In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief dagboek,
Vlak voor ik naar de Negenmaandenbeurs vertrek, zo ergens rond 06.00 uur ’s ochtends, overvalt me een beetje somber gevoel. Tweeënhalf jaar terug zat ik in een hotel naast de RAI en was ik in verwachting van Nova. We wisten het nog maar net. Alles wat ik mee naar huis zou nemen, was voor haar. Als ik de foto van die ochtend bekijk, zie ik de blijdschap op mijn gezicht en voel ik heel even een glimp van de blijde verwachting van toen – ver verwijderd van het realisme van nu. Zou ik er heel veel last van hebben, de confrontatie met bolle buiken en baby’s? Ongeveer drie uur later krijg ik mijn antwoord.
Ze slaan de plank compleet mis
Een jolige jongen roept iets over kinderen en probeert ons, geloof ik, naar zijn stand te lokken. Ik blokkeer hem voor zover dat lukt. Hoewel ik echt van mening ben dat er wel meer ruimte voor vaders (en mannen in het algemeen) mag zijn op de Negenmaandenbeurs, kan ik slecht tegen van die veel te snelle, jonge ventjes die totaal geen verstand hebben van ouderschap en alleen maar waardeloze clichés uitspugen. Wat doen ze hier? Ik heb geen idee.
En voor het eerst sinds weet ik veel hoelang geleden voel ik me oud. Althans, echt ouder. Op sommige plekken voelt de beurs bijna alsof ik door een gemiddeld uitgaansgebied in Spanje loop waar proppers je binnen willen halen. Bij de uitleg over een bepaald type kinderwagen lacht het meisje dat ‘wanneer je nog een kind neemt’, je vast behoefte hebt aan een extra plek voor je oudste. ‘Want ja, anders worden ze jaloers op de baby.’ En het klopt niet. Los van de kind-nemen-discussie, die plankjes zijn in werkelijkheid vooral relaxed omdat je andere kind dan in een beetje fatsoenlijk tempo mee kan.
Niet veel later lopen we langs een bekend luiermerk. Ook hier staan jonge meisjes klaar om je te helpen je gegevens in te voeren in de computer, in ruil voor een pakje billendoekjes en een regelmatige nieuwsbrief. Ze giechelen, roddelen en halen hun neus op voor wat over pakweg tien jaar hun eigen toekomst zal zijn. Deze kinderen zijn nog mijlenver verwijderd van IVF-pogingen, miskramen, postnatale kilo’s en andere zaken die mogelijk bij het ouderschap horen. Mijlenver verwijderd van de realiteit.
Ligt het aan hen? Of toch aan mezelf?
Eenmaal thuis zet het me aan het denken. Stoor ik me zo omdat ik gewoon een verzuurd oud wijf word? Of is het een gebrek aan connectie met deze jongere generatie die vol arrogantie denkt dat ze het wiel hebben uitgevonden? En, aansluitend: is dat niet gewoon een eigenschap van beginnende twintigers? Op hun leeftijd had ik zelf al een kindje en zat, na een verbroken relatie, weer thuis. Ik studeerde terwijl ik moeder was. Met die spreekwoordelijke rugzak bij me geloof ik niet dat ik ooit zo ben geweest of heb kunnen zijn en heb ik dus helemaal geen goed referentiekader.
Linksom of rechtsom, als ik echt diep nadenk tussen het gemopper door, weet ik dat mijn rouw toch onverwachts boven komt drijven als een jong meisje (of jongen) zo makkelijk praat over kinderen nemen en standaardclichés roept. Mijn dochter zal namelijk nooit jaloers kunnen worden op haar jonge broertje of achter hem gaan zitten op een kar. En eigenlijk moet ik dat hen niet kwalijk nemen maar voor mezelf accepteren. Zij kunnen er ook niks aan doen dat mijn naïviteit weg is. Ik ook niet.
De weg naar wie je bent geworden, na het overlijden van je kind, is er eentje vol confrontatie en compassie (her)vinden voor jezelf. Zeker op de Negenmaandenbeurs, waar de hele dag over je heen spoelt als een pijnlijke herinnering aan vroeger. Ik heb nog veel te leren, merk ik. De ene keer gaat dat soepeler, een andere keer moet ik eerst een paar uur mopperen op ‘de jeugd van tegenwoordig’ voor ik zie dat het pijnpunt in mezelf ligt. En dat is oké.
Met (ironisch genoeg) babystapjes, zullen we maar zeggen.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
