Dit artikel is geschreven door Sander en een vervolg op zijn openhartige verhaal over hoe hij verslaafd werd geboren.
Drie jaar geleden vertelde Sander zijn verhaal voor het eerst zo uitgebreid. Van de adoptie, het afkicken als baby, verplichte bezoekjes aan zijn biologische moeder en het diepe dal waar hij doorheen ging tijdens zijn verslaving aan cocaïne. Vandaag vertelt hij hoe het sinds dat artikel met hem is gegaan.
Ook clean blijf ik vechten tegen mezelf
Zelfs ver na het moment dat ik officieel clean was, voelde ik nog steeds een interne strijd woeden. Continu positieve gedachten tegenover dat negatieve stemmetje – dat helaas zoveel invloed kan hebben op hoe je in het leven staat. Het ging niet zozeer om wel of niet gebruiken trouwens, maar meer de strijd of ik de moeite wel waard ben, wat het doel van mijn leven is en of het leven nog wel betekenis heeft.
Die neerslachtige gevoelens werden versterkt door mijn slechte fysieke toestand: ik heb overgewicht, voelde me futloos en vaak moedeloos. Dat had een uitwerking op mijn gevoel en gedrag.
Ik heb meegedaan met de edities van de Roparun van 2016 tot en met 2018. Ondanks dat ik vooraf niet trainde, stapte ik toch op de fiets en trapte puur op karakter de route van Parijs terug naar Rotterdam. En hoewel het zwaar was, merkte ik hierbij wel hoe ontzettend strijdbaar ik ben. Ik geef niet makkelijk op – een goede eigenschap.
Slechte gewoonte
Ondanks die vooruitgang bleef ik verkeerd en ongezond eten. In de loop van de jaren heb ik mezelf echt een voedingsschema aangeleerd dat gericht was op genot (in de vorm van suiker en vet), veel minder op het binnenkrijgen van nieuwe energie – waar voedsel in eerste instantie voor bedoeld zou moeten zijn.
Maar ja, het sluipt erin. Dat ik als buschauffeur zittend werk doe, helpt daar natuurlijk allemaal niet aan mee. Omdat ik weinig bewoog en te veel en ongezond at, werd ik steeds futlozer, zwaarder en ik voelde me de hele dag moe. Wanneer ik thuiskwam vanuit mijn werk ging ik bovendien op de bank liggen, in plaats van lekker te sporten.
Ik sliep veel door de vermoeidheid, maar tegelijkertijd zorgde mijn overgewicht voor een slecht slaapritme en werd ik elke ochtend moe wakker. Ik belandde in een vicieuze cirkel. Aan de ene kant zocht ik troost in ongezond eten, maar daardoor werd ik futloos, sliep veel en kreeg neerslachtige gevoelens. Dat maakte me dan weer ongelukkiger en om mezelf te troosten at ik weer iets dat niet goed voor me was. Het is een behoorlijke strijd. En uiteindelijk is het ook onderdeel van mijn verslaving. Nu is het alleen geen drugs, maar voedsel.
Twee maanden geleden was ik alles zo verschrikkelijk zat. Ik had nergens meer zin in, geen energie, geen doel meer – ik zag geen horizon meer. Wat best ironisch is als je bedenkt dat het mijn hobby is om te fotograferen en daarbij juist wel vaak een horizon vastleg. Dit gevoel was voor mij echt de bodem. Tijd voor verandering, want ik wil zo niet verder. Het was nu of verder afglijden of opkrabbelen. Maar hoe? Want eerdere pogingen om af te vallen strandden al vroeg weer in de bodem van een zak chips.
Om te zorgen dat het dit keer wél zou lukken, schakelde ik een personal trainer in: Emiel Berghout van Sport2Shine. Hij heeft jarenlange ervaring en helpt nu anderen om hun doel te behalen. Hij beloofde me bovendien dat ik me met zijn voedings- en trainingsschema binnen een paar weken veel fitter zou gaan voelen.
Dus ik ben het traject en de uitdaging aangegaan. Ik ben gaan fitnessen, zwemmen en fiets af en toe en kreeg een duidelijk voedingsschema. En weet je? Als ik heel eerlijk ben, kost het me vrij weinig moeite. In anderhalve maand verloor ik zo’n tien kilo vet, terwijl mijn spiermassa is gegroeid. Maar nog veel belangrijker dan dat: ik heb weer energie. Ik word rustiger in mijn hoofd, ben minder moe en krijg mijn zelfvertrouwen terug. Ik ga weer meer van mezelf houden en ik ben de strijd aan het winnen.
Inmiddels ben ik 35 jaar. Het is gewoon tijd om de weg naar boven voorgoed te gaan vinden. En zoals we in Rotterdam en omstreken zeggen: Sterker door strijd. Zonder strijd geen overwinning.
Mooie momenten in mijn leven
Wat mij een leuke afleiding biedt, is mijn werk in het najaar bij verschillende horrorevenementen in Nederland en Duitsland – naast het werken als buschauffeur. 2019 is mijn derde jaar. Ik vind het geweldig om mensen enorm te laten schrikken.
Hiernaast hou ik van fotografie. Ik maak alle foto’s met mijn telefoon en probeer er het uiterste uit te halen. Vaak verbaas ik mensen dat ze met een mobieltje zijn gemaakt in plaats van een camera – dat is voor mij het mooiste compliment.
Klik hier om meer van Sanders werk te zien
Waar ik ook enorm van kan bijkomen is het eiland Tiengemeten, waar mijn ouders wonen. Of af en toe met hen een paar dagen naar de Veluwe. Mijn zusje is me ook heel dierbaar. We hebben fijne gesprekken, kunnen lachen om van alles en nog wat. Ik sta altijd voor ze klaar, zoals ze ook voor mij altijd klaar stonden. Hoewel, zoveel kansen als zij mij hebben gegeven, dat is natuurlijk onbetaalbaar!
Mijn leven ziet er gewoon rooskleuriger uit. Want ondanks dat ik weliswaar leuke dingen deed, zat ik lang niet lekker in mijn vel door mijn fysieke gesteldheid. Nu ik daar actief iets aan doe kan ik echt veel meer genieten van alles.
In contact met mijn biologische familie
Naast alles hierboven is er nog iets moois gebeurd. Een aantal jaar geleden overleed mijn biologische moeder. Nu had ik verder weinig met haar en was het contact eigenlijk tot een minimum beperkt. Maar toen kreeg ik onverwachts een berichtje van haar broer – mijn biologische oom.
Hij kende alleen mijn geboortenaam (Pieter Wilhelmus Punt), maar had geen idee wat er na mijn geboorte met me was gebeurd. Maar toen vond hij bij het opruimen van haar huis een briefje met mijn huidige naam: Sander Pieter van Winden. Via Facebook wist hij me te vinden, doordat ik bevriend ben met een oud-collega van hem.
Ineens heb ik er een hele familie bij: 5 ooms, een paar tantes en dan nog een berg neven en nichten. Het is zo bizar en onwerkelijk om allemaal mee te maken. Ze nodigden me meteen uit voor de ‘Puntendag’ – een familiedag. Ik ben dus eigenlijk hun bonus Punt haha.
Het zijn allemaal zulke liefdevolle mensen en iedereen was blij om me te zien. Het was gewoon onwerkelijk. En dan te bedenken dat zo goed als de hele familie op slechts twintig kilometer van mijn eigen woonplaats woont! Ik reed jarenlang met de bus door Papendrecht en heb dus misschien af en toe ook biologische familieleden in de bus gehad. De oom die contact met me opnam, werkt bij een rijschool in Dordrecht. Ze leiden daar ook chauffeurs op dus onderling zwaaien we altijd naar elkaar. Ik heb dus jarenlang naar mijn biologische oom gezwaaid zonder te weten wie hij was.
Het is bijzonder. Ik ben blij dat hij deze stap heeft gezet. Eerder voelde ik nooit de behoefte om contact met hen te hebben, vanwege mijn biologische, verslaafde moeder. Ik wilde wegblijven van haar en alles dat met haar te maken had. Bovendien had zij ook een beroerd contact met hen, dus op geen enkele manier kon er toenadering worden gezocht. Tot dat briefje dus.
Wat hoop je dat de toekomst je brengt?
Fysiek gezien hoop ik nog zo’n 25-30 kilo vet te verliezen. Ik merk wat het sporten met mijn zelfvertrouwen doet en het doet me echt goed. Lange tijd worstelde ik met mezelf en was ik erg gericht op mijn gebrek aan eigenwaarde, maar nu ik beter in mijn vel zit hoop ik me ook eindelijk te kunnen gaan richten op een relatie.
Het lijkt me mooi dat ik ooit de dame tegenkom om mijn tijd mee te delen. Samen mooie reizen maken, een weekend of dagje weg. Of alleen al gezellig wandelen met zijn tweeën. We gaan het zien… Het belangrijkste is in elk geval dat ik op de goede weg ben!
