7 redenen waarom ik een slechte voetbalvrouw ben

Om maar met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen: ik ben een slechte voetbalvrouw. Heus, leuk dat Ro zijn plek op het veld heeft gevonden en daar één tot twee keer per week zijn kunsten vertoont. Maar mij zie je niet langs de lijn zitten. Daarom een pleidooi voor alle vrouwen die er eigenlijk helemaal niks mee hebben: thuisblijven is oké.

Een nieuwe hobby

Sinds afgelopen jaar voetbalt Ro samen met mijn vader (61) en zwager bij de veteranen. Tot nu toe gaat het niet heel best, want ze verliezen helaas bijna elke wedstrijd, maar hij vindt het heel gezellig. En van wat ik hoor, snap ik dat helemaal: een groot aantal van zijn teamgenoten heeft onze leeftijd en kinderen van 0-12. Je leest het goed, ‘van wat ik hoor’. Ik ga praktisch nooit naar zijn wedstrijden. Sterker nog, ik kon de vereniging laatst niet eens in één keer vinden.

Je man steunen? Ja, van een afstandje

Je hebt ze genoeg: vrouwen die trouw elke wedstrijd van hun man bekijken vanaf de zijlijn, omdat ze hem steunen – soms zelfs adoreren. Hoe abominabel de uitvoering soms ook is; laten we eerlijk zijn. Ik vind het knap! Vrouwen met zoveel doorzettingsvermogen, liefde, vertrouwen, die oprecht lijken te genieten… Maar ik doe het ze niet (heel vaak) na. En het is echt niet omdat ik Ro niet wil steunen in zijn hobby en mijn zwager en vader geen hart onder de riem wil steken, want ik gun ze echt het allerbeste op het veld. Ik ben er alleen niet voor gemaakt om langs de lijn te zitten. Wat me tegenhoudt?

7 redenen waarom ik een beroerde voetbalvrouw ben

Het Nederlandse weer

Even onder elkaar: de fanatieke supporter uithangen, is toch alleen maar vol te houden als je een dubbeldikke parka aanschaft met teddy binnenvoering, een bivakmuts op je hoofd zet en fleece handschoenen draagt terwijl je liters glühwein naar binnen kegelt? Het is veel te koud langs de lijn zolang je stilstaat (of erger, -zit). Je verkast dus al snel naar binnen waar je niet meer hebt dan een tafelvoetbaltafel, wellicht wat vroeg dronken supporters en snacks. Als je dan toch gaat, is het leuker wanneer de zon een beetje schijnt, kan je nog een beetje bij bruinen.

Supporten is slecht voor de lijn

Persoonlijk denk ik dat er ruim voldoende van mij rondloopt op het moment. Er mag zelfs wat af. Sta je echter bij het voetbalveld, dan grijp je toch snel naar patat en een biertje. Althans, ik wel. En laat ik nu net niet de persoon zijn geweest die de calorieën er die middag al een beetje vanaf heeft gelopen op het veld. Ik snoep al te veel genoeg.

Ik kan slecht tegen dat negatieve gezeur en die vijandigheid langs de lijn

Het spelletje zelf vind ik best leuk. Beetje rustgevend in principe, zoals een aquarium. Maar dat gezeur langs de lijn. Echt, lieve mannen: het is een hobby. Dat hoort leuk te zijn. Doe niet alsof je speelt om de beker van de UEFA Champions League! Een tijdje terug bijvoorbeeld, was ik sinds (heel) lange tijd weer eens aanwezig. Stonden er drie mannen van boven de veertig te mopperen, omdat ze vermoedden dat er minstens zes jongens van onder de dertig in het veld stonden. Alle spelers waren 30+, maar hebben gewoon een jaloersmakend gladde huid. Ik snap dat het spelletje eerlijk moet zijn, maar als je het wil weten, vraag er dan gewoon naar. Is beter dan veertig minuten allerlei analyses doen langs de kant. En dan heb ik het nog niet eens gehad over aso’s die iemand bijna het ziekenhuis in schoppen. Dan zit je volgens mij op de verkeerde sport.

De wedstrijden vallen samen met de slaaptijd van May

Ja. Echt balen! 😉 Beetje slap excuus natuurlijk, want dit is gewoon pure toeval, maar het voelt toch stiekem als een fijne reden om me achter te kunnen verschuilen.

Ik gun Ro zijn me-time

Oké, is ook misschien een kleine dooddoener, want het weerhoudt me op andere momenten ook niet van aanwezigheid als dat voor hem belangrijk is. Maar toch. Hij heeft het naar zijn zin met die jongens en wat ik met mijn vriendinnen heb, gun ik hem op het veld. Niet alleen met de training, maar ook op zaterdag nog even een biertje kunnen doen zonder dat iemand nadrukkelijk naar haar horloge staart. Of zuur begint te mekkeren dat ‘we zo toch wel gaan?’

Lees hier nog 13 opmerkingen die een man liever niet hoort van zijn vrouw

Mijn schema is behoorlijk vol

Klinkt waarschijnlijk lulliger dan het is, maar we hebben nog een huishouden dat te lijden heeft onder het ondernemen en ons drukke gezin. Soms moet ik nog wat doen voor mijn werk en een andere keer boodschappen. Zaterdagmiddag staat ook vaak al vol zonder voetbalwedstrijden. En dus krijgen die dingen vaak voorrang. En nee, ik plan het heus niet allemaal expres op zaterdag.

Ik mis van alles als ik er dan wel ben

Die ene keer dat ik wel langs de lijn sta, klets ik vooral met mijn moeder en zusje. Het gebeurt vaker wel dan niet dat we zo in gesprek zijn, dat het ons volledig ontgaat wat er op het veld plaatsvindt. Omdat te verbergen klappen we braaf mee zodra we gejuich horen. In mijn geval kan het daarom zomaar gebeuren dat ik als een schaap klap wanneer de tegenstander heeft gescoord, omdat ik puur uit voorzorg meedoe bij gejuich. Rot ook voor Ro als hij scoort of een mooie assist geeft: die mis ik meestal.

Betekent dit dat het me echt niks interesseert?

Nee, dat is het niet. Het interesseert me eigenlijk heel veel. Want ondanks dat ik de sfeer rondom voetballen niet fijn vind, het weer te koud en alles wat hierboven staat, is er eigenlijk één ding dat veel belangrijker is dan dat alles. En dat is Ro. De man die vanaf dag 1 achter mijn carrièreswitch stond en geen moment dacht dat het me niet zou lukken. Die elke ochtend mijn artikelen leest. Die achter de schermen zonder klagen heel vaak naar mijn uiteenlopende ideeën luistert – waarvan de helft zeker geen pareltje is.

Daarom ga ik soms toch. Voor hem. Met gezonde tegenzin, maar een hart vol liefde.

Zit jij graag langs de lijn bij je man? Of laat je dat liever aan anderen over en ga je alleen mee als je kan aanschuiven bij de jaarlijkse barbecue?

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven