“Mama, mag ik dinsdag naar het dorp om een Moederdagcadeautje te halen? En kan ik dan misschien € 10,00 van je krijgen?” Het was even stil. Uiteindelijk schudde ik mijn hoofd. Nee. Het hoeft niet. Twee paar ogen keken me vragend aan – want hoewel haar zusje me nog niks gevraagd had, wilde die eigenlijk ook wel. “Als ik heel eerlijk ben, heb ik alles wat ik nodig heb. Het lijkt me fijner om lekker met jullie te gaan lunchen in het dorp, gewoon met zijn drietjes.” Aan hun grijns zie ik dat die optie ook prima is.
Ik vlieg even terug in de tijd naar mijn zestiende. Duurde even voor ik daar was. Ik hoorde mezelf hardop verkondigen dat ik Moederdag eigenlijk commerciële onzin vond en dat het waarderen van iemand niet in die ene dag zit. Ergens was het dus best dubbel dat ik me een paar jaar geleden zo verslagen voelde toen de rest van het gezin het compleet was vergeten. En dat ik een artikel schreef over waarom je je eigen Moederdag zou mogen organiseren. Ik weet niet wat het is, maar ik kreeg gewoon altijd een beetje FOMO van mijn feed.
Dit jaar voelt het anders. Door hun vraag besef ik dat het heus leuk is hoor, een nieuwe douchegel, nagellak, oorbellen of een reep chocola, maar niet nodig. Bovendien denk ik grinnikend terug aan vorig jaar.
De meiden kregen allebei een tientje mee van me, want ze wilde heel graag iets voor me halen. Ik schreef wat cadeaus op een lijstje en gemoedelijk gingen ze op pad. Eenmaal thuis vertelden ze in geuren en kleuren wat ze hadden gedaan. “Eerst aten we samen een broodje bij de Hema met een stukje taart, ik heb nieuwe stiften en snoep gekocht. En toen had ik nog precies € 1,00 over, daar heb ik iets speciaals van gekocht voor jou!”
Inwendig moest ik zo hard lachen, maar een succesverhaal was die hele shopsessie natuurlijk niet. Het cadeau was een houten huisje van de Action. Zij zou dezelfde halen, voor bij haar vader – omdat ze twee huizen had nu. Ik vond het een mooi, ontroerend verhaal – ware het niet dat ze nooit een tweede huisje heeft gekocht. Geloof dat ze het vergeten is. Haar zusje, die op kosten van haar zus een punt red velvet at bij de Hema, had iets meer over en haalde een reep Tony voor me. Haar overige budget verdween in de grijpautomaat in het dorp waardoor ze thuiskwam met een scheetkussen en een potje slijm.
Kwaad kon ik er natuurlijk niet om worden, ze hebben een leuke dag gehad. Het deed me alleen ook beseffen dat het weinig nut heeft om ze op die manier het hele concept van Moederdag bij te brengen. En is het nodig? Hun waardering voel ik genoeg op andere dagen, bijvoorbeeld als ze uit zichzelf bijspringen of zien dat ik wéér een slechte nacht heb gehad en extra lief voor me zijn. Daarom lijkt het me fijn om hen eens in het zonnetje te zetten. Uiteindelijk hebben zij het afgelopen jaar ook niet altijd makkelijk gehad, met de scheiding en een moeder die op haar tandvlees liep.
Daarom hoef ik dit jaar geen cadeau voor Moederdag. Sterker nog, die dag slapen ze bij hun vader en komen pas laat in de middag thuis. Het is oké. Ik geloof ook niet dat ik dit jaar met een knoop in mijn maag door mijn Insta-feed zit te scrollen, met het gevoel dat ik iets mis. Ik kijk meer uit naar hun trotse blik als ze hun eigengemaakte knutsels aan me geven, aan de dikke knuffels wanneer ze thuiskomen en de zoete liefde die je voelt als je nog een laatste blik op hun slapende gezichtjes werpt. Daar kan toch niks tegenop?
Hoe vieren jullie Moederdag dit jaar?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Lumi Studio – Shutterstock
