Binnenkort hebben de kinderen weer kerstdiner op school. Waar we vroeger gewoon simpele hapjes kregen, staat dit tegenwoordig garant voor een voedselparade waar de gemiddelde Master Chef een puntje aan kan zuigen. Is dit echt wat we onze kinderen willen meegeven? Voor de smaak maakt het immers niet uit of je worstenbroodjes lijken op baby Jezus. Geen enkele leerling staart vol bewondering naar het buffet en beslist dat Sterres moeder echt de beste is omdat ze een gigantische groentekerstboom maakte van een halve meter hoog. Die kinderen proppen het in hun mond omdat het lekker is en laten het staan als het tegenvalt.
Maar goed… Het is natuurlijk makkelijk commentaar te hebben. Want als ik eerlijk ben, weet ik best dat het van mijn kant ook een beetje zure jaloezie is. Dat ik me soms cynisch afvraag waar die mensen de tijd vandaan halen om customized vlaggetjes te fabriceren voor hun toch al fantastisch ogende cupcakes. Hoe Sterres moeder een complete kerstboom neerzet terwijl mijn groentespiesjes zelf al bijna van ellende uit elkaar vallen voor ik op school ben. En waarom, in vredesnaam, gewoon niet meer goed genoeg lijkt.
Dit is een wedstrijd die ik niet ga winnen. Daarnaast denk ik soms dat we te veel plezier bij onze kinderen wegnemen door de focus te leggen op het eindresultaat en niet zozeer meer op het proces. Dat we allemaal een 10 lijken te moeten scoren en veel minder trots zijn op het feit dat we het überhaupt proberen – iets dat ik zelf ook nog weleens vergeet. Je ziet het bij de surprisegekte, de manier waarop we voorgefabriceerde knutsels aan onze kinderen geven zodat ze in elk geval lijken op wat het moet worden en dus ook bij die kersthapjes.
Wellicht is het gemakkelijker voor mij om een stapje terug te doen: ik zette toch al middelmatige hapjes neer en sta dus ook niet bekend als ‘die ene moeder van die fantastische gevulde eieren, weet je wel’. Maar dat is wel hoe het dit jaar zal gaan. Kerstmuziek op, uitleg geven aan de kinderen over hoe we chocolade au bain marie gaan smelten en hen dan grotendeels zelf onze soesjestoren in elkaar laten zetten.
Aan het einde van de dag zijn het toch de herinneringen die blijven hangen. Hoe heerlijk ze het vonden om stiekem een soesje met veel te veel gesmolten chocola in hun mond te proppen als ze dachten dat ik niet keek. De trots op het leerproces zelf en hun zelfgemaakte creatie – zeker als ze zien hoe klasgenoten ervan zitten te genieten. Als we ze dat dit jaar mee kunnen geven, reken ik ‘m goed!
Hoe sta jij hierin? Vind je het lastig om bepaalde processen los te laten en bij je kind neer te leggen? Ben jij zo’n moeder die prachtige creaties neerzet? Of doe je, net als ik, brave pogingen die dan uiteindelijk meer lijken op een gesmolten sneeuwpop dan het schattige sneeuwmannetje van Pinterest?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, sebra – Shutterstock
