We gaan weer naar school en dat betekende voor de kleintjes het weerzien met schoolknuffel Puk. Mooi hoe ze toch een soort band ontwikkelen. Alleen of ik diezelfde warme gevoelens koester wanneer hij meegaat?
Puk mocht weer mee naar huis
De eerste schoolweek op de peuterspeelzaal begon gelijk goed: de schoolknuffel Puk mocht mee naar huis. Laat ik voorop hebben staan dat ik het een onwijs leuk initiatief vind. Of althans, educatief verantwoord. En voor de kinderen fantastisch. Maar voor mij als moeder? Tja… Laat ik het zo zeggen: Puk en ik hebben een verleden. Een minder rooskleurig verleden dan ik voor ogen had toen we hem voor het eerst meenamen. Want in mij zit een moeder die het echt heel goed wil doen. Alleen komt ze er niet uit…
60 gedachten die ik heb als de schoolknuffel meekomt
- Shit alweer?!
- Hoe gaan we ervoor zorgen dat dit keer alles in zijn koffertje blijft zitten?
- Kennelijk weten die kleintjes ook nog van de vorige keer… Ik mag hem niet eens aanraken!
- Gelukkig, hij is gewassen in de vakantie.
- Even kijken wat er in zijn koffertje zit.
- Die tandenborstel!! 🙁 Misschien moet ik die maar veilig opbergen
- Even het boekje lezen.
- Hm, die andere moeder had gelijk door dat het koffertje niet compleet is en heeft hem zelfs aangevuld, nu voel ik me nog schuldiger.
- Waarom lijken al die andere moeders zo georganiseerd?
- Nou ja, beter gezegd: waarom zíjn die andere moeders zo georganiseerd en ik niet?
- Waarom schrijven eigenlijk alleen de moeders het verhaaltje op?
- En waarom begin ik op een peuter te lijken met al die waaromvragen?
- Oeps, ze gaan er vandoor met zijn pyjama.
- Waar is de tandenborstel, niet nu al toch?
- Pff, dat was ik helemaal vergeten: Puk moet echt óveral bij betrokken worden
- Nee, jullie moeten hem geen brood voeren!
- Ik hoop dat hij niet in de was hoeft, voor ik hem ook nog laat krimpen
- Dan ben ik helemaal volksvijand nummer 1 bij de peuters
- En de ouders, want die voelen zich dan weer verplicht om mijn misstappen in orde te maken
- Gelukkig straks even fietsen, dan kan hij mooi thuisblijven
- Oké, ik heb het te warm voor zoveel drama, laten we hem maar meenemen.
- Nu maar hopen dat hij niet kwijt raakt, dat is nog erger dan krimpen
- Waarom heb ik ja gezegd, nu zit ik als een zenuwachtige control-freak op de fiets te hopen dat die knuffel niet halverwege in de sloot belandt
- Ja schat, heel gezellig dat Puk mee is
- Hé, dat is handig! Als ik zeg dat Puk een beetje schrikt dat zij niet zo goed luistert, dan doet ze ineens wel gezellig wat ik van haar vraag
- Niet te vaak gebruiken voor dit zijn effect verliest
- En toch: prettig om achter de hand te hebben!
- Hou Puk goed vast
- Maar echt: hou Puk goed vast!
- Blij dat we weer thuis zijn, volgende keer laten we hem gewoon hier
- Waarom sta ik hier een discussie te voeren met twee peuters over of Puk wel of niet mee mag eten van de spaghetti?
- Halleluja! Puk gaat een dutje doen op de bank, omdat hij zo moe was van het fietsen – geniaal bedacht, al zeg ik het zelf
- Waarom gaan ze daar uitgerekend nu met die spaghettimondjes naast liggen nepslapen?
- Had ik eigenlijk geen foto moeten maken vandaag voor in het boekje?
- Misschien kan ik er eentje uit het archief halen of zou dat opvallen?
- Nou ja, maak er morgen wel een paar extra
- Fijn, zo’n knuffel in huis die elke dag voor nieuwe ruzies zorgt
- Jammer dat mijn truc van de geschrokken Puk niet meer werkt!
- Even controleren of die koffer nog wel heel is én compleet
- Gelukkig, we zijn nog safe
- Erg eigenlijk, ik keek vroeger een beetje neer op moeders die zo slordig waren dat ze de schoolknuffel en het bijbehorende boekje niet heelhuids op school brachten. Nu ben ik er zelf eentje geworden
- Ik geef het even op, ik neem die knuffel wel bij me en ze ruziën maar om de Duplo ofzo
- Ah, wel heel aandoenlijk hoe begaan ze met hem zijn
- Misschien moeten we ook een soort huisknuffel gaan instellen
- Wel zonder tandenborstel
- O ja, dat boekje!
- Vanavond babyshower, morgen maar snel iets schrijven voor het ontbijt
- Veel te laat geworden gister, ik ben doodop
- We hebben afgelopen dagen helemaal geen foto’s gemaakt
- Dan maar extra veel stickers plakken
- Zelfs dit leidt tot ruzie: nee Rose, je mag niet ook de stickers plakken
- Beetje miereneukerig trekje, maar ik wil het gewoon netjes hebben ingevuld – in elk geval iets dat ik wél kan
- Jammer dat ik niet zo secuur ben als het gaat om de rest van Puks verzameling
- Wat hebben we dinsdag eigenlijk gedaan?
- Schat, weet jij nog of we dinsdag iets hebben gedaan?
- Serieus, zo spannend is ons leven niet dus waarom kan ik er niet op komen?
- O ja, er kwam een vriendinnetje spelen in de middag, al heeft zij heel Puk niet gezien omdat die inmiddels al op bed lag vanwege de zoveelste ruzie tussen Rose en May
- Niet vergeten om alles mee te nemen, heb niet voor niks zo zitten pennen tijdens het eten van mijn ontbijt
- (bijna hysterisch) Hebben we Puk nu bij ons?
- Thank God, het is gelukt! En nu even tien kinderen lang geen knuffel mee naar huis…
Die knuffel bezorgt me alleen maar een schuldgevoel
Eigenlijk is het gewoon vooral vervelend dat Puk me een berg schuldgevoel bezorgt waar je U tegen zegt. Ik voel me ongeorganiseerd, niet educatief betrokken bij het wel en wee van onze peuters en laat me te veel nadenken over details. Bovendien begin ik te piekeren als een peuter met al dat gewaarom. Daarom ben ik altijd weer opgelucht wanneer hij weer terug mag naar school, op weg naar een volgende peuter. Weer een ronde overleefd!
Ben ik de enige die de kriebels krijgt als de schoolknuffel mee mag?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je De Mamagids al op Instagram?
Be First to Comment