In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief dagboek,
‘Alles is klaar. Is het goed als ik vandaag langskom?’
Ik staar naar de app van de begrafenisondernemer. Na maanden wikken, wegen en uitstellen, omdat ik niet goed weet wat we hiervan moeten verwachten, is het zover. Nova komt thuis. Althans, de urn en de as komen naar huis toe. We hebben een mooie uitgezocht met vlinders en een klein glaasje waar een waxinelichtje in past, zodat we regelmatig een kaarsje kunnen branden.
Toch vind ik het best wel een groot moment weer. Dat is het natuurlijk ook. Waar de tijd langzaam een zacht laagje troost over de gebeurtenissen legt, maakt zo’n urn alles weer echt. Daar zit je kleine meisje in en dat is zowel intens verdrietig als onvoorstelbaar tegelijk. Dus om nu te zeggen dat ik uitkijk naar zijn komst? Nee. Stiekem ben ik vooral zenuwachtig en ga van ellende maar opruimen en poetsen tot hij er is.
Dit is het dan
Het moment zelf is echter minder plechtig en ceremonieel dan ik had verwacht. Hij zet de urn op tafel, laat zien hoe ik een kaarsje in het glas kan zetten en loopt na een kort praatje de deur weer uit. Ik kijk naar de goudkleurige urn met een trieste glimlach en besluit dat we maar een plekje moeten zoeken voor Nova.
Dan gaat de bel opnieuw. Hij staat weer voor deur, omdat hij iets vergeten was: een vuursteentje dat tijdens het hele proces bij Nova heeft gelegen. Als ik de deur opnieuw sluit, breek ik wel. Het gevoel overspoelt me dat ik bij haar had moeten zijn, haar had moeten beschermen, en dat ik dat niet kon. Hoewel dat natuurlijk een tikje dubieus schuldgevoel blijft; als ik bij haar had gelegen tijdens de crematie had ik immers ook weinig voor haar kunnen doen.
Met mijn vingers om het steentje geklemd: zoiets eenvoudigs, maar van zo’n grote waarde. Ik loop huilend terug de woonkamer in en ga zitten op de bankrand. Het is zo bizar. Nova is terug, ze is thuis. En toch voelt het niet ineens alsof we eindelijk compleet zijn – wat ik vooraf wel had gedacht. Bovendien komt er een dilemma bovendrijven waar ik eerder niet bij stilstond: waar zetten we de urn neer?
Wat is een geschikte plek?
Mijn eerste ingeving is de boekenkast, waar we ook een hoekje maakten voor haar. Maar is dit het dan? Een plek waar onze visite naartoe kijkt en op een confronterende manier weer even die steek van verdriet voelt? Wil ik dat, elke keer opnieuw? En wil ik dat allemaal wel zien? Hoe egoïstisch het misschien ook klinkt, ik heb niet altijd de energie en ruimte om andermans verdriet te voelen en op te vangen.
Misschien gaan we haar dus toch maar verhuizen, al voelt ‘wegstoppen’ op de bovenverdieping of zolder ook niet als een fijne oplossing. Ik weet het niet goed. Met gemengde gevoelens steek ik het kaarsje aan en staar peinzend naar de muur erachter. Daar verschijnen in de schaduw prachtige vlinders door het flakkerende licht, bijna alsof ze wegvliegen. Ik vergeet mijn zorgen en glimlach weer.
Het is goed zo, voor nu.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Prachtig 💕