Kijk, kinderen die weinig verschillen in leeftijd hebben zo hun voordelen. Zo hebben ze veel aan elkaar tijdens het opgroeien, je kan bepaalde kledingstukken hergebruiken en hoeft niet overal over te worden ingelicht. Je zit immers nog steeds in hetzelfde proces. Maar de uitdagingen… Tja, lees zelf maar!
De uitdagingen als je kinderen weinig verschillen in leeftijd?
Ze slapen nooit op hetzelfde tijdstip
Het fijne van de babytijd is dat je gebroken nachten worden gecompenseerd door slaapjes overdag. Momenten dat je even zelf kan slapen. Of je huishouden doet, even apathisch voor je uit kan staren… Met twee kinderen die weinig verschillen qua leeftijd zit dat er niet in. Ze wisselen elkaar af, slapen zelden op hetzelfde tijdstip en je staat dus de hele dag aan.
Een duowagen
Die dingen zijn een uitdaging op zich. Want koop je:
- Een peperduur exemplaar waar je uiteindelijk maar kort plezier van hebt?
- Zo’n goedkoop rotding dat eigenlijk helemaal niet handig is
Wij gingen voor de tweede optie. Niet dat ik per se een dure duowagen had gewild, maar die goedkope was ook echt een loodzwaar en slecht wendbaar onding. Enige voordeel was de boodschappenmand. Jammer dat de boodschappen doen met twee kinderen met verschillende slaaptijden, wensen en eetgewoonten ook niet echt je van het is.
Waar de één ‘lekker’ zelfstandig op pad gaat, is de ander heel afhankelijk
Klinkt ideaal, toch? Maar dat is het niet per se. Niet als je dreumes erg ondernemend is en enthousiast richting fietspaden, sloten en de grote weg wandelt, terwijl jij er wanhopig roepend achteraan hobbelt. ‘Even wachten tot mama er is!’ Rose zag daarin altijd de uitgelezen kans om mijn hart nog verder op tilt te jagen en trok dan vaak een sprintje.
En wat dacht je van voeden? Ik zat zo vaak met May op de bank, maar van enig rustgevend borstvoeding geven en ‘echt ons momentje’ was zeker geen sprake. Onze lieve dreumes vond het namelijk een sport om uitgerekend dan op de eettafel te klimmen of van alles uit de vensterbank te trekken. Complete chaos, echt!
Je hebt geen tijd om bij te komen
Ik geloof in elk opzicht. Fysiek vormden die twee zwangerschappen best een klap en bleef ik lange tijd last houden van bekkenklachten, maar mentaal ook. Ro en ik waren allebei zo ontiegelijk moe, hadden zo’n tweeënhalf jaar achter elkaar nauwelijks nachtrust en ook overdag ben je alleen maar bezig. Dat we regelmatig als een stel bejaarden rond 20.00 uur in slaap vielen, vaak tijdens het televisiekijken, maar soms ook halverwege een zin… Wat dat betreft zijn de eerste jaren gewoon tropenjaren.
Soms willen ze allebei tegelijkertijd alleen maar bij jou zijn
Waar je een iets ouder kind misschien kan zeggen dat ze op hun beurt moeten wachten, gaat dat maar slecht met een baby en een dreumes. Als ze huilen of nú bij mama willen zijn, zit er niks anders op dan je in een onmogelijke positie te manoeuvreren en ze dus ook gewoon allebei op te tillen. Goed voor je spieren, dat wel. Zeker omdat die sportschool er voorlopig toch even niet in zit. Benauwend is het echter soms wel.
Dat je heel vaak commentaar krijgt
Mensen vinden er nu eenmaal iets van als je kinderen weinig in leeftijd schelen en je krijgt regelmatig commentaar.
- Was zeker een ongelukje?
- Ik ben blij dat ik jou niet ben
- Baal je dat je weer een meisje hebt gekregen?
Krijg je er allemaal gratis bij!
Je torst je halve huis mee als je een dagje weggaat
De luiertas zit propvol en scheurt bijna uit zijn voegen met twee kinderen die zo weinig schelen. Van een berg luiers, doekjes, voeding voor allebei en extra kledingsetjes tot misschien wel die ene jas erbij – voor het geval dat.
Ze zijn bijna even oud, maar toch niet helemaal
En het leuke is dat ze dat absoluut niet accepteren. Want waarom mag de één wel al naar de peuterspeelzaal en moet de ander nog wachten? Hoe zit het eigenlijk met het mogen knippen? En hoe kan het eerlijk zijn dat de een in het karretje moet zitten bij de supermarkt, terwijl de ander mag lopen? Ze verschillen in leeftijd, maar de jongste zou het liefst zien dat je hen behandelt als tweeling. Andersom krijg je van de oudste trouwens ook commentaar. Want waarom mag de jongste achterop de fiets en moeten zij zelf lopen?
Over die fiets gesproken…
Je weet pas wat balans houden is wanneer je jongleert met een jong kind dat voorop de fiets moet en een iets oudere achter. Daarnaast trap je jezelf letterlijk tien slagen in de rondte en is het doodeng om je ene kind weer los te halen, terwijl je kleintje nog voorop zit.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het moment dat je jongste groot genoeg is om achterop te kunnen zitten. Vanaf dat moment heb je een probleem, want je net iets oudere kindje is nog niet op een leeftijd dat ze zelfstandig kunnen fietsen. De enige oplossing? Een elektrische bakfiets – mocht je nog ergens een paar duizend euro hebben zwerven…
Op het schoolplein bij de kleuters sta je altijd een beetje radeloos om je heen te kijken
Waar oudere kinderen makkelijker hun eigen boontjes doppen, is het met twee kleuters best even een gedoe. Terwijl de één komt aanrennen en vol verhalen zit over de dag, tettert de ander in je oor dat ze vandaag met Daan wil spelen. En terwijl je half luistert, terwijl je ook naarstig zoekt naar de moeder van Daan, hoor je aan de andere kant of Sophie mee mag.
Je komt in een ongemakkelijke situatie terecht. Tegen de tijd dat je de moeder van Daan hebt gespot, zie je dat zij al bezig is om een afspraak te regelen met de vader van Jason. En waar je andere dochter naar Sophie is gerend, zie je haar met een verdrietig gezicht weer afdruipen: Mya was eerder. Voor je het weet loop je met twee intens verdrietige kinderen naar huis, omdat je alleen maar achter de feiten aanliep.
Dat stilte voorlopig tot het verleden behoort
Aan alle kanten wordt mama geroepen, iedereen heeft een belangrijk verhaal te vertellen, wil een dansje laten zien of een compleet toneelstuk opvoeren. Zit je aan het ontbijt dan loop je regelmatig te goochelen met drie boterhammen tegelijkertijd – als je überhaupt al aan die van jezelf toekomt. En bij het maken van de lunchpakketten voor op school hoor je van twee kanten tegelijk wat precies de wensen zijn. En het bizarre is? Ondanks dat alles door elkaar loopt, krijg je het aan het eind van de rit toch voor elkaar om alles in het juiste bakje te krijgen. Ook al tuiten je oren nog de halve ochtend na.
Maar je krijgt er zoveel voor terug…
En dat is oprecht zo. Ik zou geen moment zonder ze willen en vind het steeds gezelliger en leuker worden dat ze zo weinig schelen. Inmiddels hebben ze ontzettend veel aan elkaar en spelen beter samen. Daarbij blijft het een rijkdom om kinderen te mogen krijgen natuurlijk. Dat het iets meer uitdagingen biedt dan kinderen die ruim twee jaar schelen? Ach… Op een gegeven moment komt alles weer in balans!
Hoeveel schelen jullie kinderen in leeftijd? Wat vind jij daar de grootste uitdagingen van? Of vind je het eigenlijk juist ideaal?
