Soms verwonder ik me wanneer ik om me heen kijk. Meestal is dat een positieve emotie, maar de afgelopen jaren kennelijk toch ook een enigszins pessimistische. En dat komt door andere ouders – een onderwerp waar ik me liever niet te veel aan waag, omdat ik van mening ben dat we allemaal de beste intenties hebben. Maar in dit geval vraag ik me af of de intenties en de uitkomst wel een goede match zijn. Of we deze generatie niet opvoeden met een verstoord wereldbeeld.
Waar ik het over heb, is de tendens waarbij het ‘kind zijn’ lijkt te worden overgeslagen en waarbij het beeld op social media een steeds belangrijkere rol speelt. Nu is het leven voor de buitenwereld en het ophouden van de schone schijn geen nieuw fenomeen – ik hoef maar te refereren aan de gelijknamige serie uit de jaren ’90 – maar het publiek is tegenwoordig groter en de hang naar likes zo mogelijk nog meer. Kinderen groeien op met exorbitante verjaardagen als de norm, enorme ballonnenbogen en taarten die pas kunnen worden gegeten als alle gasten ze hebben bewonderd.
Normaal doen lijkt niet langer goed genoeg. Je ziet het terug bij de traktaties die mensen uitdelen, de hapjes voor het kerstdiner op school, de surprises die ouders namens hun kinderen maken, kinderverjaardagen, de invulling van feestjes – heb je niet op zijn minst de beautybus laten voorrijden voor je dochters achtste verjaardag, dan hoor je er niet bij. En dan heb ik het nog niet eens gehad over dat kinderfeestje waar ik laatst over hoorde, waarbij zesjarige plaatsnamen in een roze limousine voor een ritje naar de ballenbak! Een hele belevenis, ongetwijfeld, maar serieus, waarom?
Door mijn werk als blogger ging ik bovendien regelmatig naar evenementen waar ik influencers tegenkwam. Daar leek dit gedrag zo mogelijk nog erger. Er zijn namelijk een aantal moeders wiens kinderen na jaren van oefening slechts gedresseerde poppetjes zijn die precies doen wat van hen verwacht wordt. Ze weten immers niet beter, omdat ze al vanaf hun geboorte in de belangstelling staan. Wat je dan krijgt? Meisjes die hun verwondering hebben ingeruild voor een verveelde blik; jongens die hun aangeboren drang om te rauzen indammen met schermpjes. Onnatuurlijk gedrag.
Ik vraag me regelmatig af wat het pedagogische idee hierachter is. Hoezo denk je dat je kind van één behoefte heeft aan fotowaardige ballonnencombinaties en krijgt hij een elektrische mini-hummer? Wat is het idee van peperdure taarten die je alleen maar mag bewonderen en niet kunt aansnijden? Is het daadwerkelijk nodig om alles uitgebreid op Instagram te laten zien en om voor elke scheet een sponsor te zoeken? Maar belangrijker nog: wat leert je kind hiervan? Hoogstens dat alles perfect moet zijn tijdens je verjaardag en dat professionele catering de norm zou moeten zijn als je jarig bent.
Stiekem denk ik ook weleens: zou je dit kopen of regelen als je volgers niet meekeken en als je alles zelf moest betalen?
Op een enkeling na die inderdaad een party planner kan bekostigen en die het lekker vindt om met geld te smijten, vermoed ik dat de meesten een heel andere invulling zouden geven aan hun feestje. En, als ik voor mezelf spreek: ik kreeg voorheen ook weleens een taart in ruil voor exposure of versiering. Hartstikke leuk, maar eigenlijk waren dat uitgaven die ik normaliter nooit zou doen. We hebben altijd een voorraad vlaggetjes liggen en bakken de taarten zelf. Bovendien is het eigenlijk helemaal niet leuk als je alles moet fotograferen, omdat je ineens een opdrachtgever hebt die zich indirect bemoeit met de invulling van je feest.
Kinderen bezitten verder in de kern het vermogen om te creëren, om van niets iets te maken. Het doet me altijd terugdenken aan de negende verjaardag van mijn oudste dochter. Het was medio augustus en onverwachts viel de regen met bakken uit de hemel. Ik voelde enige teleurstelling, maar de kinderen haalden hun schouders op. Ze speelden urenlang buiten. Aan het eind van de middag ploften ze neer. Met natte haren en outfits, maar een grote grijns op hun gezicht aten ze hun taart op. Het was ‘het beste feest ooit’, vonden ze. Zonder poespas, imperfect perfect.
Wanneer ik tegenwoordig denk over de invulling van feest- en verjaardagen, probeer ik dat altijd voor ogen te houden. Dat je van alles uit de kast kan willen trekken – van goochelaar tot springkasteel – maar dat kinderen uiteindelijk compleet tevreden kunnen zijn met het normale. Daarom dit pleidooi. Omdat ik heilig geloof dat het allemaal wel een tandje minder mag, dat je erop mag vertrouwen dat goed goed genoeg is en dat kinderen best mogen leren dat je geen exorbitante toestanden hoeft te organiseren om het naar je zin te hebben. En laat die limo alsjeblieft thuis. Je kind is zes.
Hoe denk jij over de tendens dat alles steeds groter, mooier, beter en duurder moet? Vind je het soms lastig om balans te houden of kies je liever voor bescheiden en kleiner?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Natalia Deriabina – Shutterstock