Bij de term ‘oermoeder’ denk ik aan vrouwen die ’s zomers graag buiten op blote voeten lopen, met kinderen om zich heen die een soort modderige waas over zich heen hebben en die zich niet bezig houden met de hoeveelheid likes – omdat ze leven. Moeders met eeuwig geduld, die de kinderen uit de buurt graag over de vloer krijgt en waar alles, binnen bepaalde grenzen, kan en mag. Niet aan mezelf. Maar heel soms kom ik dicht bij de oermoeder die ik graag zou willen zijn, zoals op deze 6 momenten.
Wat is een oermoeder?
Een echt eenduidige definitie van de term oermoeder is er niet. Voor de één duidt de term op de ‘moeder der moeders’ (Eva, Hawa/Hawwa, Asherah – of hoe je haar wil noemen), een ander ziet het als een vrouw die al vanaf jonge leeftijd wist dat ze moeder zou worden en hoe ze dit ging invullen. En een derde bedoelt met deze term een vrouw die moederlijke (zorgende) kwaliteiten bezit – ongeacht of zij kinderen krijgt.
Voor mij is een oermoeder een vrouw die op een bijna automatische manier omgaat met kinderen. Die in grote verbinding leeft met de natuur, respect heeft voor alle leven op de planeet en die zich niet druk maakt om de balans tussen werk en gezin, omdat ze haar focus gemakkelijk weet te leggen op wat echt belangrijk is. En die haar kinderen meeneemt op avontuur, de wereld over. Niet echt een bestaande moeder dus; meer een soort ideaalbeeld waar we allemaal af en toe aan voldoen.
6 oermoeder-momenten
Borstvoeding geven in de achtertuin
Wanneer ik onder de parasol op een kleedje (synthetisch IKEA-spul, dat wel; doet toch een beetje af aan het hele oermoeder-verhaal) in de achtertuin zit, al borstvoedend en met mijn blote voeten in het gras, voelt dat zo heerlijk. De hommels, bijen en een verdwaalde wesp zoemen tussen de zelf geplante bloemen door, de moestuin staat in bloei (er groeit gewoon eten in onze eigen achtertuin!) en de zon verwarmt ons, dan voel ik me zo intens gelukkig. Je hebt zo weinig nodig om te kunnen genieten, zolang je elkaar maar hebt.
Reizen zonder schermpjes
Vorig jaar gingen we naar Slagharen. Een onwijs leuk pretpark, maar wel tweeënhalf uur verderop. Ik had natuurlijk schermpjes kunnen meenemen, alleen besloot ik dat ik die niet nodig had. Deden onze ouders vroeger toch ook niet? Hoewel ik halverwege de eerste bocht al het liefst rechtsomkeert wilde maken, ging het uiteindelijk wonderbaarlijk goed. Reizen zonder schermpjes anno nu lukt dus prima. Eerlijk is eerlijk – op het moment dat ik eenmaal daar was, voelde ik wel een enorme opluchting en met terugwerkende kracht het gevoel dat ik in mijn handjes mocht knijpen dat het überhaupt gelukt was. Maar tegelijkertijd voelde het dus ook echt heel goed.
Kinderen die tot hun oren in de modder zitten
Een tijdje terug kocht ik een buitenspeelbroek van Spetter. Die zijn speciaal ontworpen om lekker vies te mogen worden tijdens het buitenspelen en groot genoeg om er een normale broek onder aan te trekken. Ideaal! Toch ben ik het grootste deel van de tijd een soort helikoptermoeder die het dan eigenlijk weer zonde vindt als die broek smerig wordt – hoewel dat exact de functie is. Maar goed. Soms komen de meiden terug met bijna zwarte voetjes van het buiten spelen, modder op hun gezicht of smerige handen en dan kan ik daar heel (plaatsvervangend) gelukkig van worden. Dat betekent uiteindelijk toch dat ze écht hebben gespeeld; precies hoe ik een ideale jeugd voor me zie.
Wanneer de halve buurt in onze achtertuin zit
In de zomer spelen de meeste kinderen hier in de buurt buiten en is het leven zo makkelijk. Je gooit de tuindeur open, om de haverklap zitten er wel vriendjes en vriendinnetjes op de trampoline. Of ze komen lekker kleuren aan de tuintafel, ze drinken een glas limonade en rennen weer door naar de volgende. Waar ik met binnenspelen nog weleens de kriebels krijg – kinderen willen zich nog weleens snel vervelen en na een intensieve werkdag heb ik daar vaak ook gewoon niet de energie voor – is het vanaf de lente veel gezelliger. Ook plan je dan vaker spontaan een avondje in waarbij ze kunnen mee eten of bij een ander aanschuiven. Heerlijk toch?
Eigen brood bakken
Het coronavirus was niet altijd gemakkelijk, leverde voor sommigen veel ellende op (medisch of emotioneel gezien), maar bracht in algemene zin ook veel. Mij in elk geval wel. De noodgedwongen trap op de rem, het veel vaker samen zijn met de kinderen en de eindeloze lentedagen in de tuin. Ook pakten we massaal allerlei ambachtelijke hobby’s op. En, hoewel dat wellicht wat aangedreven werd door het hamsteren in de supermarkten, we gingen brood bakken. Ik ook. De lege agenda, in combinatie met kinderen thuis en de behoefte om hier in elk geval een baken van rust voor hen te creëren, maakten dat ik me verbonden voelde met al mijn voormoeders. Zoals zij ooit moeten hebben gestaan, tot hun ellenbogen in het deeg en met een schare kinderen om zich heen. Hoewel ik er twee had. Maar die tellen voor tien, dus ik reken het goed 😉
Dagen dat niks te veel is
Ken je ze? Ik eigenlijk heel weinig, maar sporadisch komen ze toch voor: van die dagen dat niks je te veel lijkt. Van het ren-en-vliegwerk op de vroege ochtend, als je de schooltassen vult met alles dat ze nodig hebben die dag én je ook nog eens onthouden hebt dat het rapport mee terug moest/de juf vroeg om lege glazen potten/je kind een feestje heeft na schooltijd, tot kinderen over de vloer, even een band plakken tussendoor, tranen wegvegen en ruzies ombuigen tot een harmonieuze sfeer. En dat je dan ’s avonds in een opgeruimd huis rondkijkt en trots bent op jezelf. Oké, dat opgeruimde huis is hier een utopie, maar toch.
Hoe zou jij de term oermoeder omschrijven? En val je hier zelf weleens onder?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
