In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief dagboek,
Een beetje gedachteloos en om de tijd te doden zit ik net door mijn timeline te scrollen op Instagram – een fijne bezigheid als je geen zin hebt om over de diepere zaken des levens na te denken, vind ik. Al klikkend ga ik van profiel naar profiel en kom uiteindelijk terecht bij een filmpje van een zwangere vrouw. Vrolijk en dansend vraagt ze haar volgers met welke termijn hun kindjes geboren werden. Ze is namelijk bijna uitgerekend en wil nu weleens gaan bevallen.
Sinds Nova’s overlijden voel ik bitterheid bij het zien dit soort luchtig bedoelde filmpjes. Als een verzuurd cumulatief van de muppets Waldorf & Statler én Maarten van Rossum schieten de nare gedachten door me heen. Ik heb en hekel aan dit soort domme vragen. Of beter en eerlijker gezegd, ik ben gewoon stikjaloers op de onbevangenheid waarmee deze vrouw in haar zwangerschap staat en hoe relaxed ze eruit ziet.
Sinds 2020 is de naïviteit helemaal verdwenen. De negen maanden dat Sean in mijn buik zaten waren een kwestie van overleven en blijven focussen op het einddoel. Dus lachen om de termijn? De weken aftellen omdat je de zwangerschap nu wel een keer zat bent? Ik kan me er niks meer bij voorstellen, als ik heel eerlijk ben. Wees blij dat je überhaupt een kindje in je buik hebt zitten.
Het overlijden verandert je visie
Ook zelfs nu ik nooit meer zwanger zal raken, voel ik die ergernis blijkbaar nog. Mijn hele leven is in een bepaald nieuw perspectief gezet en een simpele verkoudheid bij Sean is al reden genoeg om een bijna blinde paniek te voelen die ik pas kan temmen als alles weer bij het normale is. Het zijn de naweeën van het verlies en daar kan je je van je leven niet op voorbereiden. Ik vind het verschrikkelijk irritant.
Wat ik nooit verwachtte te zeggen (voorheen geloofde ik er niet in), is dat je leven voor en na het verlies dus echt onmiskenbaar anders is. Dat bestaat dus wel. Ik ben anders. Het gros van de tijd kan ik me daarbij neerleggen, omdat het is wat het is. Maar soms, en vooral als ik de bijna naïeve blijdschap zie van zwangeren, doet dat me echt iets en wil ik op bepaalde, hormonalere, momenten schreeuwen dat ze verdomme niet zo moeten zeiken.
De onderliggende pijn
Toch probeer ik dieper te blijven kijken dan die oppervlakkige ergernis. Wat mijn echte pijnpunt is, is dat ik mijn verhaal niet kwijt kan. Onder de video van iemand die bijna op de uitgerekende datum zit, zeggen dat dit precies het moment was dat mijn overleden dochter ter wereld kan? Onmogelijk. Mijn verhaal doet er in deze situatie niet toe en dat doet pijn, omdat het mij wél terug slingert naar begin oktober: hoogzwanger, enthousiast en ongeduldig, toen ik nog zo uitkeek naar de bevalling.
Dat gevoel van toen, die luchtigheid, de grapjes die ik nog maakte en dat we, bij nader inzien, gevoelsmatig mijlenver verwijderd waren van de enorme nachtmerrie die daarop volgde, dat mis ik. Ik mis mij. Hoe hard ik ook mijn best doe, hoe hoog ik mijn hoofd ook houd, bepaalde dingen blijven bikkelhard. Zoals dit.
Ik leg mijn telefoon weg. Nova, meisje, wat mis ik je. Elke dag, alleen nu een beetje meer. Was je maar gewoon bij ons geweest, had je maar op mijn buik liggen kroelen en kriebelen. Had je maar gewoon geleefd.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
