19 oktober 2020
De maandag na de crematie zitten mijn emoties hoog. Eigenlijk bij iedereen. Wanneer ik een lattenbodem naar zolder moet tillen en niemand blijkt me per direct te kunnen of willen helpen, bereik ik het kookpunt. Waar ik als kraamvrouw rustig aan zou moeten doen, kan dat me op dit moment echt helemaal niks meer schelen. Ik trek hem, zo goed en kwaad als dat kan, alleen over de vlizotrap naar boven, pak een warme trui uit de kast en been briesend in de richting van het park. De kinderen gaan later vandaag logeren bij mijn zusje, omdat het herfstvakantie is, dus een lekkere timing voor mijn uitbarsting is dit niet. Maar ik móet naar buiten.
Op mijn neus staat mijn zonnebril: een halfslachtige poging om mijn hysterische tranen te verbergen en om enigszins incognito te blijven. Compleet zinloos natuurlijk. Het is medio oktober, guur en grauw weer en bovendien zie je mijn ogen misschien niet, maar de rest van mijn gezicht spreekt ongetwijfeld boekdelen. Toch voelt het fijn om zelf even weer de touwtjes in handen te hebben en te beslissen wat ík wil, in plaats van wat er allemaal goed voor me zou zijn. Ondanks mijn beroerde conditie doe ik niet onder voor een olympisch snelwandelaar.
Intussen is de wandeling allesbehalve rustgevend. Ik vergelijk het maar even met het kopen van een nieuwe auto: zodra je hebt afgetikt, kom je ze overal tegen. Nou, zo voel ik me nu. Waar ik ook kijk, het lijkt wel of ze een blik zwangeren en pas bevallen vrouwen hebben opengetrokken. Overal waar ik kijk: baby’s, baby’s, baby’s.
Op een verlaten bankje in het park plof ik neer. De tranen rollen onophoudelijk over mijn wangen, terwijl ik op mijn telefoon in mijn digitale dagboek schrijf. Donder maar op met die hele kraamtijd. Ik had heir willen zitten met Nova, haar vertellend over de eendjes in het water en dat kleine vinkje in het riet. Niet met dit kutgevoel. Ik wil het liefst hele dagen huilen. Of beter nog, hele dagen overslaan tot ik me weer wat beter voel. Elk kindje dat ik op straat zag, deed me denken aan Nova. Aan wat had kunnen zijn, maar er onverbiddelijk niet is.
Na een ongemakkelijke terugweg, waarbij ik me pijnlijk bewust ben van mijn betraande, gedeprimeerde gezicht én de mogelijkheid om bekenden tegen te komen, waar ik nog geen zin in heb, stap ik binnen in een leeg huis. Alles doet zeer. Mijn rug en benen voelen of ik zojuist tachtig kilometer heb gelopen. In werkelijkheid zijn het er vier, maar dat is zo kort na de bevalling en met mijn huidige conditie praktisch hetzelfde. En toch voel ik me opgelucht.
De tranen, waar ik in de dagelijkse drukte niet altijd tijd voor heb, moesten eruit. De hysterische wandeling voelde voor het eerst weer als een moment waarop ik mijn eigen leven in handen had. Waarbij niet de dokter, Ro of iemand anders besloot ‘dat het beter zou zijn als…’. Hoe goed bedoeld ook, maar na dagenlang anderen laten beslissen over mijn welzijn, was dit best een aangename afwisseling als ik eerlijk ben. Ondanks de spierpijn waarmee ik deze exercitie morgen ongetwijfeld moet bekopen.
Daarbij leverde de wandeling ook nieuwe inzichten op. Thuis op de bank maakte ik me niet langer druk om al die andere zwangere vrouwen en bevallen vrouwen. Ja natuurlijk, ik had daar dolgraag tussen gelopen met Nova. Maar het is nu eenmaal niet zo. Daar kunnen zij helemaal niks aan doen. Dit is mijn verdriet en ik ben de enige die daarmee zal moeten leren omgaan. Tegelijkertijd heb ik deze eerste confrontatie met de ‘echte wereld’ maar gehad. Anders ga je daar toch tegenaan zitten hikken, denk ik.
Het helpt me beseffen dat we toch door moeten en langzaam weer de regie over ons eigen leven mogen gaan terugpakken. Toch sijpelt langzaam de twijfel door in mijn redelijk optimistische gedachten. Meer ondernemen, betekent immers ook andere mensen ontmoeten.
Ben ik daar wel aan toe?
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©Soho A Studio – Shutterstock
