Mola zwangerschap: informatie en mijn eigen ervaring

Tijdens de termijnecho met acht weken zagen we vrijwel niks op het scherm: geen spartelende embryo, zoals verwacht. Wat wel? Een klein druiventrosje – beter bekend als een mola zwangerschap. Een echo die alles op zijn kop zette dus. Maar wat houdt zo’n mola nu precies in? Wat zijn de vervolgstappen? Verder vertel ik over het verloop van de diagnose: wat gebeurt er in het ziekenhuis en hoe liep verhaal af?

Let op! Deze blog is gebaseerd op mijn ervaring. Voor medische informatie raad ik je aan de algemene patiëntenfolder goed te bestuderen én contact op te nemen met een deskundige (huisarts, verloskundige of gynaecoloog). Zij kunnen je meer inhoudelijke informatie geven en jouw persoonlijke situatie beter inschatten.

Wat is een mola zwangerschap?

Wel een placenta, geen embryo: de cellen ontwikkelen zich verkeerd

Na de bevruchting reizen de cellen af naar je baarmoeder. Hier ontwikkelen zich, na innesteling, normaal gesproken een placenta en een embryo.

Bij een molazwangerschap gaat daar iets mis. De precieze oorzaak is onbekend – het is dus vooral een kwestie van pech hebben – maar er zijn twee mogelijke opties:

• Je ontwikkelt een complete molazwangerschap (alleen een placenta, geen embryo)
• Je krijgt een incomplete of partiële molazwangerschap (daarbij ontstaat wel een embryo, maar deze zal uiteindelijk vrijwel nooit levensvatbaar zijn)

Symptomen van een molazwangerschap

Het kan zijn dat je de mola niet als zodanig herkent. Je kan last krijgen van onderstaande klachten, maar dit hoeft niet zo te zijn. Dit type zwangerschap lijkt namelijk verder vooral op een normale: je bent misselijk, moe, hebt misschien voorkeur voor specifieke voedingsmiddelen en je buik groeit.

• Bloedverlies tijdens het eerste trimester
• Zeer hoog hCG-gehalte
• Je buik groeit sneller dan verwacht
• Druiventrosje op de echo

Mijn ervaring: bloedverlies en afwijkende echo

Omdat ik een vroege test deed, wist ik al vanaf drieënhalve week dat ik zwanger was. Wel voelde ik me wat raar. Ik had eigenlijk vanaf het begin af aan bloedverlies. Steeds een beetje na het plassen en met name bruinig, maar evengoed niet zoals ik het herkende van voorgaande zwangerschappen. Het leverde onzekerheid op. Zou ik toch een miskraam krijgen? De krampen die af en toe voorbij kwamen, maakten het er niet beter op.

Met acht weken kreeg ik een eerste echo. Ook omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde. Stikzenuwachtig nam ik plaats – iets dat ik ook niet kende van de vorige keren – en de verloskundige smeerde gel op mijn buik. Al snel kwam mijn baarmoeder in beeld. Niet met een bewegende embryo, zoals je bij de termijn van acht weken zou verwachten, maar een leeg vlak. Ik zocht nog naar iets dat eventueel kon duiden op de miskraam waar ik al rekening mee had gehouden. Maar ook die was er niet.

Toen de verloskundige een beetje inzoomde, kwamen verschillende zwarte vlekjes duidelijk in beeld. Ze dacht gelijk aan een mola zwangerschap: het kenmerkende ‘druiventrosje’ was duidelijk. Dat is dan ergens het voordeel dat je je extreem ingelezen hebt door de onzekerheid trouwens; ik begreep meteen wat ze bedoelde toen ze de term mola liet vallen. Ik moest naar het ziekenhuis, het liefst zo snel mogelijk.

Het risico van een mola zwangerschap: woekerende cellen

De cellen waaruit je molazwangerschap bestaat, zijn uiteraard niet de bedoeling. Er is dan ook maar één manier om ze te verwijderen: via een curettage. Anders dan bij een miskraam, waarbij je kan kiezen om af te wachten wat je lijf doet, moet het er operatief uit.

De molazwangerschap kan zich ontwikkelen tot een kwaadaardige tumor (dit hoeft dus niet). Het is daarom zeer belangrijk de adviezen van je arts nauwkeurig op te volgen en echt de tijd te nemen om hiervan te herstellen. Voor meer inhoudelijke informatie, verwijs ik je graag naar deze officiële patiëntenfolder van de NVOG.

Wat gebeurt er in het ziekenhuis als je de diagnose mola zwangerschap krijgt?

Bloed prikken en een controle-echo

Nadat via echoscopisch onderzoek is vastgesteld dat je inderdaad een mola hebt, wordt je hCG gehalte gecontroleerd. Hiervoor nemen ze in het ziekenhuis enkele buisjes bloed af. De waarden liggen bij een mola zwangerschap als gezegd veel hoger dan gemiddeld.

Curettage in het ziekenhuis (onder narcose)

De vervolgstap is een curettage. Deze gebeurt onder narcose, maar kan ook met een ruggenprik (of combinatie van beiden). De ingreep zelf duurt ongeveer een minuut of vijftien à twintig. Hierbij wordt het grootste deel van de mola zwangerschap verwijderd; de rest moet je lijf zelf doen. Wat je na afloop merkt, verschilt enorm per vrouw. Zo had ik echt helemaal geen pijn, maar geeft het bij anderen een beurs gevoel.

De ingreep viel me eigenlijk enorm mee. De narcose was gek genoeg wel prettig, want daardoor was ik compleet van de wereld tijdens de curettage. Ik wilde het niet bewust meemaken. Hoe jij daarin staat, is persoonlijk. Overleg daarom bij twijfel altijd even met de arts en informeer naar de mogelijkheden.

Emoties na de curettage

Ook dit is compleet persoonlijk, maar ik wil het daarom toch even benoemen. Voor mij gold bijvoorbeeld dat ik behoorlijk overrompeld was. Ik kreeg te horen dat ik een mola had, moest naar het ziekenhuis en kreeg een operatie binnen twaalf uur tijd. Bovendien voelde ik me niet leeg of verdrietig, maar leken sommigen dat wel van me te verwachten.

De één zal tranen met tuiten huilen, de ander heeft tijd nodig om alles te laten bezinken en een derde huilt er bijna niet om. Zelf huilde ik eigenlijk alleen toen ik uit de narcose ontwaakte. Onbewust stroomden de tranen over mijn wangen, maar nadat ik een ijsje op had en weer ‘bij’ was, verdween dat naar de achtergrond. Ik heb het geprobeerd, maar het kwam niet. Ik denk dat ik er makkelijker vrede mee kon hebben, omdat we drie gezonde kinderen hebben. Bovendien voelde de zwangerschap al niet goed – ik had me er al twee maanden op kunnen voorbereiden. Laat jezelf niets aanpraten door een ander in elk geval – dat wil ik je maar meegeven.

Er is, kortom, maar één manier hoe je hiermee om moet gaan en dat is de jouwe. Die is uniek en onvergelijkbaar met hoe een ander het beleeft. Gun jezelf de rust en ruimte om te ontdekken wat voor jou werkt en geef daar aan toe!

Op controle komen om je bloedwaarden te bekijken

Na afloop zal je nog een aantal weken op controle moeten komen. Hierbij wordt opnieuw je bloed afgenomen om te zien of de cellen inderdaad afnemen. Na enkele maanden zou het gehalte op nul moeten zijn.

Gebeurt dit niet en nemen de hCG-waarden in je bloed weer toe, dan zullen er vervolgstappen plaatsvinden. De behandeling moet opnieuw plaatsvinden. In uitzonderlijke gevallen kan je ook een chemokuur nodig hebben om de achtergebleven (en groeiende) cellen te behandelen.

Hierover wil ik niet te veel uitweiden. Dit is echt iets dat je zult moeten bespreken met je arts en waarover je als leek weinig kunt zeggen. Het vermeerderen van de hCG waarde betekent vooral dat je een extra behandeling nodig hebt en het traject na afloop dus langer duurt.

Een mola zwangerschap is een zeldzame aandoening

Gelukkig is de mola zwangerschap een zeldzame aandoening. Slechts 1 op de 2000 zwangere vrouwen krijgt hiermee te maken. Dat betekent dat bovenstaande symptomen niet altijd hoeven te duiden op een mola. Het kan ook zijn dat je ‘gewoon’ sneller groeit of af en toe bloed verliest, zonder dat het kwaad kan voor de baby. Neem bij twijfel contact op met je verloskundige.

Zwanger raken na de mola zwangerschap

Wacht tot je arts groen licht geeft

Je kan fysiek gezien op termijn (uiteindelijk) weer zwanger raken na een molazwangerschap. Daarvoor is het allereerst belangrijk dat je hCG waarde weer op nul is en dat je arts groen licht geeft. Bij de één zal dit na iets meer dan een halfjaar zijn, bij de ander duurt het langer. Dat hangt allemaal af van het verloop van je herstel.

Verhoogd risico op volgende mola

Wanneer je een keer een molazwangerschap hebt gehad, is de kans dat het nog eens gebeurt iets verhoogd. Je arts of verloskundige zal dit met je bespreken. Dit is ook de reden dat je een volgende keer een vroege(re) echo zal krijgen om te kunnen controleren of alles er goed uitziet.

Kan je mola uiteindelijk toch een miskraam zijn?

Ja. Uiteindelijk kreeg mijn verhaal een heel bijzonder staartje. Hoewel de druiventros vrij duidelijk op het scherm verscheen – zowel bij de verloskundige als in het ziekenhuis – bleek ik toch een miskraam te hebben gehad.

Hoe het verhaal precies in elkaar steekt, weet ik nog steeds niet. Wel hoor ik de gynaecoloog nog zo zeggen: ‘Ik vond het weefsel al niet lijken op een mola, maar wilde voor de zekerheid eerst horen van de patholoog of het inderdaad een miskraam was.’ Kennelijk kan je dus ook deze boodschap krijgen. Uit mijn bloedwaarden, een week later, zagen ze ook dat de hoeveelheid hCG al flink was gedaald. We hebben echt geluk gehad! Want het had zomaar heel anders kunnen aflopen…

Tips voor als je een mola zwangerschap meemaakt?

Kan je tips geven in een situatie die zo ontzettend persoonlijk is? Misschien niet helemaal. Maar toch hoop ik je vanuit mijn ervaring (ondanks dat het uiteindelijk anders liep) een beetje te kunnen helpen:

1. Zorg dat je iemand bij je hebt in het ziekenhuis. Het wachten kan best eenzaam zijn en bovendien is de situatie heel overweldigend. Waarschijnlijk hoopte je op goed nieuws bij de verloskundige en is in een paar minuten alles op zijn kop gezet. Je hele toekomst krijgt een nieuwe wending.
2. Schrijf belangrijke informatie eventueel op of vraag om een folder om op je gemak na te lezen.
3. Soms kom je door de behandeling van je mola zwangerschap op de afdeling gynaecologie terecht, in een kamer met zwangere vrouwen. Vraag of de verpleging je misschien kan verplaatsen: dit kan erg confronterend zijn.
4. Neem de tijd voor je verwerkingsproces. De toekomst is onzeker, je weet niet of er nog een zwangerschap in zal zitten voor jullie en het kost tijd voor je lijf om te herstellen. Ook kan het even duren voor je het vertrouwen terugkrijgt.
5. Praat erover met je man (of vrouw) en spreek allebei uit wat jullie verwachtingen zijn. Dat kan een pijnlijk, rauw en moeilijk gesprek worden, maar helpt je na afloop wel bij de verwerking. Want misschien hou je je sterk, ondanks dat je het liefst die arm om je heen voelt. Of heeft hij juist behoefte aan afleiding. Probeer elkaar niet te veroordelen, maar te zoeken naar een gulden middenweg.
6. Raak je opnieuw zwanger, praat dan over de onzekerheden die je ervaart. Het kan best even duren voor je durft te geloven in een goede afloop.

Rest me verder je nog heel veel sterkte te wensen als je in deze situatie zit.

In bovenstaand artikel vind je veel informatie over een mola zwangerschap en daartussen onze ervaring hiermee. Wil je graag jouw eigen verhaal kwijt of heb je vragen? Stel ze dan zeker onder dit artikel!