Deel 8 | Dag lief meisje

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de eerste periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Inhoud Verberg

2 Je eigen gedachten als gezelschap

3 De juiste muziek en een toespraak bedenken

4 Rouwkleding zoeken in postnatale staat

5 En dan is het zover…

Lief Dagboek,

De dagen voor de uitvaart verlopen grillig. Het ene moment voel ik me best oké, dan val ik weer keihard naar beneden en ben ik bang dat het nooit meer goed komt. Wat enorm steunt, is de grote hoeveelheid kaarten en lieve berichten – ondanks dat we het nog bijna niemand hebben verteld. Maar de lege box en haar lege bedje blijven aan de andere kant een rauwe realiteit waar we maar slecht aan kunnen wennen.

Het is de bizarste ‘kraamtijd’ ooit. Waar ik nu met liefde elke dag gastvrouw had willen spelen voor de kraamvisite en elke dag verliefd naar Nova had willen staren, pieker ik over de juiste muziek en gaan we elke dag even kijken bij ons meisje in het rouwcentrum. Het idee dat je jongste dochter daar ligt opgebaard in een mandje snijdt door je ziel. Het voelt alsof je hart in duizend stukjes kapot is gegooid en je daarna, zonder fatsoenlijk voorbeeld, de incomplete stukjes weer aan elkaar moet lijmen.

Dus mensen die langskomen? Nee, ik moet er eigenlijk even niet aan denken. Ons eigen verdriet is al nauwelijks te dragen, laat staan dat van een ander te zien. Ik voel me weliswaar verscheurd en eigenlijk een tikje schuldig dat ik het liefst alleen ben op dit moment, maar tegelijkertijd weet ik ook dat je soms jezelf moet beschermen. Zeker omdat we nog steeds een gezin draaiend moeten houden en zij mij nu net zo hard nodig hebben als ik hen.

Je eigen gedachten als gezelschap

Soms kan ik het best goed vinden met mijn eigen gedachten. Deze week niet. Ik moet verplicht op mijn kont blijven zitten en als ik heel eerlijk ben, onderga ik dat toch als een vorm van marteling. Het liefst zou ik elke dag uitgebreid poetsen of fanatiek gaan sporten – net de twee dingen die absoluut verboden zijn in je kraamtijd. Alles om maar te ontkomen aan mijn sombere gepieker en gepeins over de afgelopen dagen. Schuldgevoel en intens verdriet wisselen elkaar af.

Het is onmenselijk om je kind te overleven – ook al gebeurt het veel vaker dan je misschien zou denken. Nu blijkt eigenlijk dat we gewoon altijd aan de goede kant van de statistieken hebben gestaan en dat dit voor veel meer mensen realiteit is dan we tot vorige week nog (vrij naïef misschien) dachten. En toch neemt dat laatste niet weg dat ik vaak denk dat ik enige vorm van schuld heb aan haar overlijden.

Pas wanneer ik de verloskundige spreek en een paar vriendinnen vertel over hoe ik me voel, besef ik dat dit gepieker zinloos is. Als ik namelijk vooraf had geweten wat er zou gebeuren dan had ik alles gedaan dat binnen mijn macht lag om Nova te redden. Dus schuldgevoel? Nee, dat heeft bij nader inzien weinig nut. Ik kan mijn energie beter besteden aan de juiste muziek voor de uitvaart, want die heb ik ook nog niet gevonden.

De juiste muziek en een toespraak bedenken

Zuchtend start ik de laptop en zoek via Google naar dingen als: ‘muziek uitvaart baby’. Ik zie een liedje van Woezel & Pip (Het land van met je ogen dicht), iets waarover de uitvaartondernemer het afgelopen zondag ook had. Maar na drie tonen weet ik al dat dit niks is. Juist de puurheid van het liedje – dat verschrikkelijk lief is, maar ook de associatie met beide hondjes, maken dat ik het niet wil. Het doet zoveel pijn! Bovendien bestaat de kans dat onze meiden misschien nooit meer naar Woezel en Pip kunnen kijken zonder verdriet. En ook al zijn ze alle drie eigenlijk al te oud voor de hondjes, toch zou ik dat vervelend vinden.

Wanneer ik er met Ro over praat, vertel ik ook dat ik eigenlijk sinds het overlijden van Nova met een muziekstuk in mijn hoofd zit. Het past echter, voor mijn gevoel, absoluut niet bij de wens om het licht en luchtig te houden omdat het zo zwaar is. Het stuk komt namelijk uit Het Zwanenmeer en heeft me altijd al geraakt. Maar zonder twijfel reageert Ro direct dat dit hem gewoon moet worden. ‘Je hebt alles op gevoel gedaan, als jouw gevoel dit zegt dan is het goed.’ En ineens weet ik dat hij gelijk heeft.

Ook de toespraak, waarover ik überhaupt steeds twijfelde (omdat ik eigenlijk helemaal geen prater ben met publiek), vloeit zo uit mijn vingers. Het stuk past trouwens toch beter bij de situatie dan ik vooraf dacht. In mijn woorden benoem ik dat:

‘De muziek komt uit het Zwanenmeer en dus uit het sprookje waarin prins Siegfried en prinses Odette voor elkaar willen kiezen. Dat wordt hen bijna onmogelijk gemaakt, tot ze besluiten om het meer in te stappen en voor eeuwig samen te zijn. Een tragisch moment, maar waarin de liefde overheerst. Voor Nova willen we eigenlijk niets liever dan dat laatste. Laat haar overlijden een moment zijn waarin de liefde uiteindelijk overheersen zal.’

Want dat is ook echt onze wens. Het neemt ons verdriet niet weg, maar liefde heelt wel veel. Met die puntjes op de i zijn we bijna klaar voor donderdag. Alleen nog even bedenken wat ik aantrek…

Rouwkleding zoeken in postnatale staat

Een van de dingen die ik een tikje onderschatte, zo blijkt niet veel later, is het uitzoeken van passende rouwkleding. Mijn negenmaandenflubberbuikje kan door voor een pronte twintigweken, en ik heb eigenlijk alleen maar positiekleding in de kast hangen. Allemaal spullen die me pijnlijk hard herinneren aan Nova en wat had moeten zijn, en bovendien inmiddels net niet meer passen. Kortom, te dik voor mijn normale kleren, en eigenlijk ook net te dun voor wat ik droeg tijdens de zwangerschap. Alles is bovendien of zwart, of heel erg zomers en dus verre van ‘lichte, luchtige kleuren’ – wat ik aan de rest heb gevraagd. Tot zover mijn eigen mooie plannen.

Het is ook stom natuurlijk. Alsof het ook maar iemand iets kan schelen dat ik vijftien kilo te zwaar ben op dit moment. Alsof het mij wat zou moeten kunnen schelen. Maar toch. Je wil uit respect naar je kindje toch op je best verschijnen. Niet zo onwijs kwetsbaar en pas bevallen. Het klopt gewoon niet. Met dat witte netbroekje en oversized maandverband onder je kleding, maar ook op hoge hakken, omdat je er nog iets van probeert te maken. Een poging om gewoon normaal te zijn, omdat de situatie dat allesbehalve is.

Ik kies toch maar voor een positiebroek die lekker zit en een shirtje dat mijn buik enigszins verdoezelt. Maar inderdaad, besef ik zodra we in de auto stappen en richting het rouwcentrum rijden: het maakt echt geen bal uit. Die steen in je maag zit er toch wel, of je nu in een trainingsbroek zit of eruit ziet alsof je zo de rode loper op moet.

En dan is het zover…

Een week nadat we hoorden dat haar hartje niet meer klopte, is het zover. Alle liefde die we hadden willen geven aan Nova, steken we nu in deze dag en elkaar. Vandaag is de dag waarop we echt afscheid gaan nemen. Van haar, van die verschrikkelijke eerste week.

Voor de laatste keer deze week lopen Ro en ik hand in hand het kleine kamertje in bij het rouwcentrum. Daar ligt ze. Ons kleine poppetje. Na ons allerlaatste afscheid pakken we het deksel van haar mandje en sluiten hem voorzichtig. De uitvaartondernemer komt binnen en nadat we wat laatste dingen bespreken, is het zover. Ro en ik tillen Nova samen op en lopen met haar naar de auto waarmee ze naar het crematorium gereden zal worden. Ik probeer bewust een beetje het oogcontact te vermijden met iedereen, alleen al omdat ik straks verder wil komen met mijn toespraak dan ‘Lieve allemaal’.

Een klein halfuur later staan we voor het crematorium. Omdat ik merk dat mijn voeten zeer beginnen te doen – misschien waren die pumps na negen maanden op gympies niet zo’n heel briljant idee – besluit ik dat we Nova vast naar binnen brengen. We zetten haar neer en onze kleine meisjes komen bij ons staan. Rose slaat een arm om me heen en May knuffelt Ro. Onwerkelijk. Nog steeds voelt het ergens alsof dit allemaal niet echt is.

Samen met de kinderen steken we niet veel later de kaarsjes aan en ze gaan aan de salontafel zitten om uitgebreid te kleuren. Rose is heel blij als ze een Sinterklaaskleurplaat tegenkomt in het nieuwe kleurboekje dat ze van mijn zusje krijgt, May kruipt tegen mij aan en wil samen iets maken. Ik ben blij dat ze daar zit, het biedt wat afleiding. Met alle kracht die ik in me heb, probeer ik me sterk te houden. Ik moet praten straks. Voor mezelf en voor haar.

De uitvaartondernemer stapt na een kwartiertje weer binnen. Hij knikt dat het zover is en ik sta op. In het kort leg ik iedereen uit wat de bedoeling is en met Ro naast me begin ik te praten. Over liefde, over Nova en over de muziek. En klinken de eerste tonen. Ik verberg mijn gezicht tegen Ro’s schouder. Het verdriet raast door mijn lijf en ik voel weer de wanhoop van die allereerste dagen. Ik wil dit helemaal niet! Toch probeer ik me te herpakken. Rose, May en ons neefje staan tegen ons aan en geven een dikke knuffel. Ze geven me weer kracht. Want ik wil hen ondanks alles een mooie herdenking meegeven en dat kan niet als ik hier hysterisch moet worden afgevoerd.

Niet veel later loopt iedereen om beurten langs haar mandje en legt een witte roos bij Nova. Ro, de kinderen en ik blijven achter. We houden elkaars hand vast en staan in een kringetje om onze jongste dochter heen. Voor het eerst en voor het laatst met zijn zessen. Om de beurt mogen de meisjes iets zeggen en uiteindelijk lopen de kleintjes aan de hand van hun grote zus richting de gang, waar de rest op hen wacht.

Een straal zonlicht schijnt door een raampje. Ro en ik kijken elkaar aan en houden elkaars handen vast boven Nova. Even, heel even, is er op dat moment geen verdriet, maar alleen wij drieën en een enorme hoeveelheid liefde. Meisje… Wat hadden graag de normale weg met je bewandeld, maar wat ben ik ook dankbaar dat deze dag precies loopt zoals we hoopten. Het moment is zo dierbaar dat het ons kracht geeft voor de rest van de dag.

Buiten staan vier kinderen uitgelaten te springen met een klein flesje bellenblaas in hun hand. Ze proberen de mooiste en grootste te blazen, speciaal voor hun kleine nichtje en zusje. Voor hen is er op dat moment even geen zware uitvaart meer, ze kunnen gewoon kind zijn. Een dikke hommel zoemt loom van bloem naar bloem en lijkt mee te genieten van hun plezier. Ro en ik kijken elkaar even aan en knijpen in elkaars hand.

Alles is zo gegaan als we hoopten en alles klopt. Alles. Alleen de reden waarom we hier zijn niet.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock