Column | Als de stilte oorverdovend is

Met een hoofd vol woorden en een hart vol tranen pakte ik net de laptop. Maar eenmaal ingelogd, heb ik geen idee wat ik moet schrijven. De juiste woorden bestaan namelijk niet. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, zoals vrijwel iedereen die ons afgelopen tijd een kaartje stuurde. Toch is het tijd om ons verhaal te doen. Onze dochter is namelijk stil geboren, een dag voor de uitgerekende datum.

Donderdag, twee weken geleden was ik bijna uitgerekend. ’s Ochtends bij school grijnsde ik nog tegen een andere moeder: ‘Ik hoop je voorlopig even niet meer te zien, want dat betekent dat ik volgende keer achter een kinderwagen loop.’ Diezelfde middag gleed de doptone van de verloskundige over mijn buik, zoekend naar dat geruststellende tjoef-tjoef geluid. Maar er kwam niks, alleen een oorverdovende stilte. Een stilte die niet veel later werd bevestigd op een echo in het ziekenhuis.

Met medicatie mochten we weer naar huis: een pilletje dat een handje zou moeten helpen bij het begin van de bevalling. Dat is een handeling die eigenlijk zo simpel lijkt, maar op het moment van innemen, voelde het alsof ik eigenhandig bijdroeg aan het hele proces. Ondanks dat ik rationeel heus besefte dat dit de enige weg was die we nu konden en moesten nemen, maakte dat het allemaal niet minder verschrikkelijk. Ik moest onze prachtige dochter op de wereld gaan zetten, in de wetenschap dat haar hartje niet meer klopte.

Ik heb me dan ook echt nog nooit zo ontiegelijk verscheurd gevoeld als de ochtend van de bevalling. Wat nou als..? Natuurlijk weet je best dat je kleine meisje het niet heeft gered en zal die donderdag altijd op ons netvlies gebrand staan, toch blijft er altijd nog een vage soort hoop. En je weet dat de rauwe werkelijkheid die hoop straks genadeloos zal verpletteren na de geboorte. Je wil het niet weten, maar je moet wel – want de wereld draait door, ook al staat die van jou compleet stil.

Eenmaal geïnstalleerd in de bevalkamer ging het trouwens wel weer. ‘Je moet er doorheen,’ bleef ik zo dapper mogelijk herhalen tegen de mensen om ons heen wanneer ze vroegen hoe het ging. Nou ja, en waarschijnlijk ook vooral tegen mezelf. Want eerlijk gezegd was ik stiekem het liefst weggerend uit die afschuwelijke kamer; naar een plek, ver van deze onverwachte en vooral meedogenloze plottwist in ons leven.

Pas ver na het middaguur durfde ik daardoor voor het eerst toe te geven aan de bevalling. Ik kreeg een nieuwe dosis medicatie, langzaam kwamen de weeën op gang en richting 16.00 uur zat ik eindelijk op vier centimeter ontsluiting. Tijd voor een ruggenprik, concludeerde de arts. Ik mocht nog één keer plassen en daarna zou ik naar beneden worden gereden. Met mijn handen op mijn buik fluisterde ik, vlak voor we naar beneden gingen, in de ziekenhuisbadkamer dat het tijd was om haar te zien en voor het eerst die dag voelde ik rust.

Ik keek mezelf daarna nog één keer in de spiegel aan en zag een trotse moeder staan, vastbesloten om van dit pijnlijke moment ook een prachtige, onvergetelijke herinnering te maken. En dat werd het, al ging alles vanaf dat moment razendsnel. Doordat ik binnen twintig minuten na dat moment voor de spiegel op volledige ontsluiting zat, werd het ritje naar de anesthesist een bevalling om nooit te vergeten (voor niemand, denk ik). Voor ik het wist, lag ze in mijn armen en voelde ik me zo ontzettend trots.

Want daar was ze dan! Ons kleine meisje met haar zwarte, prachtige krullen en papa’s neusje. De perfecte combinatie van haar drie zussen, die haar zo graag hadden willen vasthouden en helpen na de geboorte. Het kindje dat zo welkom was. Ik heb haar bijna ononderbroken geknuffeld en bij me laten liggen, zolang het kon, waardoor het pijnlijke eigenlijk bijna automatisch naar de achtergrond dreef. Weet je wat het namelijk is? Hoe pijnlijk en hard het blijft dat ze niet bij ons opgroeit, je krijgt letterlijk maar één kans om dit moment te beleven en ik wilde daar intens van genieten; van elke seconde. Ongeacht hoe hard ik daarna zou vallen.

De dagen die volgden, vlogen vervolgens voorbij in een wirwar van wisselende emoties. Binnen een week konden we haar voor het eerst vasthouden, maar moesten we immers ook weer in zeer besloten kring afscheid van haar nemen. Dat blijft heel onwerkelijk. Voor ons, de mensen om ons heen en heel specifiek natuurlijk voor de meisjes. In vervolg op de bevalling wilden we daarom graag dat haar afscheid zo luchtig mogelijk zou zijn voor hen – doordrongen van bergen vol liefde, in plaats van nóg zwaarder dan het al is. En dat werd het gelukkig: een uitvaart met witte rozen en bellenblaas. Iets dat eigenlijk heel mooi zou zijn als het niet tegelijk heel tragisch was.

Onvermijdelijk haalt het leven je daarna weer in trouwens. Hoe liefdevol ook, al snel kwam de realiteit pas echt binnen. Elke dag een stukje meer. We concentreerden ons vooral op het gezin, samen zijn en overleven. Ik kon en wilde even niets online schrijven en delen, bang voor de tranen die zouden vloeien. Bang ook voor het immense verdriet dat je hart, na het overlijden van je kindje, voor altijd achterlaat in duizenden stukjes, nooit meer te lijmen zoals daarvoor.

Maar de vragen beginnen te komen. De tranen stromen er uiteindelijk nooit minder om, besefte ik vanmorgen voor ik de laptop openklapte. Het is tijd. Bovendien ben ik ook gewoon een hele trotse moeder die net een prachtig meisje op de wereld heeft gezet. En dat ze nooit thuis mocht komen, verandert daar helemaal niks aan.

In liefdevolle herinnering aan onze dochter Nova, geboren op 10 oktober 2020

Afbeelding, Daria Minaeva – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

31 gedachten over “Column | Als de stilte oorverdovend is

  1. Och Merel 💔 wat hoopte ik met je mee dat er toch een wonder was gebeurd.
    Er zijn geen woorden die je beter kunnen laten voelen, geen kaartjes of cadeautjes genoeg die de pijn weg kunnen nemen. De volgende keer dat wij gaan bellen blazen thuis, zullen we dat ook een beetje voor Nova doen.

  2. Merel, wat je mij meegeeft/bij me blijft hangen, door het delen van je verhaal, zijn de woorden: dat je van een pijnlijk moment ook een prachtige, onvergetelijke herinnering kan maken. Wat kráchtig van jou dat je dit met jezelf kon afspreken én waarmaken.

  3. Jeetje, wat ontzettend verdrietig. Ik voel jouw moederliefde voor je mooie dochter, zoveel liefde. Wat hebben jullie dit sterk en mooi gedaan samen. Heel veel sterkte voor jullie allemaal.

    Liefs, Janske

  4. Lieve Merel en familie, wat een verdrietig bericht. Ik wens jullie alle liefde sterkte en kracht toe om dit verlies te dragen. Liefs Barbara

  5. Ik heb mee zitten huilen lieve Merel. Wat afschuwelijk voor jullie. Afgrijselijk. Woorden zeggen dan niet genoeg. Vreselijk. Ik denk aan jullie. En aan jullie mooie Nova. Voor altijd in jullie hart en bij jullie ❤️

  6. Ohw Merel wat verschrikkelijk om te lezen. Ook hier even een traantje weggepikt. Ik wens jouw en je gezin heel veel sterkte in dit verschrikkelijk moeilijke rouwproces! Dikke knuffel

  7. Jeetje Merel wat vreselijk heftig dit.
    Mer tranen in mijn ogen lees ik je verhaal.
    Wat ontzettend verdrietig eerst een miskraam en nu dit pfffff.
    Wens jullie alle sterkte toe

  8. Niet te vatten dit verdriet. Troost, liefde en steun bij elkaar gewenst, lieve ouders en zusjes van Nova ❣️ Xxx

  9. heel veel sterkte, kan me niet beginnen in te beelden wat je moet doormaken. Hou je sterk en put kracht uit je prachtige dochters, allemaal

  10. Ach nee, lieve, lieve, stoere Merel. Ik kan dit amper geloven. Wat een hel. En wat knap dat je dit toch op papier krijgt… ik heb geen idee wat helpt om te zeggen.. niks denk ik.

    Ik denk aan jullie ❤️

    Liefs, Kirsten

  11. Lieve Merel,
    Heel veel sterkte met het verwerken van al de emoties. Je hebt het prachtig omschreven.

  12. Lieve Merel,
    Heel veel sterkte en troost! Ook voor je Ro en de meiden!
    Woorden komen te kort!
    Veel liefs!
    Alina

  13. Lieve Merel,
    Wat heb je dit mooi verwoord. Prachtige naam heeft jullie dochter en zusje Nova 💕 Wat een verdriet. Heel veel sterkte voor jou en je gezin ❤

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven