Zodra mijn zevenjarige thuiskomt, trekt ze een boekje tevoorschijn uit haar tas. ‘Kijk mama, kregen we op school!’ Trommel zonder rommel staat er aan de voorkant – een titel waar mijn haren eigenlijk al gelijk van overeind gaan staan. Natuurlijk weet ik best dat er kinderen met stukken koude pizza in hun broodtrommel naar school gaan, cupcakes, chocoladekoekjes. Al was het maar omdat die van mij me dat regelmatig gepikeerd voor de voeten werpen omdat zij ‘slechts’ gewoon brood meekrijgen voor de lunch en soms wat groenten als extraatje.
Dus ja, we volgen hierin eigenlijk braaf de richtlijnen. Ze krijgen dagelijks fruit of groenten mee naar school, bruin brood en water en daarin maak ik bijna geen uitzondering. Dat is er ooit zo ingeslopen op de eerste basisschool van de oudste en dat doe ik nog steeds. Het is makkelijk, relatief goedkoop (een zak appels en een tros bananen kosten niet zoveel geld) en natuurlijk gezond. En niet omdat ik hier nu een applaus voor wil, want iedereen moet hierin lekker zijn eigen keuzes maken maar meer ter illustratie. Waarom wekt zo’n boekje dan toch zo’n ergernis bij me op?
Na even nadenken, besef ik dat het de titel waarschijnlijk is. Gelijk met dat gestrekte been erin en alle ouders die weleens koek, snoep of zelfs koude pizza meegeven, wegzetten als een groepje dat ‘rommel’ meegeeft naar school. En daar kan ik niet zo goed tegen, als ik eerlijk ben. Wie is de bedenker van die slogan überhaupt om te zeggen dat een andere ouder troep meegeeft? Zo los je toch niks op? Je werkt alleen maar mensen tegen je in het harnas, denk ik. Mij in elk geval wel.
Bovendien, ga er maar aan staan. Drie weken geleden kochten de meiden bijvoorbeeld twee hele broden bij de bakker. Dat kostte € 7,20 in totaal. Eerst dacht ik dat ze me voor de grap te weinig geld teruggaven, maar nee. € 7,20! Ik reken nauwelijks nog om, maar in dit geval besefte ik gelijk dat het vijftien gulden is en ik besloot subiet even niks meer bij de bakker te halen. Tel daar nog biologisch broodbeleg bij op (als je het dan toch goed doet, kan je immers niet meer aankomen met kipfilet van de plofkip) en je bent een fortuin kwijt.
Hoe ga je met een bijstandsinkomen zorgen voor de gezonde producten waar deze campagne om schreeuwt? Een pakje met muffins is in de supermarkt goedkoper dan een karige bak aardbeien. Voor het geld van een bak gele kiwi’s kan je vier zakken huismerk chips kopen. Tja… In welke wereld kan je verwachten dat ouders hun kinderen alleen maar gezonde keuzes meegeven als het allemaal een klein kapitaal kost?
Ik ben een voorstander van gezond eten op school en vind ook dat in elk geval 80% van de broodtrommel gezond zou moeten zijn. Maar ik vind ook dat er af en toe best een beker limonade mee moet kunnen of een zelfgebakken cupcake (met suiker), die overgebleven pannenkoek van gisteravond of een wrap met Nutella. Het draait om balans, en dat vind ik weinig terug in dit boekje. Geef dan liever tips om met een kleiner budget toch gezonde keuzes te maken, laat zien dat je voor het geld van een pak muffins ook een zak appels had kunnen kopen. Laat alleen ouders die een minder gezonde keus maken gewoon in hun waarde. Iedereen doet toch wat hij kan?
Hoe denk jij hierover? Vind je het een goede campagne? Had de naam wel beter gekozen kunnen zijn? Of vind je de titel al irritant?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.