Nicoles dochtertje is net een week oud wanneer haar man een vreemd voorgevoel heeft. Hij besluit haar te temperaturen en ze heeft inderdaad koorts. Maar er lijkt geen directe reden tot paniek. Toch? In haar ingezonden artikel vertelt Nicole haar verhaal: hoe de koorts onverwachts leidde tot een nachtmerrie en gelukkig ook weer goed kwam.
Mijn dochtertje was net een week oud toen mijn man ‘s nachts, tijdens het verschonen, haar temperatuur opmat. Ik vond het vooral onzin en zielig; de kraamverzorgster had toch gezegd dat het niet meer zo vaak hoefde? Maar mijn man zei dat hij het idee had dat er iets mis was. Ik vond het maar gek. Ze huilde toch niet? Ze dronk gewoon goed en zag er prima uit. En toch deed hij het.
Gelukkig maar, want ze bleek 39 graden koorts te hebben.
Nog steeds was ik niet onder de indruk, maar ik belde toch de verloskundige. Ook zij dacht dat we haar vast iets te warm hadden neergelegd, dus het mutsje ging af en de kruik weg. We moesten haar over twee uur nog maar eens temperaturen. Een uur later was haar temperatuur echter nóg hoger, dus we moesten met spoed naar het ziekenhuis.
Een dag later zit ik met mijn handen in het haar. Mijn dochtertje, van net een week oud, is namelijk toch met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Wat er aan de hand is, weet niemand, maar ze heeft koorts die maar blijft stijgen. In eerste instantie leek ze helemaal niet zo ziek, maar in een dag tijd is haar toestand enorm verslechterd.
Zelfs zo erg dat de artsen en verpleegkundigen ons op het hart drukken dat we zoveel mogelijk bij haar moeten blijven en er rekening mee moeten houden dat dit wel eens de laatste momenten met haar zouden kunnen zijn. Mijn hart wordt uit elkaar getrokken van de pijn. Ons mooie meisje waar niets mee aan de hand leek ligt nu op het randje…
Je ziet haar keihard vechten en contact blijven zoeken met ons. Ik zit naast haar en wil niet weg. Bang dat ze ertussenuit piept. Alleen, zonder haar mama in de buurt. En dat is het laatste wat ik wil. De artsen starten met antibiotica en halen wat uit haar rugbeenmerg om dit te testen op herpes. Omdat ze bang zijn dat dit inderdaad de oorzaak is van haar toestand [slechts 10% van de baby’s met herpes in de hersenen overleeft het – de reden waarom een koortslip letterlijk levensgevaarlijk kan zijn], starten ze alvast met medicatie.
Later blijkt dit een gouden zet want ze heeft inderdaad herpes in haar hersenen. Gelukkig knapt ze in een paar dagen tijd zichtbaar op doordat ze zo snel de juiste medicatie heeft gekregen. Uiteindelijk moet ze nog bijna een maand aan deze medicatie in het ziekenhuis blijven, maar dan mag ze weer naar huis. En uiteindelijk heeft ze er gewoon niets aan overgehouden. Een wonder!
Ze zeggen wel eens dat moeders dingen feilloos aanvoelen. Vaders hebben dat onderbuikgevoel niet, omdat zij hun kind niet negen maanden gedragen hebben. Ze zouden een hele andere – en daardoor minder nauwe – band met hun kinderen hebben. Maar mijn man bewees hier echt het tegendeel. Mede dankzij zijn onderbuikgevoelens leeft onze dochter nog en daar ben ik hem nog elke dag dankbaar voor.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Alena Ozerova – Shutterstock
