Als je een kindje verliest tijdens of kort na de zwangerschap is dat al heftig op zichzelf. Helemaal omdat in ons leven aan alle kanten triggers voorbij komen: van zwangere vrouwen tot series waarin mensen aan de lopende band kinderen lijken te krijgen en meer. Hoe je daarmee omgaat? Vanuit mijn ervaring deel ik een aantal tips die mij erg hielpen – en ik hoop jou ook!
Triggers na zwangerschapsverlies: ze zijn overal
Kort na het verlies van Nova ging ik wandelen. Woest op de wereld, leeg van binnen en gillend gek van het verplichte stilzitten, ‘want je moet ook gewoon herstellen van de bevalling’. Ik voelde me zo verscheurd door alle goedbedoelde adviezen van mensen die simpelweg (en godzijdank) geen idee hadden waar ze over spraken, dat ik min of meer wegliep van huis. Met mijn kraag hoog opgetrokken liep ik door de gure oktoberwind, stiekem toch bang bekenden tegen te komen.
Het leek wel of ze een blik zwangere en net bevallen vrouwen hadden opengetrokken. Ik zag geboorteborden hangen, moeders die dromerig over hun buik aaiden tijdens het wandelen en kinderwagens waar een trotse oma achter liep. Ik haatte de wereld. Mijn wereld, met name. Want ik had ook achter een kinderwagen willen lopen en mijn meisje willen kunnen vasthouden. Ik had gigantische heimwee naar de dromerige blik van die vrouwen – iets dat vanaf dit moment alleen nog een herinnering zou zijn, omdat de naïviteit van voor het zwangerschapsverlies nooit meer zou terugkomen.
Als je, net als wij, je kindje bent verloren tijdens of kort na de zwangerschap dan weet je ook als geen ander hoeveel baby’s en bolle buiken je overal ziet daarna. Het zijn triggers die je eigen verdriet weer doen opvlammen, die door je ziel snijden en misschien zelfs gevoelens van jaloezie of boosheid naar boven halen – of je nu wil of niet. Omdat hierover online niet heel veel informatie te vinden is, besloot ik zelf een artikel te schrijven. Want hoe ga je nu eigenlijk om met triggers na zwangerschapsverlies?
Hoe ga je om met triggers na zwangerschapsverlies?
Accepteer dat het is hoe het is
Je hoeft je nergens tegen te verzetten. Althans, misschien doe je dat ook niet, maar ik merkte dat ik zelf vaak op die momenten ook nog eens van mezelf verlangde dat ik niks onaardigs dacht over anderen. Dat is eigenlijk gewoon te veel. Je mag je namelijk intens rot voelen, je mag van jezelf accepteren dat je soms irrationele gedachten hebt en het anderen bijvoorbeeld kwalijk nemen dat zij zo naïef enthousiast lijken over iets dat jij zo intens graag had gewild. Iets waarvan jij nu weet dat juist dat prille geluk zo onwijs kwetsbaar is.
Dat je accepteert dat jouw gevoelens nu soms wat irrationeel zijn en onterecht betekent niet dat je ze goedpraat, maar dat je simpelweg loslaat dat ze niet voldoen aan ‘hoe het hoort’. Het is wat het is. Jouw pijn gaat zo diep. De ander kan er niets aan doen dat ze niet negen maanden lang stilstaat of -stond bij de mogelijkheid dat het weleens mis kan gaan, jij kan er niets aan doen dat jij dat vanaf nu weet.
Schrijf in een dagboek
Waar het nooit een goed idee is om naar een moeder te schreeuwen dat ze haar tijd niet moet verspillen aan haar telefoon terwijl haar kindje levend en wel in de wagen voor haar neus ligt (ja, ik wilde dat op een bepaald punt tijdens die wandeling doen), is een dagboek dat wel. Schrijf zonder enig filter op wat je voelt. Wil je het na afloop niet bewaren, uit angst dat het iemand onder ogen komt? Verbrand het dan ritueel. Maar laat je gevoelens eruit op een plek waar dat wél kan.
Praat erover met een goede vriendin
Probeer iemand te vinden in je omgeving die kan luisteren zonder oordeel. Misschien iemand die hetzelfde heeft doorgemaakt in een eerder stadium? Lucht je hart, praat over de pijn die je voelde en laat het er maar gewoon zijn zoals het is. Zonder dat je iets mooier maakt. Dit kan een enorme opluchting zijn, zeker als de ander je uiteindelijk helpt om te zoeken naar de onderliggende pijn:
- Jij had ook zo graag weer zwanger willen zijn, mét een goede afloop
- Wat zou je alles geven voor een onbezorgd gevoel
Logisch dat die pijn er zit. Door het te benoemen, krijg je iets meer houvast in je verdriet en bekijk je bepaalde zaken soms weer wat rationeler.
Overwinning: ik keek Zwanger & Co
Afgelopen week was ik even alleen thuis, iets dat gevoelsmatig al een paar maanden geleden moet zijn geweest, opende Netflix en daar stond de film Zwanger & Co bovenaan. Waar de trailer van die film me in de bioscoop een rotgevoel bezorgde, besloot ik hem nu maar gewoon op te zetten. Bij gebrek aan alternatieven en omdat ik Lieke van Lexmond een leuke actrice vind. Dat ze ook nog eens Merel heet, was een leuke toevalligheid.
En het ging goed. Verbazingwekkend, vond ik zelf, en een opluchting tegelijkertijd. De zwangere buiken bezorgden me geen cynisme meer of het gevoel van heimwee naar mijn eigen, relatieve, zorgeloosheid tijdens de zwangerschappen voor Nova. Ik vond het mooi. Ik werd niet meer zo pissig als voorheen toen ik zag dat speelster Eva bleef doorfeesten tijdens haar zwangerschap. Alleen bij de heftige bevalling van de nieuwe vriendin van Merels ex stroomden de tranen over mijn wangen – omdat ik wist wat haar bespaard bleef. Lang leve de romantische komedie, een echte bevalling met stilgeboorte had ik vermoedelijk niet aangekund.
Wat ik maar wil zeggen: het is op den duur weer mogelijk. Misschien totaal nog niet waar je nu bent, maar houd het in je achterhoofd. Wie weet biedt het je weer wat hoop voor een toekomst die nog mijlenver weg lijkt.
Welke triggers vind jij het lastig na je zwangerschapsverlies?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Nicoleta Ionescu – Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven