Opvoeden vs de praktijk: op papier leek het zo leuk…

Opvoeden… Man, wat had ik daar fantastische ideeën over. Maar de realiteit haalt het daar niet bij. In dit artikel deel ik met jullie hoe de planning was en de uiteindelijke uitwerking. Herkenbaar? 

Idealen tegenover de realiteit

Voor ik begon te schrijven, informeerde ik naar de mening van Ro. ‘Het hele ouderschap is een compromis,’ was daarop zijn tegeltjeswijze antwoord. ‘Natuurlijk hangt het af van de kinderen die je krijgt, maar in grote mate blijken je idealistische plannen in de praktijk helemaal niet te werken.’ Eerlijk gezegd kan ik het niet beter verwoorden. Deze 11 voornemens illustreren dat!

Waarom de werkelijkheid geen ideale opvoeding werd…

Mijn kinderen kijken nooit televisie

Dit voornemen is hopeloos overboord gegooid toen June haar babytijd ontgroeide. Ze had heel veel energie als klein humpie van anderhalf en ik niet. Dan kwam het toch af en toe best even uit dat Bumba het van me overnam #sorrynotsorry.

Uiteindelijk is het toch nog goed gekomen trouwens, tegenwoordig kijkt ze nauwelijks nog tv. Die kleintjes daarentegen… 

Wij kiezen alleen voor houten speelgoed

Na de geboorte van June stond in haar slaapkamer een schattig treintje met de letters van haar naam. Later kreeg ze twee puzzels en een emmer blokken. Dat is zo’n beetje de hele verzameling houten speelgoed geloof ik. Ze bleek uiteindelijk vooral heel blij te worden van geluiden, lichtjes en muziek.

Ik word een echte huismoeder

In de meest positieve zin van het woord. Bij mij zouden verse appeltaarten op tafel staan, ik zou immer zin hebben om lekker te knutselen met de kinderen en in huis zou de serene rust overheersen. Ik heb een rood-wit geblokt schort. Dat wel.

Maar in de praktijk bleek een status als moeke onbereikbaar. Als je niet direct een knutselaar bent of een geboren chaoot, verandert dat dus kennelijk niet wanneer je kinderen krijgt 😉 En hoewel ik dol ben op bakken, is steeds ronder worden niet mijn fysieke einddoel.

Gewoon consequent zijn

Willen we dat niet allemaal voor we de bevalling hebben doorstaan? In alles consequent zijn en blijven. ‘Anders lopen ze zo over je heen.’ Maar dan kamp je met de gevolgen van langdurig slaaptekort. Of je hebt heel weinig energie, in tegenstelling tot de kinderen. Je aanpak blijkt ineens toch voor geen meter te werken. Of je hebt gewoon geen zin om de confrontatie aan te gaan. Consequent zijn? Dat is zo 1988…

Ze passen zich maar aan mij aan

Ja echt, ooit dacht ik nog dat kinderen zich aan jou moeten aanpassen. In de praktijk blijkt een werkbare situatie toch iets anders. Wanneer onze kinderen ziek zijn of een extreem drakerige bui hebben, dan ga ik niet voor mijn lol op een verjaardag zitten. Bepaalde dingen laat je ook gewoon als ouders.

Ieder maakt zijn eigen keuzes, maar mij doe je geen plezier met vijf uur vliegen met een baby op schoot. Of constant gespannen aan de zwembadrand zitten hopen dat de kinderen niet verdrinken in een onbewaakt ogenblik. Dus dan maar vol aan de staycation en even geen vakantie aan de Costa del Sol. Komt wel weer als ze groter zijn.

Als ze niet luisteren, moet je gewoon wat harder zijn

Dat werkt misschien bij sommige kinderen. Alleen wanneer je dochters al in de peuterleeftijd betere discussies voeren dan Caesar in zijn hoogtijdagen, moet je iets creatiever zijn. Natuurlijk, ik zou als een drillsergeant hele dagen kunnen schreeuwen dat ze WEL NU moeten luisteren. Maar het heeft geen zin. Vaak bereik je op een creatieve manier veel meer, ontdekte ik. Soms door iets rustig uit te leggen, een andere keer door ze op een positieve manier uit te dagen. C’est le ton qui faît la musique! Uiteindelijk wil ik ook graag dat ze opgroeien tot aimabele vrouwen die weten dat je op een normale manier vaak meer bereikt.

Als moeder ga ik lekker veel naar buiten

Daarbij vergat ik voor het gemak even dat ik echt een huismus ben en een hekel heb aan de speeltuin. Ik vind buiten best leuk hoor, maar om nu uit mezelf een flinke wandeling te gaan maken? Nee, dat zit er gewoon niet in. Laat mij maar een spelletje spelen of samen op de bank kruipen voor een fijne Disneyfilm.

Ik bepaal wat ze dragen

Volgens mij werkt dit voornemen vooral bij jongetjes prima, maar zodra je dochters hebt aanzienlijk minder. Zelfs May kan soms woest worden als mijn kledingkeuze de hare niet is. ‘Nee, ik wil die niet!’ roept ze vol vuur. Bij June ben ik volgens mij ook ergens rond haar vierde gestopt met mijn wil doordrukken. Ik vond het de energie niet meer waard en ergens dacht ik dat ze er wel op terug zou komen. In tegendeel, haar smaak is uitgesprokener dan ooit. Maar gelukkig verrassend leuk en stijlvol.

Ze slapen niet bij mij in bed

Dat voornemen viel al in het water toen ik een keer in slaap viel tijdens de borstvoeding. Maar ook op latere leeftijd kroop June regelmatig bij me in bed. Op de één of andere manier put jarenlang slecht slapen je toch best wel uit en kan die hele stelregel van niet samen slapen je gestolen worden. Mijn nieuwe levensmotto vanaf toen werd: ‘Ach, wanneer ze 16 zijn, is die fase ook wel weer over.’ En inderdaad, inmiddels gebeurt het eigenlijk nooit meer.

Ik zit overal bovenop

Mijn karakter is vrij voorzichtig. Mij zal je niet voor mijn lol uit een vliegtuig zien springen, bergbeklimmen laat ik liever over aan de liefhebber en zelfs langs een haven loop ik liever een meter van de kant. Daardoor kon ik me niet voorstellen dat andere ouders dat loslieten. Stel dat er iets zou gebeuren?

Het ouderschap veranderde me. Niet alleen in combinatie met Ro (die sowieso losser is), maar ook door onze dochters. June doet bijna nooit echt gekke dingen. Rose bezorgt ons wel vaak een hartverzakking, maar dat hou je toch niet tegen. Hoe graag je ook zou willen. En May tot slot is een kopie van mij, dus daar hoef ik niet bovenop te zitten. Loslaten dus.

Die andere ouders zouden eens…

Als zelfbenoemd kenner (die in de praktijk nog nergens van wist) had ik altijd wel een oordeel over andere ouders. Ze hadden meer van dit moeten doen en veel minder van dat. Inmiddels geloof ik er heilig in dat de meeste ouders hun kinderen zelf goed kennen en weten wat voor hem of haar werkt.

Zo gaat het hier immers ook. Anderen mogen het raar of onverstandig vinden dat June bij mij in bed sliep, oordelen over ons televisiegebruik of menen dat het beter zou zijn als ik vaker met ze op pad ging. Maar inmiddels interesseert die mening me niet meer. Ik weet namelijk ook gewoon wat werkt, zowel voor hen als voor mijzelf. Uiteindelijk is liefde alles dat telt en daar hebben we gelukkig heel veel van!

Waarin verschilt jouw opvoeding van de plannen die je vooraf had?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Yuganov Konstantin – Shutterstock