Column | Als de stilte oorverdovend is

Met een hoofd vol woorden en een hart vol tranen pakte ik net de laptop. Maar eenmaal ingelogd, heb ik geen idee wat ik moet schrijven. De juiste woorden bestaan namelijk niet. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, zoals vrijwel iedereen die ons afgelopen tijd een kaartje stuurde. Toch is het tijd om ons verhaal te doen. Onze dochter is namelijk stil geboren, een dag voor de uitgerekende datum.

Donderdag, twee weken geleden was ik bijna uitgerekend. ’s Ochtends bij school grijnsde ik nog tegen een andere moeder: ‘Ik hoop je voorlopig even niet meer te zien, want dat betekent dat ik volgende keer achter een kinderwagen loop.’ Diezelfde middag gleed de doptone van de verloskundige over mijn buik, zoekend naar dat geruststellende tjoef-tjoef geluid. Maar er kwam niks, alleen een oorverdovende stilte. Een stilte die niet veel later werd bevestigd op een echo in het ziekenhuis.

Met medicatie mochten we weer naar huis: een pilletje dat een handje zou moeten helpen bij het begin van de bevalling. Dat is een handeling die eigenlijk zo simpel lijkt, maar op het moment van innemen, voelde het alsof ik eigenhandig bijdroeg aan het hele proces. Ondanks dat ik rationeel heus besefte dat dit de enige weg was die we nu konden en moesten nemen, maakte dat het allemaal niet minder verschrikkelijk. Ik moest onze prachtige dochter op de wereld gaan zetten, in de wetenschap dat haar hartje niet meer klopte.

Ik heb me dan ook echt nog nooit zo ontiegelijk verscheurd gevoeld als de ochtend van de bevalling. Wat nou als..? Natuurlijk weet je best dat je kleine meisje het niet heeft gered en zal die donderdag altijd op ons netvlies gebrand staan, toch blijft er altijd nog een vage soort hoop. En je weet dat de rauwe werkelijkheid die hoop straks genadeloos zal verpletteren na de geboorte. Je wil het niet weten, maar je moet wel – want de wereld draait door, ook al staat die van jou compleet stil.

Eenmaal geïnstalleerd in de bevalkamer ging het trouwens wel weer. ‘Je moet er doorheen,’ bleef ik zo dapper mogelijk herhalen tegen de mensen om ons heen wanneer ze vroegen hoe het ging. Nou ja, en waarschijnlijk ook vooral tegen mezelf. Want eerlijk gezegd was ik stiekem het liefst weggerend uit die afschuwelijke kamer; naar een plek, ver van deze onverwachte en vooral meedogenloze plottwist in ons leven.

Pas ver na het middaguur durfde ik daardoor voor het eerst toe te geven aan de bevalling. Ik kreeg een nieuwe dosis medicatie, langzaam kwamen de weeën op gang en richting 16.00 uur zat ik eindelijk op vier centimeter ontsluiting. Tijd voor een ruggenprik, concludeerde de arts. Ik mocht nog één keer plassen en daarna zou ik naar beneden worden gereden. Met mijn handen op mijn buik fluisterde ik, vlak voor we naar beneden gingen, in de ziekenhuisbadkamer dat het tijd was om haar te zien en voor het eerst die dag voelde ik rust.

Ik keek mezelf daarna nog één keer in de spiegel aan en zag een trotse moeder staan, vastbesloten om van dit pijnlijke moment ook een prachtige, onvergetelijke herinnering te maken. En dat werd het, al ging alles vanaf dat moment razendsnel. Doordat ik binnen twintig minuten na dat moment voor de spiegel op volledige ontsluiting zat, werd het ritje naar de anesthesist een bevalling om nooit te vergeten (voor niemand, denk ik). Voor ik het wist, lag ze in mijn armen en voelde ik me zo ontzettend trots.

Want daar was ze dan! Ons kleine meisje met haar zwarte, prachtige krullen en papa’s neusje. De perfecte combinatie van haar drie zussen, die haar zo graag hadden willen vasthouden en helpen na de geboorte. Het kindje dat zo welkom was. Ik heb haar bijna ononderbroken geknuffeld en bij me laten liggen, zolang het kon, waardoor het pijnlijke eigenlijk bijna automatisch naar de achtergrond dreef. Weet je wat het namelijk is? Hoe pijnlijk en hard het blijft dat ze niet bij ons opgroeit, je krijgt letterlijk maar één kans om dit moment te beleven en ik wilde daar intens van genieten; van elke seconde. Ongeacht hoe hard ik daarna zou vallen.

De dagen die volgden, vlogen vervolgens voorbij in een wirwar van wisselende emoties. Binnen een week konden we haar voor het eerst vasthouden, maar moesten we immers ook weer in zeer besloten kring afscheid van haar nemen. Dat blijft heel onwerkelijk. Voor ons, de mensen om ons heen en heel specifiek natuurlijk voor de meisjes. In vervolg op de bevalling wilden we daarom graag dat haar afscheid zo luchtig mogelijk zou zijn voor hen – doordrongen van bergen vol liefde, in plaats van nóg zwaarder dan het al is. En dat werd het gelukkig: een uitvaart met witte rozen en bellenblaas. Iets dat eigenlijk heel mooi zou zijn als het niet tegelijk heel tragisch was.

Onvermijdelijk haalt het leven je daarna weer in trouwens. Hoe liefdevol ook, al snel kwam de realiteit pas echt binnen. Elke dag een stukje meer. We concentreerden ons vooral op het gezin, samen zijn en overleven. Ik kon en wilde even niets online schrijven en delen, bang voor de tranen die zouden vloeien. Bang ook voor het immense verdriet dat je hart, na het overlijden van je kindje, voor altijd achterlaat in duizenden stukjes, nooit meer te lijmen zoals daarvoor.

Maar de vragen beginnen te komen. De tranen stromen er uiteindelijk nooit minder om, besefte ik vanmorgen voor ik de laptop openklapte. Het is tijd. Bovendien ben ik ook gewoon een hele trotse moeder die net een prachtig meisje op de wereld heeft gezet. En dat ze nooit thuis mocht komen, verandert daar helemaal niks aan.

In liefdevolle herinnering aan onze dochter Nova, geboren op 10 oktober 2020

Afbeelding, Daria Minaeva – Shutterstock

Ook leuk om te lezen

Wat kan je zeggen als iemands baby is overleden?

Waarom wachten we voor een passerende rouwstoet?

Waarom natuurlijk bevallen na overlijden van je baby?

Vriendenboekjes: wat schrijf je op bij ‘aantal zusjes’?