impostor syndrome moeder

Ik beken: ik heb een moederlijk impostor syndrome

Met zestien jaar moederschap op de teller ben ik op zich niet meer zo onzeker als in het begin. Ik weet inmiddels dat je maar tot op zekere hoogte kunt opvoeden en dat je daarna, tijdens het loslaten, pas kunt zien of het nut had wat je deed. Ik weet dat je nog zoveel commentaar kunt hebben op andermans opvoedstijl, maar dat niemand de echte waarheid in pacht heeft. En ik weet dat elk huisje zijn kruisje heeft, dat wat je op Insta ziet niet moet geloven en dat die hele mooie buitenkant van binnen toch best lelijk kan zijn. Dus in zoverre zit ik best goed in mijn vel. Er is echter één ding waar ik wel tegenaan loop. Ik zie het een beetje als mijn eigen impostor syndrome(*) binnen het moederschap.

(*) Impostor syndrome: het gevoel hebben dat je een bedrieger bent die elk moment door de mand kan vallen en dat iedereen ziet dat je eigenlijk incapabel bent, voortkomend uit o.a. een hoge mate van perfectionisme en onzekerheid

Het speelt meestal op wanneer ik het gevoel heb dat ik het eigenlijk best goed doe. Bijvoorbeeld laatst. We hadden op één dag een turnwedstrijd van dochter 3 die overlapte met het basketbaltoernooi van dochter 2 en aansluitend een verjaardag. De logistieke uitdagingen, de organisatie op de dag zelf en de uitvoering – alles kwam op mijn conto en ik voelde me trots. Als de chaoot die ik ooit was, regel ik het toch maar ‘effe’. Terwijl ik terugliep naar de wedstrijd, nadat ik dochter 2 richting basketbal had gebracht, dacht ik echt: dat heb ik goed gedaan.

Tot ik besefte dat dit voor een ander waarschijnlijk peanuts is. Dat is, althans, het beeld dat ik erbij heb. Als ik na een schoonmaak- of opruimsessie echt heel blij ben met het resultaat (ook omdat ik het minder consequent bijhoud dan zou moeten), is dat voor hen dagelijkse kost. En waar ik soms met mijn handen in het haar kan zitten als we meer dan twee afspraken op een dag hebben (en zeker wanneer alles overlapt), hebben zij dat al een maand van tevoren al geregeld. Soms baal ik daar wel van. Zeker als ik besef dat mijn trots een beetje misplaatst voelt naast het beeld dat ik heb van de perfecte moeder.

Ik vind het lastig, omdat ik mijn dochters altijd zeg niet te veel naar de zogenaamd perfecte buitenwereld te kijken. Toch ontkom ik er zelf kennelijk ook niet aan en werk bovendien net zo hard mee aan dat ideaalplaatje, waardoor anderen dus op hun beurt weer onzeker kunnen worden van mij – al voelt het raar om zoiets te zeggen, aangezien er dus helemaal niets is om jaloers op te zijn. Ik ruim ook de boel op voor er visite komt waardoor de dagelijkse chaos onzichtbaar wordt en deel op Insta vaak vooral foto’s vanuit een gunstige hoek (zonder de stapel was of uit te zoeken papieren achter me).

Hoewel ik dus weet hoe het werkt, weet ik niet goed hoe ik er vanaf kom en is het soms lastig om mezelf tot de orde te roepen. Toch is het nodig. De enige manier waarop ik hiermee kan omgaan is door puur naar mezelf te kijken en de reis die ík heb gemaakt van nul tot nu. Van het meisje dat ooit geen enkel tijdsbesef had en die geen idee had hoe ze moest opruimen of organiseren, ben ik nu een vrouw die een gezin met vier kinderen managet. Die zorgt dat iedereen in principe op de juiste tijd op de juiste plek staat, inclusief wat ze daarbij nodig hebben.

Het is oneerlijk jezelf te vergelijken met mensen die van nature gewoon beter zijn in dit soort zaken. Dat hoeft ook niet, want zij zijn jou niet en dus ook geen eerlijke meetlat. Misschien (oké, zeker weten niet) ben ik inderdaad niet de moeder die de traktaties een dag van tevoren heeft gemaakt (en überhaupt in huis heeft), die denkt aan iets attents voor de sportcoach op de laatste dag van het seizoen of wiens huis elke dag van de week spontaan binnen te vallen is. Maar ik heb wel opgeruimde keukenkastjes, weet hoe ik meerdere sportwedstrijden kan organiseren én bijwonen en hoe ik in vijf minuten tijd vier gesprekken dwars door elkaar heen kan voeren. Soort van.

Waarom ik dit deel? Vooral in de hoop dat er ergens een moeder is die dit leest en precies dit moest horen: dat ze zichzelf langs haar eigen meetlat moet leggen in plaats van langs perfectie. En als reminder naar mezelf, omdat ik dat zelf dus kennelijk ook nog steeds met enige regelmaat moet horen 😉

Liefs, Merel

Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©fizkes – Shutterstock

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *