Milous (34) roze wolk heeft een grijs randje. Na jarenlang rond te lopen met een diepgewortelde kinderwens heeft ze sinds veertien maanden een zoontje. De praktijk valt haar soms echter zwaar. In dit ingezonden artikel vertelt ze haar verhaal.
Wat voor sommige mensen een jarenlange bron van twijfel is, stond voor mij al snel als een paal boven water. Ik wilde later moeder worden. En dat gevoel werd alleen maar bevestigd toen ik op mijn drieëntwintigste tante werd. Mijn nichtje kwam regelmatig over de vloer en dat was, vooral door haar temperamentvolle karakter, soms best intensief. Maar ook heel erg leuk en haar komst liet me nog meer verlangen naar een eigen kindje.
Het duurde iets langer dan ik hoopte: ouderschap is nu eenmaal niet maakbaar. Maar goed, na tien jaar was ik zelf ook zwanger. Ik kon mijn geluk niet op! Ik zou zelf ook moeder worden van een zoontje. De bevalling was echter heel zwaar en uiteindelijk haalden ze hem via een spoedkeizersnede. Die eerste nacht verliep verder ook allesbehalve rustig: hij werd heel driftig omdat de borstvoeding onvoldoende op gang kwam.
De verloskundige en kraamverzorgster drukten me met klem op het hart om rust te nemen. Een keizersnede blijft een operatie en dat hield in de praktijk dus ook in dat ik zo min mogelijk trappen mocht lopen. Daarom lieten we ons zoontje overdag beneden slapen: tegen me aan in de draagzak, naast me op de bank of een enkele keer in zijn wipstoeltje.
Toen het eindelijk iets beter ging, wandelde ik veel met hem. Dat moest ook wel, want hij was een onrustige jongen. Hij sliep vrijwel niet in zijn eigen bedje of de box: het enige dat hielp was kilometers maken. Alleen ‘s nachts sliep hij wel gewoon goed door.
Dat temperament in de familie zit? Tja, dat kunnen we niet ontkennen. Ons zoontje kreeg al snel een duidelijke eigen wil. Liepen dingen niet zoals hij wilde, dan begon hij te schoppen. Regelmatig trappelde hij dan ook tegen de wond aan, wat natuurlijk veel pijn deed. Hem anders vasthouden, maakte weinig uit: het leed was al geschied, zeg maar.
Elke middag, ik kon mijn klok erop gelijk zetten, kreeg ons zoontje rond 17.00 uur een huilbui, waarbij hij heel boos werd. Echt élke dag. Nadat we alles hadden geprobeerd, bleken de afzuigkap en stofzuiger de enige oplossing. Een verademing: hierdoor kreeg hij rust. Ook filmpjes met ‘witte ruis’ (die je via YouTube kan vinden) bleken hem te kalmeren. Na verloop van tijd werden de extreme huilbuien gelukkig minder, al blijft hij elke middag rond dat tijdstip wat hangerig.
Misschien ligt de oorzaak wel in zijn snelle ontwikkeling. Binnen korte tijd tilde hij zijn hoofd op, draaide van buik naar rug en andersom, begon te tijgeren, kruipen, staan en hij liep volledig los voor zijn eerste verjaardag. Dus wellicht zat er ook een stukje frustratie in zijn huilbuien.
Zoals bij alle temperamentvolle kinderen hielp het wel om iets meer rust in onze dagelijkse bezigheden te brengen. We legden hem met een maand of vier overdag in zijn bed. Maar écht slapen op vaste tijden? Dat lukt niet. Hij wordt wisselend wakker, slaapt niet altijd even lang en voert strijd tegen het in slaap vallen.
Rustig spelen en voorlezen, komen dan ook niet voor in zijn woordenboek. Zodra we een boek in handen hebben, trekt hij het weg en probeert het boekje te vouwen of scheuren. Ook zijn speelgoed interesseert hem niet zo. Hij speelt er soms kort mee, maar probeert vaak al snel een manier te vinden hoe hij het zou kunnen slopen. Daarna vliegt het alle kanten op of – als hij de kans krijgt – hij slaat ermee op het raam.
Hij vindt het fantastisch om lekker zelfstandig rond te banjeren in onze achtertuin. En hij geniet als hij in het fietszitje zit en kan rondkijken. Ook in de kinderwagen blijft hij vaak rustig, mits het niet te lang duurt, en wanneer we op een nieuwe plek komen, lijkt hij het meest rustige kind dat je je kan voorstellen. Hij is sociaal, speelt graag met anderen en kan zijn eten en speelgoed delen – al komt het besef dat het ‘van hem‘ is wel steeds meer. Op die momenten geniet ik enorm van mijn dreumes.
Zijn gedrag slaat echter om als hij honger krijgt, moe is, boos wordt omdat dingen niet mogen of lukken en hij zijn zin niet krijgt. Dat is op zich normaal bij kinderen, alleen reageert onze zoon extremer. Hij krabt, bijt of gilt. En waar ik eerst dacht dat ik nooit boos op hem zou kunnen worden, is het tegendeel inmiddels bewezen.
Het maakt me soms machteloos en geeft me het gevoel een slechte moeder te zijn. Zeker wanneer hij voor de zoveelste keer uit de kinderstoel probeert te klimmen en hij het uitschreeuwt omdat ik hem vastmaak. Wanneer mijn man hem corrigeert of vastzet, lijkt de boodschap duidelijker aan te komen. Bij hem gedraagt hij zich dus niet zo en dat versterkt het gevoel dat het toch bij mij ligt.
Laat voorop staan dat ik tegen het slaan van kinderen ben en ik niet schreeuw tegen hem. Ook sla of schop ik nergens tegenaan. Dus waar hij het gedrag vandaan haalt? Om toch te corrigeren, probeer ik hem tegenwoordig op een apart plekje te zetten. Al heeft het weinig nut, want dan gaat hij gewoon daar spelen. Mijn boze gezicht, reactie en tranen interesseren hem niets. En misschien kan ik dat ook helemaal niet van hem verwachten, maar het geeft me op die momenten zo’n machteloos, ongelukkig gevoel.
Natuurlijk, niet alles is negatief. Ik kan enorm genieten van de momenten dat hij op onbekende plekken echt alleen bij mij wil zitten. En dat hij me zomaar vanuit het niets een knuffel of kus geeft. En dat hij tegenwoordig bewust ‘mama’ zegt. Dat maakt me allemaal dolgelukkig. Maar dat machteloze gevoel kan echt heel zwaar zijn. Ik hoop gewoon dat daar snel verandering in komt. Dus als je een gouden tip hebt, wil je me die dan laten weten?
Afbeelding – Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven