Natuurlijk is het ouderschap geen baan: het is veel meer dan dat. Het is toewijding, liefde, vallen en opstaan. Maar in tegenstelling tot je baas, die voor zoveel nobele inzet waardering zou tonen, hoef je dat van kinderen niet te verwachten. Er is geen pindakaas meer, de kledingkast is leeg of ze mogen niet met een potlood in het stopcontact prikken. In dit artikel vind je 7 redenen waarom ouderschap echt de meest ondergewaardeerde baan is.
Ouderschap is ondergewaardeerd
Ouders die de prachtige taal van het sarcasme verstaan, weten precies wat ik bedoel met ‘ondergewaardeerde werknemers’. Zeker met kinderen in de (peuter)puberteit: dan doe je alles voor dat ene kusje of die dikke knuffel. Zonder dat ene sporadische liefdevolle moment zou je sommige dagen namelijk niet volhouden. Ben ik nu negatief over het ouderschap? Zeker. Maar er zijn van die dagen dat je het liefst zelf achter het behang zou gaan zitten, omdat niets en niemand meewerkt. Nog niet overtuigd? Lees zelf maar hoe zo’n dag er hier thuis aan toegaat en oordeel zelf!
Waarom de kinderen het zo zwaar hebben?
Zomaar gillen
Met May in de draagzak wil ik net gaan werken. Ze ligt heerlijk te slapen tegen me aan, haar haartjes kriebelen een beetje in mijn gezicht. Ik koester het moment, maar vanuit het niets schrikt ze wakker en laat me dat weten door op haar hardst in mijn oor te gillen. Je kunt zeggen wat je wilt – ik versta je toch niet meer met links.
Stoepkrijt o-ver-al
Om Rose tegemoet te komen, leek het me een leuk idee om lekker samen de tuin onveilig te maken met stoepkrijt. En het werkt als een trein. Eerst maakt ze een mooie tekening op de tegels en bewerkt vervolgens als ware graffiti-artiest de schutting. Maar dan wil ze een Nijntjeboek voorzien van ‘cirkels’. Afpakken leidt tot loeihard gekrijs en gehuil. Sorry buren!
Ik.wil.koekjes
‘Mamaaaa? Koekje eten?’ vraagt ze lief. Maar met twee stukken fruit, een doosje rozijntjes en een koekje achter de kiezen vind ik het wel even mooi geweest voor vandaag. ‘Nee, je krijgt straks een boterham,’ was blijkbaar niet het antwoord dat ze verwachtte. Ze stort ter aarde, begint te gillen en huilen en ik vraag me één moment serieus af of het een gevalletje ontaard ouderschap zou zijn om gewoon de rest van de dag alleen in de tuin door te brengen.
Vrouwelijke wispelturigheid?
Ook zoiets: ‘Mama boterham pindakaas?’ vraagt ze een uurtje later met haar liefste stem. Maar als ik daaraan tegemoet wil komen, slaat dit om in een driftbui omdat ze wilde buitenspelen. Hallo! Had ik toch moeten weten? (Of misschien miste ik de boodschap vanwege dat slechtwerkende linkeroor?)
Samen spelen, samen …
Zoet spelen de drie meisjes met de auto’s. Ik kijk tevreden toe vanaf de bank en juist als ik bedenk dat ik gezegend ben met een fantastisch stel kinderen, slaat de sfeer om. ‘Isse mij!’ roept Rose zomaar naar haar beide zussen. ‘Niette spelen, isse MIJ!’, ze maakt een slaande beweging en rent met haar politiewagen onder de arm geklemd richting de keuken. Als ik probeer uit te leggen dat samen spelen ook samen delen betekent, heb ik het gedaan. Gefrustreerd over de lange dag, denk ik: zoek het ook maar uit. En ik loop terug naar de bank. Boos rent ze achter me aan, schreeuwt me iets toe in peutertaal en gaat verontwaardigd weer in de keuken staan. Zucht
Opschieten, hallo!
Een nepkus werkt behoorlijk op de zenuwen van mevrouw de prepuber. ‘Ja hallo, ik moet NU weg en ik wil gewoon even afscheid kunnen nemen.’ Als blikken toch eens konden doden… Is dit dezelfde persoon die zojuist nog op de bank zat te lanterfanten, volledig verloren in een aflevering van Minuscule?
Tijdrekken
‘Zo dame, het is bedtijd!’ zeggen we ‘s avonds met ons laatste beetje glimlach tegen June. Ze heeft er duidelijk geen zin in en kijkt brutaal als ze blijft zitten. ‘Ik ben nog niet moe,’ verkondigt ze. Ik tel tot tien en zeg dat ijzig kalm: ‘Je gaat NU naar boven en anders speel je komende dagen maar niet buiten.’ Zwaktebod, ik weet het, maar het werkt. Mokkend verdwijnt ze naar boven en ik slaak een zucht. Morgen is het hopelijk een stuk gezelliger…
(Er gloort trouwens hoop aan de horizon. Mijn duidelijke nee op het commando ‘Stukke worst’ leidde gistermorgen tot een peuterdriftbui. Op rustige toon vertelde ik dat we echt geen worst meer zouden gaan snoepen, maar dat ze wel mocht helpen om de leverworst in de koelkast te leggen. Wat volgde? Stilte en een tevreden meisje, dat heel keurig de worst op de juiste plank legde. Heb ik de code eindelijk gekraakt?)
Hebben jullie kinderen het soms ook zo zwaar? 😉
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Wees de eerste om reactie te geven