Mijn middelste dochters zaten een tijdlang bij elkaar in de groep op de peuterspeelzaal. Een belangrijk onderdeel van het aangeboden lesprogramma was schoolknuffel Puk. Hartstikke leuk voor de meiden: hij was echt een vriendje en mocht zelfs af en toe komen logeren. In ons geval dus twee keer zo vaak. En waar zij trots die knuffel mee naar huis namen, voelde ik vooral stress… Een nostalgische blik terug in de tijd dus met deze 60 gedachten die ik had als Puk weer mee naar huis kwam.
Puk mocht weer mee naar huis
September 2017
We mogen weer. En de eerste schoolweek op de peuterspeelzaal begon gelijk goed: de schoolknuffel Puk mocht mee naar huis. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het oprecht een leuk initiatief. Of beter gezegd, educatief verantwoord. De kinderen vinden het geweldig. Maar ik, als moeder? Tja, laat ik het zo zeggen: Puk en ik hebben een verleden. Iets minder rooskleurig dan waarop ik hoopte toen hij voor het eerst mee kwam. Diep in mij zit een moeder die het graag goed, zo niet perfect, wil doen. Alleen komt ze niet helemaal uit de verf…
60 gedachten die ik heb als de schoolknuffel meekomt
- Shit alweer?!
- Hoe gaan we ervoor zorgen dat dit keer alles in zijn koffertje blijft zitten?
- Kennelijk weten die kleintjes ook nog van de vorige keer… Ik mag hem niet eens aanraken!
- Gelukkig, hij is gewassen in de vakantie.
- Even kijken wat er in zijn koffertje zit.
- Die tandenborstel!! 🙁 Misschien moet ik die maar veilig opbergen
- Even het boekje lezen.
- Hm, die andere moeder had gelijk door dat het koffertje niet compleet is en heeft hem zelfs aangevuld. Nu voel ik me nog schuldiger.
- Waarom lijken al die andere moeders eigenlijk wel zo georganiseerd?
- Nou ja, beter gezegd: waarom zíjn die andere moeders zo georganiseerd en ik niet?
- Waarom schrijven eigenlijk alleen de moeders het verhaaltje op?
- En waarom begin ik op een peuter te lijken met al die waaromvragen?
- Oeps, ze gaan er vandoor met zijn pyjama.
- Waar is de tandenborstel, niet nu al toch?
- Pff, dat was ik helemaal vergeten: Puk moet echt óveral bij betrokken worden
- Nee, jullie moeten hem geen brood voeren!
- Ik hoop dat hij niet in de was hoeft, voor ik hem ook nog laat krimpen
- Dan ben ik helemaal volksvijand nummer 1 bij de peuters
- En de ouders, want die voelen zich dan weer verplicht om mijn misstappen in orde te maken
- Gelukkig straks even fietsen, dan kan hij mooi thuisblijven
- Oké, ik heb het te warm voor zoveel drama, laten we hem maar meenemen.
- Nu maar hopen dat hij niet kwijt raakt, dat is nog erger dan krimpen
- Waarom heb ik ja gezegd, nu zit ik als een zenuwachtige control-freak op de fiets te hopen dat die knuffel niet halverwege in de sloot belandt
- Ja schat, heel gezellig dat Puk mee is
- Hé, dat is handig! Als ik zeg dat Puk een beetje schrikt dat zij niet zo goed luistert, dan doet ze ineens wel gezellig wat ik van haar vraag
- Niet te vaak gebruiken voor dit zijn effect verliest
- En toch: prettig om achter de hand te hebben!
- Hou Puk goed vast
- Maar echt: hou Puk goed vast!
- Blij dat we weer thuis zijn, volgende keer laten we hem gewoon hier
- Waarom sta ik hier een discussie te voeren met twee peuters over of Puk wel of niet mee mag eten van de spaghetti?
- Halleluja! Puk gaat een dutje doen op de bank, omdat hij zo moe was van het fietsen – geniaal bedacht, al zeg ik het zelf
- Waarom gaan ze daar uitgerekend nu met die spaghettimondjes naast liggen nepslapen?
- Had ik eigenlijk geen foto moeten maken vandaag voor in het boekje?
- Misschien kan ik er eentje uit het archief halen of zou dat opvallen?
- Nou ja, maak er morgen wel een paar extra
- Fijn, zo’n knuffel in huis die elke dag voor nieuwe ruzies zorgt
- Jammer dat mijn truc van de geschrokken Puk niet meer werkt!
- Even controleren of die koffer nog wel heel is én compleet
- Gelukkig, we zijn nog safe
- Erg eigenlijk, ik keek vroeger een beetje neer op moeders die zo slordig waren dat ze de schoolknuffel en het bijbehorende boekje niet heelhuids op school brachten. Nu ben ik er zelf eentje geworden
- Ik geef het even op, ik neem die knuffel wel bij me en ze ruziën maar om de Duplo ofzo
- Ah, wel heel aandoenlijk hoe begaan ze met hem zijn
- Misschien moeten we ook een soort huisknuffel gaan instellen
- Wel zonder tandenborstel
- O ja, dat boekje!
- Maar ja, ik heb vanavond een babyshower, morgen maar snel iets schrijven voor het ontbijt
- Veel te laat geworden gister, ik ben doodop
- Ai! We hebben afgelopen dagen helemaal geen foto’s gemaakt
- Dan maar extra veel stickers plakken
- Zelfs dit leidt tot ruzie: nee, je mag niet ook de stickers plakken
- Beetje miereneukerig trekje, maar ik wil het gewoon netjes hebben ingevuld – in elk geval iets dat ik wél kan
- Jammer dat ik niet zo secuur ben als het gaat om de rest van Puks verzameling
- Wat hebben we dinsdag eigenlijk gedaan?
- Schat, weet jij nog of we dinsdag iets hebben gedaan?
- Serieus, zo spannend is ons leven niet dus waarom kan ik er niet op komen?
- O ja, er kwam een vriendinnetje spelen in de middag, al heeft zij heel Puk niet gezien omdat die inmiddels al op bed lag vanwege de zoveelste ruzie tussen de dames
- Niet vergeten om alles mee te nemen, heb niet voor niks zo zitten pennen tijdens het eten van mijn ontbijt
- (bijna hysterisch) Hebben we Puk nu bij ons?
- Thank God, het is gelukt! En nu even tien kinderen lang geen knuffel mee naar huis…
Waarom het zo ellendig is?
Als ik heel eerlijk ben, heb ik niet eens zo’n hekel aan de schoolknuffel. Het is vooral dat de komst van Puk me haarfijn wijst op mijn eigen tekortkomingen:
- Ik ben ongeorganiseerd en raakte van alles kwijt, zoals de tandenborstel, een paar kinderen geleden.
- Ik vergat van alles: waar andere moeders echt een kloppend verslag maken, werd dat van mij in alle chaos aan het ontbijt geschreven en kon ik dan ook nog eens niet verzinnen wat we eigenlijk de afgelopen dagen hadden gedaan.
- Het levert nóg meer ruzie op tussen mijn ‘Ierse tweeling‘.
- Ik voelde een soort continue angst/stress dat we de knuffel op een cruciaal moment kwijtraken (ergens tijdens een lange fietstocht/in de dierentuin/tijdens een weekendje weg) en dat ik dus een hele peutergroep teleurstel.
- Ik voelde ook een soort continue druk ten opzichte van andere ouders. Als hij bijvoorbeeld een paar dagen op de kast had gelogeerd – om de ruzies te voorkomen – dan kon ik dat toch moeilijk in het boekje schrijven?
Daarom was ik opgelucht wanneer hij weer terug mocht naar school, op weg naar een volgende peuter.
De oplossing?
Uiteindelijk leerde ik Puk omarmen. Of mezelf. Ik schreef gewoon op wat er was gebeurd, dat er ruzies ontstonden en dat Puk bijvoorbeeld baalde dat hij wéér naar ons moest, naar die moeder die van alles kwijtraakte. Ik hoop in elk geval dat mijn eerlijke verhaaltjes nog eens een glimlach op iemands gezicht toverde en misschien zelfs opluchting, dat het bij anderen ook niet altijd feest was.
Ben ik de enige die de kriebels krijgt als de schoolknuffel mee mag?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©rawf8 – Shutterstock
