In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief Dagboek,
Herken je dat gevoel dat als je net een nieuwe auto koopt, je die auto ineens overal tegenkomt? Zo voelt het ook als ik deze week ga wandelen. Om de zoveel meter kom ik iemand tegen met een bolle buik of kinderwagen voor zich. Bijna alsof het lot ermee speelt. Het voelt even verschrikkelijk, maar tegelijkertijd levert het ook gelukkig een aantal nieuwe inzichten op. Inzichten die ik harder nodig heb dan ik zelf besefte.
Alsof ze een blik zwangeren hebben opengetrokken
De maandag na de crematie zit de emotie hoog. Eigenlijk bij ons allemaal. Er is dan ook niks voor nodig en de boel ontploft. Ik schreeuw, huil, ben woedend! De kinderen gaan die dag bij mijn zusje logeren vanwege de herfstvakantie, dus een heel lekkere timing is dit niet, maar ik besluit dat ik nú weg moet. Kan me niks schelen dat ik net iets meer dan een week geleden ben bevallen en eigenlijk nog steeds rustig zou moeten aandoen. Kwaad til ik de lattenbodem via de vlizotrap naar zolder, trek een warme trui uit de kast, geef de kinderen een knuffel en been woest richting het park.
Mijn zonnebril is een halfslachtige poging om mijn hysterische tranen te verbergen – uiteindelijk geloof ik dat mijn gezicht boekdelen spreekt. En bovendien is het verschrikkelijk somber weer. Niemand draagt vandaag een zonnebril! Maar het voelt fijn om even het heft in handen te nemen. In hoog tempo loop ik richting het park. Het is een verschrikkelijke wandeling trouwens. Het lijkt wel of ze een blik zwangeren en pas bevallen vrouwen hebben opengetrokken. Overal waar ik kijk: baby’s, baby’s, baby’s.
Op een verlaten bankje plof ik neer. De tranen rollen onophoudelijk over mijn wangen terwijl ik op mijn telefoon schrijf in mijn dagboek. Flikker maar op met de kraamtijd. Ik had hier willen zitten met Nova, haar vertellend over de eendjes in het water en dat kleine vinkje in het riet. Niet dit. Ik wil het liefst hele dagen huilen. Of beter nog: gewoon hele dagen overslaan tot ik me weer wat beter voel. Elk kindje dat ik op straat zie doet me denken aan Nova. Aan wat had kunnen zijn, maar er keihard niet is.
Alles doet zeer, maar ik voel me opgelucht
Na een ongemakkelijke terugweg, waarbij ik me bewust ben van mijn betraande en gedeprimeerde gezicht én bovendien alle plekken probeer te ontwijken waar ik eventueel bekenden zou kunnen tegenkomen, stap ik binnen in een leeg huis. Alles doet zeer: mijn rug en benen voelen alsof ik zojuist tachtig kilometer heb gelopen. In werkelijkheid zijn het er vier, maar dat is – zo kort na de bevalling en met mijn conditie – eigenlijk hetzelfde. Tegelijkertijd voel ik me zo opgelucht.
De tranen moesten eruit. De hysterische wandeling van net leidde namelijk ook tot nieuwe inzichten en maken dat ik me, thuis op de bank, ineens niet meer druk kan maken om andere zwangere vrouwen en net bevallen vrouwen. Want ja, ik had daar ook graag tussen gelopen met Nova, maar het is nu eenmaal niet zo. Daar kunnen zij helemaal niets aan doen. Ik denk dat ik het nodig had ze overal te zien, hoe moeilijk dat ook even was.
Daarnaast voelde het zo fijn om gewoon weer even Merel te zijn. Weliswaar de recalcitrante versie van mezelf die tegen alle voorschriften inging – iets wat ik eigenlijk niet heel vaak doe – maar toch. Even iets anders doen dan thuis zwelgen in je eigen verdriet, continu de confrontatie voelen met wat er is gebeurd en in het eenzame gezelschap van je eigen gedachten. Die toch nog steeds vaker wel dan niet doordrenkt zijn van schuldgevoel, ook al weet ik dat ik dat moet loslaten.
Kortom, de wandeling bracht me precies wat ik nodig had – ondanks dat ik het vooraf niet zo besefte. Ik voel meer dan ooit dat we door moeten en langzaam zelf de regie over ons leven moeten terugnemen. Per slot van rekening voel ik me niet voor niks zo opgelucht dat ik eindelijk weer eens een eigen beslissing heb kunnen nemen en iets kon doen, ook al was het fysiek gezien misschien niet zo verstandig. Dat ik dit besef, maakt het trouwens niet direct makkelijker. Meer ondernemen, betekent namelijk ook weer dat je andere mensen onder ogen moet komen.
Ben ik daar wel aan toe?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven