Scheiden schadelijk voor kinderen: blijf liever samen?

‘Scheiden maakt niet altijd gelukkiger’ kopt een artikel van Psychologie Magazine dat ik vorige week onder ogen kreeg. Hierin wordt gewezen op onderzoeken waaruit blijkt dat scheidingen doorgaans minder gunstig zijn voor kinderen dan ongelukkig samen blijven. Omdat een tegengeluid te laten horen, besloot ik mijn persoonlijke mening en ervaring te delen. Is het daadwerkelijk zo dat kinderen van gescheiden ouders voor galg en rad opgroeien en ze weinig psychische schade overhouden aan ouders die via hen vragen of ‘hun vader’ even het zout kan aanreiken? Of kan dit artikel wel wat nuance gebruiken?

Lees het hele artikel hier

Scheiden we te snel?

De kern van het artikel, zoals ik het las, was dat we te gemakkelijk en te snel voor een echtscheiding kiezen. Overigens mag je voor echtscheiding ook verbroken relatie met de andere ouder van je kind lezen, want het komt allemaal op hetzelfde neer. Na een paar jaar gelukkig te hebben mogen dobberen in ons huwelijksbootje varen we tegen een rots aan en al snel vinden we het niet langer nodig om het lek te verhelpen. In tegendeel, we springen gewoon in een ander bootje en varen er in ons eentje vandoor.

Klopt dat wel?

Ik denk dat ik hierin vooral voor mezelf moet spreken, maar vermoed dat genoeg anderen eenzelfde ervaring hebben: scheiden doe je niet zomaar. Het lijkt voor de buitenwereld misschien wel zo dat je klaar bent met de sokken naast de wasmand, maar in de kern is er vaak iets fundamenteel mis tussen jullie. Vaak in die mate dat het (inmiddels) niet meer op te lossen is.

  • Je draagt de relatie, zijn welbevinden, dat van jullie kinderen, mogelijk het huishouden, de administratie en raakt uiteindelijk opgebrand. Aangeven dat je verandering wil, relatietherapie en/of wanhoop veranderen niks aan de situatie.
  • Binnen de relatie voel je je niet veilig (en ben je dat wellicht ook niet).
  • Hij leeft zijn leven en jij dient je maar aan te passen.

Bijna alle gescheiden vrouwen hebben namelijk één overeenkomst. Ze zijn te lang doorgegaan in een mentaal uitputtende situatie. Of het nu een letterlijke bedreiging was van hun welbevinden, de isolatie die komt kijken bij een wantrouwende partner, het gevoel overal alleen voor te moeten staan of het estafettestokje van zijn moeder in handen te houden – in vrijwel geen enkel geval gaat het om iets kleins. Niemand houdt dat vol zonder diep ongelukkig te raken.

Middelmatig huwelijk

Ik moet wel enige nuance brengen in het bovenstaande: het artikel spreekt vooral over de effecten van het opbreken van middelmatige huwelijken. Dan rest de vraag natuurlijk wat een middelmatig huwelijk is. De relatie waarin hij met zijn midlifebuikje op de bank ploft, jij in je trainingsbroek zit en de chips uit je decolleté vist en je samen filosofeert of dit nou het ware geluk is waar je destijds voor tekende? Het huwelijk dat bestaat uit een vriendschap zonder fysieke aantrekkingskracht?

In alle eerlijkheid heb ik nog nooit gehoord van een vrouw die vastzat in een middelmatig huwelijk. Misschien ken ik gewoon alleen maar hele diepgaande mensen die hun leven voluit beleven en die alles-of-nietsmentaliteit doortrekken naar hun relatie, maar hoogstwaarschijnlijk eerder omdat een ongelukkig huwelijk doorgaans niet middelmatig te noemen is.

Ongelukkige moeder, gelukkige kinderen

Puur gekeken naar het welzijn van de kinderen, zo stelt het artikel, is het doorgaans beter om bij elkaar te blijven. Doe je dat niet dan wacht je een waterval aan ellende: schoolverlaters, gezondheidsproblemen, lagere opleiding (waarbij ik het overigens vreemd vind om opleidingsniveau iets te laten zeggen over het welbevinden van je kind, maar dat is een andere discussie) en gedragsproblematiek.

Je zou dus feitelijk beter jezelf jarenlang opzij moeten blijven zetten omwille van de kinderen. Lekker dan. Heb ik jaren geleden toch een veel te egoïstische keuze gemaakt…

Nee, even zonder gekheid. Ik geloof daar dus niet in. Niet omdat ik mezelf in mijn wiek geschoten voel door het artikel, maar omdat ik daadwerkelijk denk dat als je als ouder echt ongelukkig bent, je soms beter door kan in je eentje. Of beter gezegd, in je eentje met de kinderen. Zolang je realistische verwachtingen hebt van hoe het straks zal zijn en altijd in hun belang handelt, geef je hen een belangrijke levensles mee. En dat kan veel meer zijn dan de boodschap ‘dat ware liefde niet bestaat’.

Kinderen leren veel van een echtscheiding

Dat je na een scheiding van je ouders per direct je leven kan afschrijven? Nee, daar geloof ik niet in. Wanneer je als ouders investeert in een liefdevolle (of zo liefdevol mogelijke) scheiding, het belang van de kinderen voorop stelt en hen de ruimte geeft voor alle verdriet, komen ze juist vooruit in het leven.

Zo ontdekt je kind hoe veerkrachtig hij is. Ondanks het verdriet dat het scheiden met zich meebrengt, ziet hij – zoals bij elke vorm van rouw – dat op een dag de zon weer schijnt. En dat het niet altijd makkelijk is? Tja, dat geldt toch voor zoveel zaken in het leven. Maar juist de dalen maken de hoogtepunten extra mooi. Gezien de loyaliteit van veel kinderen aan hun ouders telt een oprecht gelukkige moeder die niet langer moppert en/of huilt toch zwaarder dan de ijzige stilte op zondagochtend aan iets dat een gezellig ontbijt had moeten zijn?

Daarbij is het tijd om ons eindelijk eens te ontdoen aan de ouderwetse, aangeleerde opvattingen dat je eindeloos moet vasthouden aan een ongelukkige relatie ‘omdat het hoort’. Generaties vrouwen gingen verloren aan een leven waarbij hun enige recht daadwerkelijk het aanrecht was en ze in hun handjes mochten knijpen van geluk als manlief zo fideel was zijn voeten te lichten tijdens het stofzuigen. Welk voorbeeld geef je daarmee aan je kinderen? Je wil toch dat als zij ooit dezelfde bodem raken als jij, ze besluiten voor hun eigen geluk te kiezen?

Wanneer je wel bij elkaar kan blijven?

Ik denk vooral dat het tijd is om daar niet langer over te oordelen. Natuurlijk zijn er situaties waarin een kind daadwerkelijk veel negatieve gevolgen ondervindt aan een scheiding. Zeker als één van de ouders (of allebei) over zijn rug allerlei persoonlijke vetes uitvechten. Of wanneer je vertrekt in de hoop dat het leven ‘na de advocaat’ anders is, omdat je verwacht dat Henk 2.0 wel zijn sokken opruimt. Maar wie zijn wij om te bepalen dat het huwelijk waarin deze mensen zaten bij nader inzien toch een betere keus zou zijn geweest voor de kinderen?

Het enige dat je hierover kunt zeggen, is dat er voldoende liefde en draagvlak moet zijn in je relatie om te kijken of doorgaan überhaupt een optie is. Heb je in gedachten je nieuwe huis al volledig ingericht, zou je jullie villawijk met liefde inruilen voor een flatje op 17 hoog of voel je een overweldigend gevoel van vrijheid als je niet samen bent? Dan mag je zelf de conclusie trekken!

Hoe sta jij hierin? Scheiden mensen te makkelijk? Denk je ook dat kinderen meer schade ondervinden aan een echtscheiding dan aan een ongelukkig huwelijk? Praat mee in de comments.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven