In eerste instantie door ruimtegebrek, maar inmiddels omdat ze het zelf willen, liggen onze jongste dochters op één kamer. Hoe gaat dat in de praktijk? Helpt het? Vinden ze het niet vervelend? En wanneer stoppen we hiermee?
Waarom slapen onze dochters op één kamer?
We wonen in een gemiddelde eengezinswoning: boven drie kamers. Dus toen ik opnieuw in verwachting bleek, waren we er al snel over uit: onze jongste dochters kwamen op één kamer te liggen. Mocht het niet werken, dan konden we altijd nog naar een andere oplossing zoeken.
De voordelen?
Een heel grote impact heeft deze stap niet op ons gezin. Maar toch zijn een aantal dingen wel veranderd:
- We eten vrijwel elke avond om 17.00 uur: zo hebben de kleintjes naderhand nog even de tijd om te spelen, is Rose niet oververmoeid en bloedchagrijnig zodra we aan het avondritueel beginnen en is bij ons ook de rust terug.
- We hebben onze slaapkamer terug. Diepe bewondering voor alle ouders die onbaatzuchtig hun eigen domein ter beschikking stellen aan hun kinderen; ik vind die rust en ruimte toch wel heel prettig. Niet bang hoeven te zijn dat je struikelt in het donker, een boek kunnen lezen voor het slapen gaan of nog even kletsen.
- Langzaamaan beginnen we zelf ook beter te slapen. Ik was vergeten hoe ontzettend belangrijk je nachtrust is voor een gebalanceerd leven. Maandenlang nergens energie voor hebben, zet zich nu weer om in de wil om urenlange gesprekken te voeren, spelletjesavonden te organiseren en gewoon spontaan op visite te gaan…
Kortom, ik ben blij dat we die knoop hebben doorgehakt. Mede dankzij de ervaringsverhalen van anderen die in een soortgelijke situatie zaten.
Hoe pak je dit aan?
Het juiste tijdstip was er niet echt. We besloten hier eigenlijk min of meer toevallig toe, omdat May al eeuwen slecht sliep. Pas toen ik verkouden was en tijdelijk ergens anders ging liggen, maakte ze een hele nacht. Ro en ik bedachten dat het weleens kon komen doordat ik nog borstvoeding gaf en ’s nachts gewoon zocht naar mijn aanwezigheid. Daarop namen we de gok en verplaatsten haar ledikant naar de kamer waar Rose toen nog alleen sliep. Inderdaad, ook hier maakte ze meteen volledige nachten.
Desondanks heb ik wel wat tips:
- Bereid je andere kind erop voor dat ze binnenkort samen gaan slapen.
- Stel enkele regels op
- Hou de situatie eventueel in de gaten met een babyfoon met videocamera – puur voor de veiligheid van je jongste
- Verander de situatie als je merkt dat het niet werkt
Veelgestelde vragen over het samen slapen van onze peuters
Is het niet ontzettend onrustig?
Nee, dit valt eigenlijk enorm mee. Ze hebben allebei dezelfde bedtijd en we hanteren voor allebei hetzelfde slaapritueel. Daardoor gaat het naar bed brengen als een geoliede machine. Ze gaan om 19.00 uur ongeveer slapen en zijn de volgende ochtend tussen 06.00-07.00 uur wakker. Eigenlijk laten ze elkaar voor het slapen gaan redelijk met rust.
Gaan ze goed slapen?
Ja. Ik denk zelf dat het alles te maken heeft met hun vaste ritme voor bedtijd. Ze weten precies wat we van hen verwachten en daardoor maakt het volgens ons geen verschil of ze nu samen slapen of alleen. Wel merk je een verschil in de ochtend. May zou het liefst iets langer uitslapen, waar Rose om 06.30 uur uiterlijk (klaar)wakker is. Dat is weleens lastig, want daardoor moeten ze rekening met elkaar houden. Op jongere leeftijd ging dat iets minder goed dan nu ze ouder zijn.
Maken ze veel ruzie?
Het zijn zusjes. Dus ja, ze maken regelmatig ruzie. Maar ik denk dat het niet per se vaker of minder vaak is dan anders. Het enige is natuurlijk wel dat je elkaar expres kan irriteren, bijvoorbeeld door op het bed van de ander te gaan liggen.
Update 2020
In hun dreumes- en peuterleeftijd wel ja, bij nader inzien. Ze zaten destijds natuurlijk bijna 24 uur per dag op elkaars lip. Thuis, later ook op de peuterspeelzaal, en wanneer ze naar oma gingen ook. Daardoor ontkom je waarschijnlijk niet aan het geruzie – los van het feit dat dit ook bij de normale ontwikkeling hoort. Ik denk wel dat het samen slapen op één kamer dit verergerde in die periode.
Hoe vinden ze het zelf?
Je zou denken dat door het geruzie, ze blij zijn als de ander eens ergens anders logeert.
Niet dat het veel voorkomt, maar een enkele keer wel. Maar je merkt dan gelijk dat ze de ander enorm missen. May beweert niet in slaap te kunnen vallen zonder haar zus en Rose mompelt in zichzelf dat het toch wel stil is, zo zonder haar zusje. Belet ze er uiteraard niet van om elkaar kort na thuiskomst in de haren te vliegen haha, maar ze vinden het wel prettig.
Update 2020
Binnenkort verhuizen ze naar een nieuwe slaapkamer, omdat we een baby verwachten. Voor de overgang vroeg ik hen (voor de vorm weliswaar; zoveel extra plek hebben we niet) of ze weer bij elkaar wilden slapen. Het antwoord was unaniem: ja. Ze moeten er niet aan denken om allebei op een aparte kamer te liggen. In ons geval is het dus een geslaagde keus om de kinderen samen op één kamer te leggen.
Hoelang werkt het om beide kinderen op dezelfde kamer te hebben?
Zelf denk ik dat er niet echt een duidelijke stelregel voor is. Dat ligt ook aan hun ontwikkeling en hoe ze worden op latere leeftijd. Misschien zijn ze dan nog steeds onafscheidelijk, maar wie weet vechten ze elkaar de tent uit over een paar jaar. Dat kan je vooraf niet voorspellen. We blijven gewoon kritisch kijken naar de situatie. Het scheelt waarschijnlijk al dat ze nu in een stapelbed slapen. Tegen de tijd dat ze huiswerk meekrijgen, kunnen we kijken hoe dat gaat. Wie weet is het dan wel een goed idee om ze een aparte kamer te geven of werkt het juist wel goed.
Denk je dat jij ooit zou kunnen kiezen voor deze oplossing – al dan niet doordat de omstandigheden erom vragen? Of lijkt het je niks om je kinderen op één kamer te laten slapen? We zijn benieuwd naar jullie mening.
Wees de eerste om reactie te geven