Lange tijd kon ik niet goed schrijven over de periode dat Sean en ik in het ziekenhuis lagen. Het voelde nog een beetje te vers. Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en is dat eerste rauwe randje dat eromheen lag grotendeels verdwenen. Gelukkig! Want er valt genoeg over te schrijven. Zo vond ik de die eerste fase met een prematuur niet alleen onzeker en verdrietig, ook zijn er een aantal uitdagingen die typisch zijn voor die eerste weken met een prematuur. In het kader van de Nationale Dag van de Geboorte verzamelde ik er 7 voor je.
Een korte disclaimer: deze 7 momenten zijn natuurlijk vooral van toepassing als je een gezonde prematuur hebt en dus niet te maken krijgt met infecties, bloedingen en andere (heftige) vormen van tegenslag. Daarnaast werd onze zoon met 35 weken geboren en mocht ik bij hem blijven slapen tot ons gezamenlijke ontslag. Dit heeft veel rust geboden op het thuisfront. Ik kon elke dag lekker bij hem zijn. Ik ben me er terdege van bewust dat dit lang niet voor iedereen geldt.
Vroeggeboorte: 7 herkenbare momenten
Voor mij een grote ramp, voor hen gesneden koek
Met het verlies van Nova nog in mijn achterhoofd voelde elke mogelijke stap terug als een ramp. Waar ik geen weet van had, is dat we met 35 weken eigenlijk aan de goede kant van de medaille zaten. Buiten een neussonde om, redde hij zich. Zonder zuurstof, zonder couveuse of blauw licht. Dus eigenlijk ging het prima. De verpleging zag dat. Zij wisten dat hij alleen even een zetje in de goede richting nodig had en maakten zich niet druk, ik voelde de paniek opborrelen bij elke nieuwe controle die voorbij kwam. Gelukkig kon ik me uitspreken, waardoor we elkaar allemaal weer beter begrepen.
Wisseling van de wacht
Wanneer ik net een beetje gewend was aan de ene verpleegster, stond de volgende alweer voor de deur. Ik snap dat ze geen volledige dag in het ziekenhuis kunnen blijven, maar stiekem vond ik dat wel jammer. Gelukkig was iedereen heel erg lief en begripvol, maar door de hormonen hechtte ik me aan zo’n beetje iedereen.
ZOOOOVEEL mensen in je kamer
In alle overgevoeligheid raakte ik nogal gemakkelijk overprikkeld. Vijftien onbekende mensen die op een dag je kamer in marcheren, allemaal met hun eigen verhaal, is dan helemaal nogal veel. Zou ik trouwens ook vinden als ik niet met mijn prematuur op de neonatologie had gelegen.
Gut, wat is-ie klein hè?
Met stip de irritantste opmerking van allemaal. Ik weet nog dat ze wat bloed kwamen prikken om te controleren op bilirubine (geelzucht, iets dat vaker voorkomt bij te vroeg geboren kinderen) en de vrouw in opleiding meewarig in zijn wiegje keek. ‘Dit is wel een heel kleintje…’ Na een zwangerschap waarin we bijna wekelijks langs de meetlat gingen en te horen kregen dat zijn groei achterbleef, wat extra spannend was omdat we een herhaling van de geschiedenis wilden voorkomen, knapte er bijna iets. Hopelijk heeft ze die opmerkingen inmiddels afgeleerd…
De angst
Iets dat enorme indruk op me maakte, was het moment waarop een piepklein baby’tje een hartoperatie moest ondergaan in de kamer naast ons. Misselijk van verdriet zag ik hoe hard de artsen en verpleging werkten om dit kleintje te redden – want daar komt het op neer. Eens te meer besefte ik dat hier echt helden werken. Het plaatst je eigen situatie weliswaar in perspectief, maar tegelijkertijd voel je met de andere ouders mee en is hun angst bijna tastbaar.
Kleine mijlpalen
Je merkt extra hoe bijzonder nieuw leven is wanneer de start spannender is dan je hoopt. De kleinste mijlpalen zijn ineens enorm, zoals de eerste keer zelf drinken, zijn eerste kleren aan (hoewel hij daar in zwom) en het buidelen.
Zoveel liefde voor het vak
Net geïnstalleerd in onze kamer op de neonatologie zag ik dat de verpleging een vlaggenlijn had opgehangen met Seans naam erop. Er werd van alles gedaan om het verblijf op deze, soms ook heel verdrietige, afdeling iets luchtiger te maken – voor zover dat kan. Een zuster zal me altijd bijblijven. Zij deed zo ontzettend liefdevol met onze zoon, bijna alsof hij haar eigen kindje was. Toen ze voorstelde om ’s nachts door te slapen zodat zij de nachtvoedingen kon overnemen, twijfelde ik niet. Terwijl ik normaal lastig loslaat, vertrouwde ik haar voor de volle honderd procent. Ook uit de gesprekken die ik met de verpleging voerde, bleek dat ze zoveel liefde voelden voor het vak. Het werk op de neonatologie is niet voor iedereen weggelegd, maar wat was ik blij met ze.
Nationale Dag van de Geboorte
Van de gemiddeld 170.000 baby’s die jaarlijks worden geboren heeft maar liefst 14% geen goede start door een vroeggeboorte of te laag geboortegewicht. Op latere leeftijd kunnen zij makkelijker problemen krijgen op het gebied van hun gezondheid of ontwikkeling. Stichting Strong Babies vraagt daarom vandaag, op 9 september – de Nationale Dag van de Geboorte, extra aandacht voor het belang van onderzoek in de verloskunde en neonatologie. Dit onderzoek helpt namelijk bij het eerder kunnen opsporen en behandelen van bepaalde complicaties en aandoeningen.
Strong Babies steunen?
Behalve het financieren van wetenschappelijk onderzoek, ondersteunt de stichting ook projecten die bijdragen aan de best mogelijke start van te vroeg- en ziek geboren baby’s. Of het nu gaat om het doneren aan onderzoek, het steunen van projecten, of het delen van persoonlijke ervaringen om bewustwording te vergroten, iedereen kan een steentje bijdragen. Zie www.strongbabies.nl.
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen. Heb je misschien ook een vroeggeboren kindje en wil je daar iets over kwijt? Herken je je in bovenstaande punten of heb je misschien aanvullingen? Ik lees je berichtje graag in de comments (of, als je dat liever niet online deelt, misschien in DM op Instagram?)
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©peterbako – Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven