesteld gezin zou de kinderen voorop moeten hebben staan en maakt hierin zijn eigen beslissingen. Stellen dat een stiefouder niet thuishoort bij het tienminutengesprek, omdat jullie die specifieke keuze maakte, vind ik daarom te kort door de bocht. Je gaat daarbij volledig voorbij aan alle stiefouders die wel die behoefte voelen. Dat is volgens mij ook een prima keuze, maar door je blog (en woordkeuze) komt het toch enigszins aanvallend over naar ouders die een andere beslissing maken.
Vindt ik kolder stiefouders horen niet bij een 10gesprek dat is alleen voor de moeder of vader en er bestaat alleen een moeder if vader voor dat kind een zogenaamde stief vader dat is gewoon een inbreuk op het leven van het kind hoe ver moet je nog gaan het houdt ergens op die ruimte
Beste Lorenzo,
Ik weet niet hoe jouw ervaring is, maar ik denk dat je niet alle stiefouders over één kam kunt scheren.
In bepaalde gevallen is het wel degelijk wenselijk dat de stiefvader of -moeder erbij is, puur omdat zij mede-opvoeder van een kind zijn. Gelukkig zijn er situaties waarbij de stiefouders heel betrokken zijn of – zoals in ons geval – door één deur kunnen met de biologische vader. Aangezien onze dochter er niet voor gekozen heeft, willen we alles graag in goede harmonie oplossen. En volgens mij lukt dat goed; zij vindt het juist fijn dat we onderling bij elkaar op verjaardagen komen en dat iedereen welkom is bij zo’n tienminutengesprek.
Ik hoop dat je op een dag anders naar deze situatie kan kijken; ieder kind verdient ouders die het beste voor hem of haar doen. En in sommige gevallen kan ik me best voorstellen dat een stiefouder daar (nog) niet bij hoort. Als de breuk te vers is of de kinderen daar zelf niet aan toe zijn. Ook daar moet rekening mee gehouden worden.
Dat begrijp ik aan de ene kant wel iN sommige gevallen .
Maar niet als de moeder en de stiefvader over de rug van mij en mijn kinderen een relatie zijn begonnen zonder dat mijn kinderen en ik er van wisten en dat we er pas na 2jaar zijn achter gekomen dat toont totaal geen respect naar mij en de kinderen toe .de stiefvader had toen ook een relatie terwijl hij ook een relatie begon met mijn partner (vreemdgegaan) en in die tijd moeder vaak kort af was tegen de kinderen en vaak ook nors naar hun toe en mij dat alle norme en waarde die hoog waren bij moeder en die dat gewoon ter grabbel heeft gegooid en niks meer kon met de kinderen en de toekomst hier in huis .en in het diepste geheim plannen aan het maken waren om heel ver met de kinderen te verhuizen zodat ik weekend vader kon worden en een vreemde man mijn tijd met mijn kinderen kon overnemen. Mij niet kon steunen met het overlijden van mijn vader .en afspraken maken in hotels ten tijde van de begrafenis .sorry beide verdienen geen respect en zo een zogenaamde stiefvader verdient geen seconde in het leven van mijn kinderen .dat dient geen respect en zal het nooit krijgen van mij en van mijn kinderen
O wat verschrikkelijk! Dat moet een nachtmerrie zijn geweest om mee te maken, zeker onder die omstandigheden. Ik vind het zo erg dat sommige mensen zich zo opstellen; het draait om de kinderen en hun geluk. Zij verdienen het om – zeker als een scheiding onvermijdelijk is – eerst te kunnen wennen aan de nieuwe situatie met twee huizen. Zonder nieuwe stiefouders dus. Want verliefd worden op een ander kan gebeuren, hoe erg dat ook is, maar neem dan in elk geval de tijd en wees eerlijk naar je eigen man of vrouw toe. Dan kan je er of samen aan werken, of samen beslissen dat het klaar is. Zonder vreemdgaan. Het maakt het dubbel zo wrang trouwens dat je het overlijden van je vader alleen moest verwerken en daar deze klap nog bovenop kreeg. Ik wens je in elk geval voor jezelf alle geluk toe en voor de kinderen dat ze, ondanks alles, ook hun geluk zullen vinden.
Thanks zit er trouwens nog midden in kom er ook nog achter dat ze bezich zijn om kinderen te maken al die tijd en dat nog zelf als je onder een dak woont en al die tijd zelf geen kinderen meer wilde omdat je van je vrije tijd wil genieten en ze wat ouder zijn nu .naar de kinderen vindt ik dit ook niet fijn. .maar denk zelf dat ik me best zal doen als vader en gewoon verder zal gaan met me kinderen vaders kunnen tegenwoordig goed voor hun kids zorgen al moet dat alleen zijn kids op de eerste plaats en dan zie ik wel verder hoe het loopt en uit respect naar hun geen vrouw meer in mijn huis tot ze 18 jaar zijn
Allereerst, prachtig om te lezen dat het bij jullie zo ontzettend netjes verloopt. Ik ben het volledig met je eens, het gaat om de kinderen en in een samengesteld gezin zijn er nou eenmaal meerdere opvoeders. Ik ben een zeer trotse stiefmama van twee prachtig mooie kereltjes. Overigens heb ik zelf ook een stiefvader en een stiefmoeder vanaf al heel jong dus ik ben me bewust van wat het mee brengt voor een kind. En ik zou willen dat wij met z’n allen op dezelfde manier met elkaar om konden gaan. Maar helaas moet ook ik erkennen dat het niet altijd zo werkt. Toevallig is mijn partner vorige week naar zo’n tien minuten gesprek gegaan, met de moeder van de mannetjes. Ik wilde bijzonder graag mee om te horen wat we wellicht thuis kunnen doen om er voor te zorgen dat ze de juiste stimulans krijgen wat betreft zaken die wellicht wat minder goed gaan op school. Maar ik was niet welkom, en dit word keer op keer duidelijk gemaakt in het bijzijn van de kleintjes. Heel vervelend en het zorgt ervoor dat ik ervoor kies niet meer drama toe te voegen in de al zo vervelende discussie. Dan maar een stapje terug zetten, in het belang van de kleintjes. Maar het blijft moeilijk. Ik merk overigens ook dat de mannetjes het oppikken, aangezien ze zien dat mama mij negeert, en regelmatig aangeven dat mama mij niet leuk vind en ze mij geen stiefmoeder mogen noemen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vele tirades die de kinderen blijkbaar al over mij hebben mogen horen elke keer als er wat positiefs over mij word gezegd. Ik hoop dat het ooit wat positiever uitpakt maar het is al drie jaar zo. Zou ook zoveel schelen ook voor de kids, aangezien ze nu vaak “gedwongen” worden zich op een bepaalde manier op te stellen als hun mama erbij is. Heel zonde allemaal.
Wat ontzettend verdrietig dat je hierbij aan het kortste eind trekt en dat hun moeder zich zo laat gelden tegenover de kinderen. Die staan erbuiten – wat er ook in het verleden gebeurd is en hoe de relatie ook is geëindigd tussen haar en jouw man. Zo moeten de kinderen partij kiezen, terwijl ze daar helemaal niet bij gebaat zijn.
Ik wens je veel sterkte en kracht toe, het zal zeker niet makkelijk zijn. En ik hoop van harte dat het in de toekomst beter gaat!
Liefs
Pingback: Omgaan met je ex (voor de kinderen): tips voor een harmonieuze scheiding -