Waar je soms met je handen in het haar kan staan na de geboorte van je telgje en je voornemens helemaal niet zo houdbaar zijn, blijken er een paar universele lessen die kersverse ouders kunnen helpen om orde in de chaos te scheppen. Hieronder deel ik er een aantal, aangevuld met een aantal opvoedkundige adviezen die mijn lezers deelden op Instagram. Ongevraagd advies dus waar je wél iets aan hebt.
Deze adviezen wil je wél als je kinderen krijgt
Kijk niet naar andere ouders
Een van de beste adviezen die je in algemene zin kan krijgen, is dat je niet kunt oordelen over een ander. Op het gebied van ouderschap geldt dat misschien nog wel meer. Van de buitenkant heeft iemand misschien alle zaken op orde, maar tussen vier muren hoeft dat niet te gelden. Of wel, maar dan nog is die andere moeder jou niet.
Voorbeeld
Regelmatig kreeg ik de afgelopen jaren te horen dat ik zo sterk ben en het overlijden van Nova zo goed heb gedeeld met de kinderen. Hoewel ik dat ontzettend lief vind en het me een fijn gevoel gaf wanneer iemand dat zei, weet ik ook dat zij mij niet zagen dubbelslaan van verdriet en hoorde uitbarsten tegen de kinderen als mijn emmer overvol zat. Ze zien de driftbuien niet van de kinderen die hun rouw op hun beurt net zo goed kwijt moeten en voelen evenmin de ergernis van het soms 24/7 spelen voor scheidsrechter met vier kinderen. Neemt niet weg dat het over het algemeen best goed gaat hoor, maar online en in het echte leven zie je nog altijd slechts een gefilterd deel van ons leven. Zoals bij iedereen.
Wat ik maar wil zeggen: vergelijk je niet met wat je denkt te zien bij een ander, want het is altijd maar een fractie van de werkelijkheid. Achter die mooie façade gaat vaak meer schuil dan je weet. En vergeet niet: niemand is perfect, die andere ouders dus ook niet.
Durf kwetsbaar te zijn
Jezelf sterk willen houden voor anderen? Het is vrouw eigen om te buffelen en te beweren dat het allemaal prima gaat, terwijl je diep van binnen eigenlijk kapot bent en helemaal geen idee meer hebt waar je het moet zoeken. Het helpt dan echt om je kwetsbaar op te stellen, in elk geval naar goede vriendinnen toe. Je zal merken dat een kwetsbare houding vaak ook een wederzijdse kwetsbaarheid oplevert. Als jij vertelt dat je hoofd soms lijkt gemaakt van papiermaché, dat het thuisblijfmoederschap en het gebrek aan intellectuele uitdaging je behoorlijk numb maakt en je sinds het ouderschap overal beren op de weg ziet, blijkt dat je niet de enige bent. En ik kan je zeggen: gedeelde smart is echt halve smart.
Heb schijt aan de moedermaffia
Op papier is borstvoeding, om maar iets te noemen, onomstotelijk bewezen de beste keus voor je kindje. Maar stress, bepaalde medicatie of een onprettig gevoel kunnen ervoor zorgen dat je helemaal geen borstvoeding wil of kan geven. Ben je dan automatisch een slechte moeder? Nee natuurlijk niet. We zouden eens moeten omarmen dat je als moeder doet wat jij denkt dat het beste is voor je kindje. En ja, soms maak je dan met goede intenties toch een foute inschatting (doen we allemaal), maar het omgekeerde is minstens zo waar. Hoe vaak gaan we als moeder niet door met een beslissing die niet prettig voelt, omdat je denkt dat dat is wat een goede ouder doet? Laat echt los wat de buitenwereld ergens van vindt. Er is namelijk altijd wel iemand op de wereld die commentaar zal hebben; de enige voor wie je het goed zou moeten doen is voor jezelf en voor je kind.
Lees jezelf in over het ouderschap
Sommige dingen leer je nu eenmaal van de experts. Het helpt daarom om je in te lezen over het ouderschap en een methode te kiezen die echt bij jou past. Aanraders?
- Jagen, verzamelen, opvoeden
- Onvoorwaardelijk ouderschap
- How2Talk2Kids
Bovenstaande drie boeken zijn geen handleiding voor je opvoeding, maar zetten wel enorm aan tot nadenken. Wat past bij jou? Wat kan je praktisch toepassen? De eerste (Jagen, verzamelen, opvoeden) is mijn favoriet. Met name omdat Michaeleen Doucleff op wetenschappelijke wijze gehakt maakt van veel opvoedadviezen die we vandaag de dag nog steeds krijgen, zoals het laten huilen van kinderen bij wijze van slaaptraining en methodes als het strafstoeltje. In plaats daarvan kijkt ze naar opvoedadviezen die al eeuwenlang werken en geeft tips die eigenlijk relatief makkelijk toepasbaar zijn in de praktijk.
Schuldgevoel hoort erbij
Misschien voel je je nog steeds schuldig omdat je kind al met drie maanden naar het KDV ging en jij nog helemaal niet toe was aan loslaten. Of omdat je zijn hoofdje tegen de deurpost stootte, onderweg richting de Maxi-Cosi. Omdat je kleintje van de commode, het bed of de eettafel rolde. Omdat je even niet oplette en hij uit zichzelf ging staan in de kinderstoel en vervolgens viel.
Op de een of andere manier is schuldgevoel een eigenschap die je cadeau krijgt bij de geboorte van je kindje. Vergeet echter niet dat je je allerbeste best doet met de kennis die je hebt. Meer kan je toch niet doen? Met die wetenschap is het hopelijk makkelijker om bepaalde zaken naast je neer te leggen, je deed het niet expres en als je het op dat moment daadwerkelijk kon voorkomen had je het gedaan.
Vertrouw op je intuïtie
Moeders voelen vaak feilloos aan hoe dingen zitten. Of er meer is met je kind dan hij of zij wil laten zien. Of die nú moet handelen. Of dat ene onderzoek wel echt nodig is. Buiten situaties waarin je kind in gevaar kan zijn, is het echt niet erg om soms iets tegendraads te doen – puur op basis van je gevoel. Jij kent je kind het beste.
Om even een voorbeeld te geven: bij het consultatiebureau wilden ze Sean opnieuw zien. Hij volgde het lampje niet voldoende om een plusje te kunnen geven op zijn scorekaart en ze wilden zijn zicht opnieuw controleren. Nu weet ik dat het CB een adviserende rol is en zo’n controle vrijblijvend, maar het stoorde toch. Hij werd namelijk net wakker uit een diepe slaap, huilde flink en dus is het logisch dat het onderzoekje mislukte. Maar na een zwangerschap met regelmatige controles en minstens zo vaak de boodschap dat de groeicurve afboog, werkte dit als een rode lap op de welbekende stier. Ik stopte met het consultatiebureau en vertrouwde op mijn eigen waarnemingsvermogen. Een stuk relaxter.
Voel je overigens absoluut geen slechte moeder als jouw intuïtie (soms) laat afweten, het is soms een extra hulpmiddel en het kan handig zijn wanneer je onderbuikgevoel schreeuwt om aandacht.
Houd rekening met jezelf en jouw energiepeil
Dat begint al in de kraamtijd. Waarom we van pas bevallen vrouwen vragen dat ze in hun kraambed, bloedend en al, hele hordes visite verwerken, is me nog altijd een raadsel. Prima als je daarvan houdt natuurlijk, maar probeer te voorkomen dat je dit doet uit plichtsgevoel. Kraamvisite is geen verplichting (en ik kan uit eerste hand vertellen dat het heerlijk is om jezelf terug te trekken in je eigen bubbel).
Dit geldt net zo goed voor alle momenten daarna. Als jij iets niet kunt opbrengen, probeer daar dan op in te spelen:
- Slaap wanneer de baby slaapt (en nee, je huishouden is dan niet belangrijk)
- Combineer bepaalde zaken (baby in de draagzak als je in huis aan de slag gaat, ga sporten met een vriendin samen of spreek af in de ballenbak)
- Merk je dat je moe bent en wil je lekker vroeg naar bed? Doe dat!
- Kijk in hoeverre je de gebroken nachten kunt delen met je partner.
Vergeet immers niet dat die ene verplichting die jou te veel energie kost, uiteindelijk zijn weerslag heeft op je gezin en jouzelf.
Durf hulp te vragen
Hét advies waar Kirsten mee kwam is dat je je niet moet schamen om hulp te vragen. Daar ben ik het zo mee eens. We zijn nogal eens geneigd om zelf alles te willen dragen en ondertussen vriendelijk te bedanken wanneer iemand zijn praktische hulp aanbiedt. Maar vergeet niet dat je het helemaal niet alleen hoeft te doen. Er zijn talloze liefhebbende ouders, broers, zussen, neven, nichten, vrienden die graag voor je klaar staan. Geef hen die kans en gun jezelf de ruimte die het oplevert. Dat is geen falen, maar verstandig.
Zijn de kinderen onrustig? Ga naar buiten!
Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik deze tip lang niet altijd zelf opvolg, maar weet als geen ander dat het wél werkt. Merk je dat ze tegen de muren opvliegen? Kleed je dan lekker warm aan en ga een rondje lopen. Even buitenspelen in de speeltuin achter jullie huis, een langere wandeling maken of in het parkje verderop zoeken naar takken om een hut mee te bouwen, heksensoepjes brouwen en bramen plukken. Het is soms zo simpel, maar elke keer opnieuw doeltreffend. Doen dus!
Ieder kind is anders
Zelfs als je denkt dat je dat hele opvoeden wel een beetje weet te doorgronden, is daar kind nummer zoveel dat alle vergaarde opvoedkennis weer op de schop neemt. Soms zelfs in die mate dat je je schuldig voelt (tja, als moeder verzin je wel een reden) omdat je dit nog niet wist bij je oudere kinderen, een andere keer omdat zijn of haar behoeften simpelweg een nieuwe aanpak vragen.
Dit is ook meteen de reden waarom het geen zin heeft je te vergelijken met andere ouders. Hun kind is anders dan het jouwe. Soms leer je van elkaar, een andere keer werkt iets voor jou en voor de ander totaal niet. Trial and error dus. Meer kan je niet doen.
Wat is jouw beste advies voor kersverse ouders?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Evgeny Atamanenko – Shutterstock
