Lisette en ik proberen maandelijks iets aan extra zelfzorg te doen. Met een echtscheiding achter de kiezen en voor mij het verlies van Nova proberen we meer uit het leven te halen op verschillende manieren. De ene keer door in een ijsbad te springen, dan weer door te gaan floaten en in mei met een avondje uit. Want uitgaan als vorm van zelfzorg? Ja dat is het echt!
Waarom zelfzorg?
Onder de noemer zelfzorg valt eigenlijk alles dat iemand doet om zich fysiek of mentaal beter te voelen. Dat kan bijvoorbeeld fitness zijn of het oppakken van een andere sport, het vertroetelen van je lijf met een bezoekje aan de schoonheidsspecialiste, maar net zo goed iets waarmee je zorgt voor je mentale gezondheid.
Anno 2023 nemen veel vrouwen nog steeds het gros van de taken in het huishouden op zich – alleen, in tegenstelling tot onze moeders en oma’s, tegenwoordig vaak naast een betaalde baan. En al springen de mannen absoluut vaker bij dan toen (sommigen zelfs evenredig), regelmatig verliezen we onszelf in de zorg voor onze kinderen, de rol als bevallige echtgenote, spil in het sociale web van onze vrienden en de leuke werknemer die niet klaagt. We moeten simpelweg (te) veel ballen omhoog houden, om even een veel getrokken vergelijking te maken.
Hoewel het inmiddels een modewoord is dat vooral veel gebruikt wordt door Instacoaches die je voor een paar honderd euro proberen te leren hoe je dan beter voor jezelf zorgt, konden we eigenlijk geen beter alternatief verzinnen. En dus zoeken we naar manieren waarop we aan zelfzorg kunnen doen – maar dan met ons eigen gezonde verstand.
Hoe uitgaan in dat rijtje past? Daarvoor neem ik jullie even mee naar die bewuste 26 mei… Wat veel spannender klinkt dan het was trouwens: ik ging gewoon naar de Get Back in Rotterdam. Maar daar ging wel wat aan vooraf.
Zelfzorg in mei: uitgaan
Na een kort samenzijn met onze kat die in zijn hysterische halfuurtje zat, besloot ik op de trap te gaan wachten tot ik weg kon. Met de minuut voelde ik de vermoeidheid over me heen komen. Afgelopen weken waren druk – ik kan niet anders zeggen. Ro die tien dagen lang in Zwitserland zat voor zijn werk, waardoor de zorg voor de kinderen op mijn schouders terecht kwam (al sprongen mijn ouders gelukkig een paar keer bij). De oudste die examens deed, inclusief de bijbehorende spanning. Twee kinderen die behoorlijk op hun tandvlees lopen vanwege de drukte tussen de mei- en zomervakantie. Een dreumes die nog altijd niet elke nacht doorslaapt. Tel daar nog een eigen bedrijf, huishouden en de organisatie van de avondvierdaagse bij op – die ik in een onbewaakt ogenblik erbij nam – en de situatieschets is compleet.
Nu vind ik dat niet erg. Hoewel ik altijd moeite had met structuur en mijn leven vaak nog steeds wel volgens een licht chaotisch stramien verloopt, ben ik blij dit te kunnen doen voor en met de kinderen. Alleen ben ik als individu vaak ondergeschikt aan de rest van mijn leven. En gaandeweg (her)ontdekte ik dat dat ook geen optie is. Dan hol je jezelf steeds verder uit tot je geen idee meer hebt wie je bent en wat jij leuk vindt. Terwijl jij aan het eind van de rit overblijft en dan ook nog moet kunnen genieten als mens. Ik denk bovendien dat het voor je kinderen heel gezond is als ze zien dat je af en toe iets gaat doen voor jezelf.
Goed, terugkomend bij die avond. Terwijl ik me steeds vermoeider voelde, sloeg ook de twijfel toe. Moest ik niet gewoon lekker in bed gaan liggen? Dan was ik de dag erop in elk geval uitgerust – en dat is toch ook zelfzorg?
Gelukkig koos Lisette precies dat moment uit om me te appen dat ze al eerder richting de stad vertrokken. En dus herpakte ik me, deed nog een extra laagje mascara op en stapte in de auto. Verstandig of niet, ik ging iets doen waar ik zin in had en waar ik op een andere manier energie van krijg.
Wogen de kosten tegen de baten op?
Om half 5 kroop ik mijn bed in. Moe en met een grijns op mijn gezicht. Wat was het heerlijk om even weg te zijn! Ik leerde nieuwe mensen kennen, heb lekker gedanst, zelfs een dronken kerel die het halve podium leeg veegde met zijn dansmoves en iedereen op hun zenuwen werkte eruit laten zetten – iets dat eigenlijk veel te assertief is voor mijn karakter, maar ook een overwinning.
De dag erop opende ik rond 10 uur mijn ogen. Vijf uur slaap is een uurtje minder dan normaal, dus het viel me mee. Ook de naweeën van het avondje uit waren best te doen. Nu scheelt het vast dat ik nauwelijks alcohol drink en sowieso al weinig slaap, maar volgens mij is het vooral dat stukje dat je even jezelf bent. Plassen zonder publiek, geen ge-mama, een knipoog van de uitsmijter (die godzijdank nog steeds ouder is of lijkt dan jij bent), muziek die je nog kan meezingen… Soms is dat gewoon even nodig, zodat je er de komende weken weer tegenaan kan.
Doe jij nog steeds weleens iets echt voor jou alleen? Of vind je dat best lastig?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Monkey Business Images – Shutterstock