Een beetje gedachteloos en om de tijd te doden zit ik door mijn timeline te scrollen op Instagram. Ik klik door op profielen die me nieuwsgierig maken en zo kom ik uiteindelijk bij een filmpje van een zwangere vrouw. Vrolijk en dansend vraagt ze haar volgers met welke termijn hun kindjes geboren werden. Ze is namelijk bijna uitgerekend en wil nu weleens gaan bevallen.
Ik voel me tegenwoordig een beetje bitter als ik dit soort dingen zie. Een verzuurd cumulatief van de muppets Waldorf & Statler én Maarten van Rossum. Het verliezen van Nova heeft een cynicus in me losgemaakt van ongekende krachten. Ik heb echt een hekel aan dit soort filmpjes. Of misschien beter gezegd, ik ben natuurlijk gewoon stikjaloers. Jaloers op de onbevangenheid van deze vrouw en op de luchtigheid waarmee ze nog in haar zwangerschap staat.
Het lukt me sinds 2020 simpelweg niet meer, dat hele naïef en onbevangen zijn. Hoewel ik nooit meer zwanger zal raken, is ook de rest van mijn leven in een bepaald perspectief gezet. Wanneer de kinderen iets mankeren (een simpele verkoudheid bij Sean is al genoeg), of worden buitengesloten, als ze er zelf vandoor rennen… In al die gevallen borrelt een bijna blinde paniek naar boven die ik pas kan temmen als alles weer terug bij het normale is. Het zijn de naweeën van het verlies en daar kan je je van je leven niet op voorbereiden. Ik vind het verschrikkelijk irritant.
Wat ik nooit verwachtte te zeggen (voorheen geloofde ik er niet in), is dat je leven voor en na het verlies onmiskenbaar anders is. Dat bestaat dus wel. Ik ben anders. Het gros van de tijd kan ik me daarbij neerleggen, omdat het is wat het is. Maar soms, en vooral als ik de bijna naïeve blijdschap zie van zwangeren, doet dat me echt iets.
Volgens mij is dat vooral omdat je je verhaal niet kwijt kan. Ik kan onmogelijk vertellen dat Nova geboren werd met bijna 40 weken zwangerschap, maar wel al overleden was. Mijn verhaal doet er niet toe onder deze post en dat doet pijn, omdat de vraag me nog altijd keihard terug slingert naar begin oktober 2020: bijna uitgerekend, enthousiast en ongeduldig omdat ik mijn meisje heel graag wilde knuffelen.
Dat gevoel van toen, die luchtigheid, de grapjes die ik nog maakte en dat we, bij nader inzien, gevoelsmatig mijlenver verwijderd waren van de enorme nachtmerrie die daarop volgde, dat mis ik. Ik mis mij. Hoe hard ik ook mijn best doe, hoe hoog ik mijn hoofd ook houd, bepaalde dingen blijven bikkelhard. Zoals dit.
Ik leg mijn telefoon weg. Nova, meisje, wat mis ik je. Elke dag, alleen nu een beetje meer. Was je maar gewoon bij ons geweest, had je maar op mijn buik liggen kroelen en kriebelen. Had je maar gewoon geleefd.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Wees de eerste om reactie te geven