Deel 28 | Ons kleine meisje is eindelijk thuis

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Lief dagboek,

‘Alles is klaar. Is het goed als ik vandaag langskom?’

Ik staar naar de app van de begrafenisondernemer. Na maanden wikken, wegen en uitstellen, omdat ik niet goed weet wat we hiervan moeten verwachten, is het zover. Nova komt thuis. Althans, de urn en de as komen naar huis toe. We hebben een mooie uitgezocht met vlinders en een klein glaasje waar een waxinelichtje in past, zodat we regelmatig een kaarsje kunnen branden.

Toch vind ik het best wel een groot moment weer. Dat is het natuurlijk ook. Waar de tijd langzaam een zacht laagje troost over de gebeurtenissen legt, maakt zo’n urn alles weer echt. Daar zit je kleine meisje in en dat is zowel intens verdrietig als onvoorstelbaar tegelijk. Dus om nu te zeggen dat ik uitkijk naar zijn komst? Nee. Stiekem ben ik vooral zenuwachtig en ga van ellende maar opruimen en poetsen tot hij er is.

Dit is het dan

Het moment zelf is echter minder plechtig en ceremonieel dan ik had verwacht. Hij zet de urn op tafel, laat zien hoe ik een kaarsje in het glas kan zetten en loopt na een kort praatje de deur weer uit. Ik kijk naar de goudkleurige urn met een trieste glimlach en besluit dat we maar een plekje moeten zoeken voor Nova.

Dan gaat de bel opnieuw. Hij staat weer voor deur, omdat hij iets vergeten was: een vuursteentje dat tijdens het hele proces bij Nova heeft gelegen. Als ik de deur opnieuw sluit, breek ik wel. Het gevoel overspoelt me dat ik bij haar had moeten zijn, haar had moeten beschermen, en dat ik dat niet kon. Hoewel dat natuurlijk een tikje dubieus schuldgevoel blijft; als ik bij haar had gelegen tijdens de crematie had ik immers ook weinig voor haar kunnen doen.

Met mijn vingers om het steentje geklemd: zoiets eenvoudigs, maar van zo’n grote waarde. Ik loop huilend terug de woonkamer in en ga zitten op de bankrand. Het is zo bizar. Nova is terug, ze is thuis. En toch voelt het niet ineens alsof we eindelijk compleet zijn – wat ik vooraf wel had gedacht. Bovendien komt er een dilemma bovendrijven waar ik eerder niet bij stilstond: waar zetten we de urn neer?

Wat is een geschikte plek?

Mijn eerste ingeving is de boekenkast, waar we ook een hoekje maakten voor haar. Maar is dit het dan? Een plek waar onze visite naartoe kijkt en op een confronterende manier weer even die steek van verdriet voelt? Wil ik dat, elke keer opnieuw? En wil ik dat allemaal wel zien? Hoe egoïstisch het misschien ook klinkt, ik heb niet altijd de energie en ruimte om andermans verdriet te voelen en op te vangen.

Misschien gaan we haar dus toch maar verhuizen, al voelt ‘wegstoppen’ op de bovenverdieping of zolder ook niet als een fijne oplossing. Ik weet het niet goed. Met gemengde gevoelens steek ik het kaarsje aan en staar peinzend naar de muur erachter. Daar verschijnen in de schaduw prachtige vlinders door het flakkerende licht, bijna alsof ze wegvliegen. Ik vergeet mijn zorgen en glimlach weer.

Het is goed zo, voor nu.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Ook leuk om te lezen

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Een gedachte over “Deel 28 | Ons kleine meisje is eindelijk thuis”"

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven