Column | Ik stop met het consultatiebureau

Of we nog een keer naar het consultatiebureau kunnen komen, want hij volgde het lampje niet goed. Ro vertelt het met een luchtig schouderophalen en wil door naar het volgende onderwerp maar ik onderbreek hem. ‘Hoezo? Wat is er dan?’ Waar ik in gedachten al rekening houd met het ergste scenario blijkt dat Sean tijdens de afspraak van vanmorgen zo hard huilde dat hij zijn ogen dicht had voor het onderzoek. En toen hij eenmaal weer rustig de wereld in keek, bleef er slechts tijd over om even met een lampje in zijn ogen te schijnen. Het lampje volgen deed hij niet en dus mogen we tussentijds opnieuw.

Aangezien Sean thuis de Nijntjepoppetjes van zijn mobile in de gaten houdt als een havik en de leeuw op een extra glimlach trakteert, vermoed ik niet dat er daadwerkelijk iets mis is met zijn zicht. Desondanks voel ik me een tikje onrustig, want wat nu als ik geen hulp inschakel en straks achteraf blijkt dat… Eindelijk begrijp ik waar de bijnaam consternatiebureau vandaan komt. Gezeik ook altijd over die curves en controles.

Als ik dieper nadenk, besef ik best dat dit de nasleep is van maandenlang afwachten of de groei van je kindje een beetje overeenstemt met de bijbehorende statistieken. Die onzekerheid heeft echt een flinke impact op me gehad, meer dan ik toen doorhad. En dat is maar goed ook natuurlijk, ik had een baby uit te broeden. Elke keer opnieuw horen dat de groeilijn langzaam afbuigt, doet wat met je, zeker met onze voorgeschiedenis. Wanneer ik nu te maken krijg met ‘gedoe’, triggert dat iets. Zoals nu, zeker omdat het voor mijn gevoel prima gaat.

Ik weet best dat we mazzel hebben. Vanaf de eerste bezoekjes met June tot nu ging het eigenlijk altijd nogal gemakkelijk. Met de vaste verpleegster die ons begeleidde, kunnen we goed overweg. Ze gaf ons vooral het gevoel dat we het goed doen. Dat zelfvertrouwen is zo onwijs belangrijk als je net begint te moederen, daardoor leer je op jezelf vertrouwen. Het gezever over de curve door deze vervangers maakt echter dat ik even aan alles twijfel en daarmee schiet het zijn doel voorbij.

Wat volgens mij namelijk het risico is van te veel kijken naar statistieken en te weinig naar het kind of de situatie, is dat je andere componenten mist in je beoordeling – iets dat je ook op school tegenkomt, zoals bijvoorbeeld bij het tempolezen. Als je alleen het lijntje volgt, mis je dat het kind dat moeite heeft met DMT-toetsen faalangst heeft. Doe je dat te veel op het consultatiebureau, dan ontgaat je dat ouders, die de baby continu zien, zelf ook een oordeel hebben. Of erger nog, onzeker worden van jouw benadering – met alle gevolgen van dien.

Zoals met alle gemiddelden geldt hier ook dat écht gemiddeld niet bestaat. Maar goed ook, anders zou de wereld toch verschrikkelijk saai zijn? En zolang onze zoon overduidelijk wel ziet en volgt, zie ik geen noodzaak om te gaan. Ik ga dus iets doen wat ik volgens mij nog nooit in mijn ouderlijke leven heb gedaan: ik ga de afspraak afzeggen omdat ik denk dat ik het beter weet. Dat voelt heel recalcitrant (kan je dus nagaan hoe spannend mijn leven meestal is) en tegelijkertijd als het enige juiste. Sterker nog, vanaf nu doen we alleen nog maar de vaccinaties.

Terwijl ik bel, toch een tikje zenuwachtig omdat ik normaal eigenlijk braaf doe wat van me verwacht wordt, voel ik ook een soort rust. Eindelijk even stoppen met het langs de meetlat leggen van ons kind. Even gewoon ouders zijn, zonder de onzekerheid of het allemaal wel goed gaat. Ik ben groot voorstander van varen op je intuïtie en je eigen waarneming. En ik ben de laatste die zegt dat je met vijf kinderen op de teller alles weet – in tegendeel – maar ik denk echt dat ons gezond verstand voorlopig voldoende is. Met een opgelucht gevoel sluit ik het gesprek vijf minuten later af. Kan ik nu weer lekker gaan knuffelen!

Hoe sta jij hierin? Vind je het lastig om je eigen gevoel te volgen, zou je voor de zekerheid gaan of loop je tegen dit soort dingen aan op consultatiebureau/school en kan je daarin goed jullie grenzen aangeven?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven