Ken je die allesverzengende vermoeidheid uit het eerste trimester van je zwangerschap? Zo voel ik me, maar dan zonder bun in the oven. Het is een optelsom van eindeloos veel moetjes voor de zomervakantie: twee sporttoernooien op een dag met bijbehorende logistieke uitdagingen, een feestje op school, afscheidsfeest van de klas, uitreiking hier, schoolreisjes daar, nog even wat cadeaus regelen voor drie verjaardagen en kinderfeestjes, een eigen dubbele verjaardag, studiedag (die altijd vanuit het niets lijkt te komen) en dan nog de gewone drukte.
Ondanks dat we al drie weken verder zijn in de zomervakantie dus. Kennelijk is bijna eenentwintig dagen niksen nog steeds onvoldoende om echt te kunnen bijkomen van alles. Het laat me denken: is de druk gewoon te hoog? Of doe ik het mezelf allemaal aan? Is het bijvoorbeeld echt nodig om bij elk sporttoernooi acte de présence te geven? Moet je naar alle vieringen? En waarom ervaar ik het eigenlijk als zwaar om tien minuten te kijken naar een dans?
Als ik veel dieper graaf, gaat het me volgens mij niet zozeer om wat ik doe, want dat doe ik met liefde en daar geniet ik op zich van. Het is vooral wat het aan onrust met zich meebrengt. Ik ben van nature geen planner. Hoewel dat de afgelopen, bijna, veertig jaar wel enigszins is rechtgetrokken (ik kom op tijd en de rol van taxi mama weet ik ook steeds beter om te buigen naar tijd voor mezelf), kost het me vooraf wel moeite om te zorgen dat alles goed verloopt. Tel daarbij op dat veel evenementen plaatsvonden op tijden dat Sean eigenlijk hoorde te slapen en ik bloedzenuwachtig raakte als hij het op een krijsen zette, en de feestvreugde is compleet.
Volgend jaar, als hij groter is, zal het vast allemaal wat soepeler verlopen. Maar voor nu was het gewoon te veel. En niet alleen ik ben op, ook de kinderen zijn nog steeds hangerig, vermoeid, maken sneller ruzie dan in een uitgeruste staat en de algehele sfeer is soms beneden het vriespunt. Heeft weinig van doen dus met de relaxte zomervakantie die ik voor ogen had en de uitstapjes die we allemaal zouden maken. Verder dan de dierentuin en twee verjaardagen zijn we nog niet geweest. Alleen al het idee aan plekken waar we massaal naartoe gaan om te kunnen ontspannen, staat me enorm tegen.
Is het erg, kan je je afvragen. Ik weet het niet. Misschien is dit ook wel prima en hebben we dit allemaal gewoon even heel hard nodig: uitrusten, bijkomen, niksen. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt namelijk dat kinderen er langer over doen om prikkels te verwerken. Dat ontladen gebeurt vooral op momenten dat ze een minimale hoeveelheid nieuwe prikkels krijgen en dus is zo’n vakantie als deze waarschijnlijk zo gek nog niet. Het zullen geen weken zijn waar we nog jaren over napraten, het vakantiedagboek komt voorlopig niet vol, maar onze hoofden worden leger en ons gedrag gelijkmatiger.
Ik zie het maar even als een cadeautje aan onszelf, al hoop ik wel over een paar weken klaar te zijn voor de volgende ratrace.
Was jij aan het begin van de vakantie ook zo moe of zat je juist boordevol energie om van alles te gaan doen?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.