Soms zou ik willen dat iemand me vooraf had gewaarschuwd. Of ingelicht, hoe je wil. Of misschien hebben ze dat wel gedaan, maar luisterde ik gewoon niet? Zat ik nog in de fase waarin ik dacht dat onze blozende, blakende baby’s altijd cherubijntjes zouden blijven? Maar nee, de peuterpuberteit overkomt je, overspoelt je en neemt je mee. Mocht je willen weten waarheen? Lees dan toch maar even verder…
Peuterpuberteit
Voor ik van wal steek eerst even een algemeen stukje over de peuterpuberteit. Vanaf hun tweede levensjaar ontwikkelen kinderen zich in razend tempo. Hun emoties schieten alle kanten op, ze ontdekken steeds meer dat hun persoonlijkheid los staat van die van jou en ze weten zich steeds beter uit te drukken. Fantastisch, maar het kan soms voor wat kleine – eufemistisch gezegd – verrassingen zorgen…
Wat niemand je vertelt over de peuterpuberteit
Hij komt in fases
Tja, dat hadden ze je natuurlijk allemaal allang verteld. Het hele ouderschap bestaat uit een aaneenschakeling van fases (waarbij je van de meeste hoopt dat ze ook weer overgaan). Maar dat het ook voor de peuterpuberteit geldt? Nee, dat wist ik niet. Of niet meer, kan ik beter zeggen.
Na het eerste turbulente peuterpuberjaar (waarin twee inderdaad heel vaak nee betekende) van Rose keerde de rust terug. Ze kan zich beter uitdrukken en ervaart minder frustratie. Wisten wij veel dat we in het oog van de storm verkeerden😉 Inmiddels is ze 3 en zitten we in een nieuwe fase waarbij temper tantrum een heel nieuwe betekenis krijgt.
De woordenschat breidt uit
Prachtig, dat eerste moment dat je kleintje mama zegt. Weet je het nog? Ik barstte bijna uit elkaar van trots. De woorden volgden elkaar daarna in rap tempo op toen ze het kletsen eenmaal onder de knie kreeg. Zoals de veelgehoorde nee op tweejarige leeftijd. Met als gevolg dat je dus staat te debatteren met je peuterpuber over kleding. ‘Ik wil geen grijze broek aan. Ik vind het gewoon geen leuke kleur’ – over een peperdure nieuwe broek. Heeft zij geen boodschap aan, zo blijkt. Of ‘Ik wil wel helpen met opruimen, maar ik ben nu even te moe’ – waarna ze zich onder een dekentje verschanst. Overigens is van die vermoeidheid werkelijk niks meer te bekennen zodra je de koelkastdeur opent…
Bitterballen in je oren
Soms vraag ik Rose iets – in een vlaag van verstandsverbijstering: je moet het nooit vragen – of ze wil meehelpen met opruimen. Zoals je net al las, is dat niet zo haar ding. Maar soms gebeurt het dus ook weleens dat ze expres niet reageert. Dan huppelt onze peuterpuber neuriënd door de kamer en humt dwars door je vraag heen. Zelfs als je haar op ooghoogte aankijkt en mededeelt dat we nu gaan opruimen, kijkt ze door je heen en danst gewoon de andere kant op. June was niet heel anders.
Ik vroeg haar een keer of ze bitterballen in haar oren had. Ze peuterde er een onzichtbare uit en deed of ze hem opat. ‘Lekker!’ zei ze grijnzend. Ik kon niet anders dan mijn hoofd schudden en stiekem lachen om haar bijdehante antwoord. Tegenwoordig maak ik er vaak maar een wedstrijdje van: wie het beste opruimt, wint. Dan blijkt het toch enigszins mogelijk.
Ze willen alles weten
De waaromfase kennen we allemaal. Maar dat ze je regelmatig voor het blok kunnen zetten met hun vragen? Daar had ik vooraf iets minder over nagedacht. ‘Wat is ijzer eigenlijk?’ vroeg Rose laatst. Ro en ik zaten met een mond vol tanden. Moet je dan echt gaan uitleggen dat het een soort metaal is dat je kan gebruiken om dingen mee te maken? Hoe belangrijk het is dat je geen ijzertekort krijgt? Of kan je volstaan met: ‘Dat spul waarvan je een hoefijzer kan maken.’ En ja, ik moest oprecht even surfen naar vriend Wikipedia, omdat ik even geen idee meer had wat er tegenwoordig nog van ijzer gemaakt wordt. Help!
Je staat voor niks uren in de keuken
Een klein beetje waardering voor je Michelin-waardige maaltijd? Vergeet het maar. Je weet dat je een peuterpuber in huis hebt rondlopen, als elk stukje dat hem of haar niet aanstaat met een vies gezicht wordt verwijderd. ‘Ik lust geen ui, mama!’ krijg ik dan verwijtend naar mijn hoofd. Of wanneer je de borden op tafel zet, nog net niet kokhalzend: ‘Zitten daar champignonsen in?’ Kleine tip: laat je peuter lekker meekoken. Die champignonsen worden hier namelijk wel gegeten als ze zelf mocht helpen snijden (met plastic Ikea-mesje). Dan is dit ineens het lekkerste gerecht dat ze ooit op hebben!
Alles zou wel leuk zijn om te hebben
Ik was even vergeten hoe het ging, maar – zeker in december – vloog de opmerking: ‘Oh die wil ik!’ ons continu om de oren. Maar echt, elk reclameblok 10 keer lang. En het is niet dat ze nu in therapie zit, omdat ze van de 100 gewilde items ‘slechts’ één dingetje kreeg, alleen werden we zelf behoorlijk simpel van het ‘Je kan helaas niet alles krijgen’-mantra, dat we constant moesten herhalen tegen onze lieve peuter.
Je krijgt weer iets meer vrijheid terug
Het is heus niet allemaal kommer en kwel hoor, met een peuterpuber. Ze zijn gelukkig over het algemeen hartstikke lief en gezellig. Bovendien geven ze je een stukje vrijheid terug, waarvan je was vergeten dat hij ooit bestond. Baby’s en dreumesen zijn vaak best aanhankelijk. Peuters kan je daarentegen iets makkelijker neerzetten met een paar bakjes klei en vormpjes, terwijl je zelf de keuken schoonmaakt. Of de was vouwt. Natuurlijk mag je af en toe opdraven met een ‘Oh, wat prachtig’ en ‘Dank je wel voor die prachtige dinosaurus… O, sneeuwpop!’, maar je komt weer ergens aan toe. Voor je huishouden ook weleens leuk.
Wat vind jij het leukst (of zwaarst, als je er even doorheen zit) aan de peuterpuberteit?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Wees de eerste om reactie te geven