Nog voor ik mijn ogen opende, na de narcose, voelde ik al hoe nat mijn wangen waren. Onophoudelijk stroomden de tranen over mijn wangen. Alsof mijn lichaam in volledige staat van ontspanning wél toeliet hoeveel verdriet er opgekropt zat. Of misschien was het voor mijn lijf een manier om afscheid te nemen van de zwangerschap? Daarna leken de tranen in elk geval op.
Eenmaal thuis besloot ik de spreekwoordelijke pleister er maar meteen snoeihard af te trekken. Ik confronteerde me met het feit dat er supplementen in de kast stonden voor zwangere vrouwen en besloot ze de ochtend erna meteen te gaan slikken – ze moesten toch op. Ik bekeek voor het slapen gaan de positieve zwangerschapstest een paar minuten zwijgend en borg hem weer op, zag enkele dagen later mijn lieve én duidelijk zwangere vriendinnetje Miriam en het voelde allemaal prima. Ik denk dat ik zo wilde voorkomen dat het bergen werden om tegenop te zien.
Weer wat later reed ik op de snelweg. We waren bijna zeven dagen verder en de verwachte huilbui bleef nog steeds uit. Was dit wel gezond? Om mezelf te dwingen het verdriet te ervaren, en – eerlijk – ook enigszins gehoor te geven aan de enkeling die meewarig wachtte tot ik zou instorten, zette ik de zwaarste muziek op die ik kon vinden. Ergens vanaf de Beneluxtunnel tot aan eerstvolgende afslag stroomden de tranen over mijn wangen. Daarna was het klaar. Missie mislukt…
Ergens weet ik denk ik wel waar mijn nuchtere reactie vandaan komt. Hoewel we een zwangerschap verloren, voelde ik destijds al snel aan ‘mijn water’ dat het mis was. En ondanks dat de uitslag van de termijnecho me aangreep, bood het ook eindelijk enige vorm van zekerheid na weken van twijfel. Ik voelde me tijdens mijn zwangerschap continu angstig dat het zou misgaan en durfde niet concreet te dromen over ons vierde kindje, want wat als… En dat bleek terecht.
Heus, het was triest om dit verlies te maken, maar aan de andere kant blijf ik voor mezelf toch relativeren. Het moment dat ik hoorde dat het geen mola zwangerschap was en ‘slechts een miskraam‘, luchtte dat toch op. Alsof de dokter eerst mededeelt dat je een ernstige ziekte onder de leden hebt en vervolgens concludeert dat het toch ‘slechts’ vijf dagen buikgriep blijkt te zijn. Is verre van leuk, maar van een heel andere orde.
Bovendien prijs ik me gelukkig met de mensen om me heen. Begripvolle vrienden, lieve familieleden met een luisterend oor en dat er nog steeds soms naar gevraagd wordt. Mijn situatie is lang niet zo schrijnend als die van het stel dat na jaren IVF een pijnlijke mededeling moet verwerken tijdens de eerste echo. Of van de vrouw die afscheid moet nemen van haar kinderwens, omdat ze de geschikte partner niet tegenkwam. Zo hou ik mezelf omhoog; het kan vele malen erger.
Maar soms komt het toch ineens. Laatst kwam ik de positieve zwangerschapstest weer tegen, waarvan het paarse streepje inmiddels iets vervaagd is. In het daglicht staarde ik voor me uit. Het drong weer even tot me door dat Spruitje, zoals ik ons kindje grappend noemde, er echt is geweest. En er dus nu echt niet meer is. Een traan rolde over mijn wang, zonder dat ik het echt besefte – net als op het moment dat ik ontwaakte uit de curettage.
Ik kon me er niet toe zetten om de test weg te gooien. Het is een kleine herinnering aan wat even was en een besef dat het misschien niet meer komt.
Al wil ik met dat laatste eigenlijk helemaal niet bezig zijn nu, we zien het wel. Het is zoals het is en gaat gelukkig verder goed. Inmiddels kan ik ook weer oprecht enthousiast reageren als ik over vage kennissen hoor dat ze een kindje verwachten – iets dat in het begin toch soms stak. Langzaam maakt het stille verdriet weer plek voor andere dingen – het leven gaat door en zo hoort het.
Iedereen die de afgelopen weken aan ons dacht of ook vroeg hoe het ging: dank jullie wel. De steun is hartverwarmend (geweest) en dat kan ik niet vaak genoeg benadrukken!
Liefs,
Merel
