Column | Speelafspraakjes in de corona-tijd?

Een tikje gespannen open ik de mail. Het voelt alsof je te horen krijgt of je straks door mag naar de tweede sollicitatieronde, maar niets is minder waar: school laat ons weten op welke dagen de kinderen weer naar school mogen. Een mailtje waar ik eigenlijk tegenop zag, na de persconferentie. In mijn gedachten zag ik al voor me hoe ze op verschillende dagen zouden moeten of een onhandig rooster kregen van halve dagen. En dat ze dan net steeds in de middag waren ingeroosterd – het moment waarop bij mij alle energie om te werken allang is weggezakt.

Maar het valt alleszins mee. De nachtmerrie waaruit ik vanmorgen wakkerschrok (Rose en May moesten verplicht op twee verschillende dagen en terwijl ik een dagje meedraaide met May, moest Rose verdrietig in de gang werken, omdat ik een fout had gemaakt – leuk dat tweede trimester!), blijkt gelukkig geen enkele kern van waarheid te bevatten. Ze mogen namelijk op dezelfde dagen naar school en krijgen continurooster.

Opgelucht haal ik adem. Waar ik kort na de persconferentie stiekem nog een beetje opzag tegen de hele exercitie van kinderen naar school brengen, andere ouders en leerkrachten ontwijken, blijkt ook dat allemaal goed geregeld. Fijn! Zeker zolang we nog rustig aan moeten doen en het de bedoeling is dat we zoveel mogelijk thuisblijven, wilde ik niet alsnog voor de deur van onze basisschool in contact komen met iedereen. Hoewel het me heus gezellig lijkt, maar gezondheidstechnisch gezien weer niet zo verstandig.

Na negen weken thuiszitten starten we dus weer met een deel van het normale leven. Een beetje alsof we een extra zomervakantie achter de rug hebben. Ik zit vol enthousiaste plannen om elke ochtend lekker op tijd van huis te vertrekken en heb van alles op mijn werkrooster staan om te kunnen inhalen. Van enige scepsis en onzekerheid is eigenlijk geen sprake meer. Ik voel me weer enthousiast, zit vol ambitie en energie om hard aan de slag te gaan.

En voor de kleintjes ben ik natuurlijk ontzettend blij dat ze eindelijk weer met hun vriendjes kunnen spelen. Want hoewel ze elkaar veel opzochten en het steeds beter kunnen vinden met zijn tweeën, is het minstens zo goed om te kunnen afwisselen. Dus ook wat dat betreft ben ik nog steeds erg blij dat we bewust hebben gekozen ze in twee verschillende kleuterklassen te plaatsen.

Het enige waarover ik niet helemaal zeker ben, is het maken van speelafspraakjes. Mijn gevoel zegt dat het beter is daarmee te wachten of het eventueel te beperken tot een enkeling; uiteindelijk behoort mijn moeder tot de risicogroep en ik denk dat het eigenlijk beter is om het spelen tot school te beperken. Tegelijkertijd vermoed ik ook dat ik slecht ben opgewassen tegen drie tot vier paar puppyogen op het schoolplein. Zeker als alle andere ouders een stuk vrijer omgaan met dit soort zaken.

Maar goed, ik moet niet te veel op de zaken vooruit lopen. Vooralsnog gaan we eerst de stap richting school maar gewoon zetten. Kijken hoe dat loopt en bevalt. Willen ze spelen, dan kunnen we daar altijd nog naar kijken in week 2 – afhankelijk van hoe andere ouders daarin staan en of we de enigen zijn die het liever allemaal nog even uitstellen.

Weet jij al wat jullie gaan doen? Sta je ervoor open om kinderen mee naar huis te nemen en ze daar te laten spelen? Of liever even alleen maar op school? Ik lees het graag in de comments!

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Evgeny Atamanenko – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven