13 oktober 2020
De dagen voor de uitvaart verlopen grillig. Nu wil ik allerminst beweren dat ik me geweldig voel, maar op sommige momenten gaat het wel. Dan voel ik de kracht die nodig is om het gezin te helpen dragen, om de kinderen zoveel mogelijk een normaal leven te bieden onder omstandigheden die je dat eigenlijk onmogelijk maken. Maar niet veel later val ik weer naar beneden, de nietsontziende afgrond in, waarin ik de hoop dat het ooit goedkomt verlies. Het is een week die bol staat van de tegenstelling.
Zo worden we aan de ene kant overspoeld met lieve berichten: mooie kaarten, bemoedigende woorden en appjes, ondanks dat we het bijna nog niemand hebben verteld. Toch staan daar de rauwe realiteit tegenover: een lege box en een bedje dat nooit gevuld zal worden. Het is daardoor de bizarste kraamtijd ooit. Ik had elke dag verliefd naar Nova willen staren. In plaats daarvan pieker ik over de juiste muziek en kunnen we onze dochter alleen zien in het rouwcentrum. Het besef dat ons jongste meisje daar ligt opgebaard in een mandje snijdt door mijn ziel. Alsof mijn hart in duizend stukjes kapot is gegooid en ik vanaf nu, zonder fatsoenlijk voorbeeld, de incomplete stukjes aan elkaar moet gaan lijmen.
Mensen die nu langskomen, zoals normaal na een bevalling gebeurt? Ik moet er eigenlijk helemaal niet aan denken. Ons eigen verdriet is al nauwelijks te dragen, laat staan dat van een ander erbij te krijgen. Hoe moeilijk dat misschien ook zal zijn voor onze omgeving, maar ik voel aan alles dat ik nu egoïstisch mag zijn. Moet zijn zelfs. We hebben immers nog drie kinderen en zij hebben mij keihard nodig. Dat kan ik alleen door mezelf te beschermen en niet tegen wil en dank gastvrouw te spelen ‘omdat het hoort’.
Toch blijft de hele kraamperiode een marteling. Ik zou wel willen poetsen of fanatiek sporten om mijn gedachten te kunnen verzetten, ironisch genoeg twee zaken die ik goed zou kunnen gebruiken, maar die nu net niet mogen. Om bij te komen van de bevalling moet ik namelijk fysiek ook rust nemen. En daar voel ik me dan vervolgens weer schuldig om – dat ik me bezig houd met dit soort zaken, terwijl ik eigenlijk vind dat ik continu zou moeten huilen. Het is gekmakend.
Ze zeggen niet voor niets dat het onmenselijk is om je kind te overleven, al gebeurt het veel vaker dan ik tot nu toe dacht. Kennelijk stonden we gewoon altijd aan de goede kant van de statistieken. Dat blijkt wanneer ik online zoek naar ervaringsverhalen, al vind ik het aanbod wat tegenvallen. Nou ja, gelukkig maar, misschien, maar als het zo vaak gebeurt dan zou het zo fijn zijn als iemand zijn of haar verhaal zou willen delen. Juist lezen hoe een ander het beleeft die exact weet waar je doorheen gaat, biedt nu steun. Het is de eerste keer dat me invalt dat ik hierover moet gaan schrijven.
Op sommige momenten voelt het of ik iets had kunnen doen. Dat schijnt erbij te horen, dat verterende schuldgevoel dat je opvreet van binnen. Het komt en gaat, net als het verdriet, in een soort golfbewegingen – en daar lees ik weinig over. Het duurt een paar dagen voor ik tot in het diepst van mijn ziel voel dat als er ook maar iets was wat ik had kunnen doen om Nova te redden, ik dat had gedaan. Schuldgevoel heeft geen zin. Ik krijg haar er niet mee terug. Bovendien heb ik belangrijke keuzes te maken: we hebben nog steeds geen muziek voor de uitvaart en het is al dinsdag.
Zuchtend start ik de laptop en zoek via Google naar dingen als: ‘muziek uitvaart baby’. Ik zie een liedje van Woezel & Pip (Het land van met je ogen dicht), iets waarover de uitvaartondernemer het afgelopen zondag ook had. Maar na drie tonen weet ik al dat dit niks is. Juist de puurheid van het liedje – dat verschrikkelijk lief is, maakt dat ik het niet wil. Ik zoek iets dat wat minder beladen is, waardoor je ook niet jarenlang een afkeer krijgt van die schattige hondjes.
Ergens weet ik wel wat ik wil. Sinds het overlijden van Nova speelt er een muziekstuk in mijn hoofd en ik krijg het er niet uit. Het komt uit Het Zwanenmeer, het moment dat de zwanen in het meer verdrinken. Als je dan iets zoekt wat niet beladen is… Eigenlijk past het absoluut niet bij mijn wens de uitvaart zo licht en luchtig mogelijk te houden, maar ik moet het toch overleggen met Ro. Die reageert meteen dat dit de muziek moet worden. ‘Je hebt alles op gevoel gedaan, als jouw gevoel dit zegt dan is het goed.’ En ineens weet ik dat hij gelijk heeft, kennelijk had ik alleen zijn bevestiging nodig.
Ook de toespraak, waarover ik sowieso al die tijd twijfelde (omdat ik eigenlijk helemaal geen prater ben voor publiek), vloeit zo uit mijn vingers. En gaandeweg ontdek ik dat Tsjaikovski’s balletmuziek beter bij de situatie past dan ik vooraf dacht, zoals ik benoem in mijn praatje:
‘De muziek komt uit het Zwanenmeer en dus uit het sprookje waarin prins Siegfried en prinses Odette voor elkaar willen kiezen. Dat wordt hen bijna onmogelijk gemaakt, tot ze besluiten om het meer in te stappen en voor eeuwig samen te zijn. Een tragisch moment, maar waarin de liefde overheerst. Voor Nova willen we eigenlijk niets liever dan dat laatste. Laat haar overlijden een moment zijn waarin de liefde uiteindelijk overheersen zal.’
Want dat is ook echt onze wens. Het neemt ons verdriet niet weg, maar liefde helpt wel veel. Met deze puntjes op de i zijn we bijna klaar voor donderdag.
Alleen nog even bedenken wat ik aantrek…
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©Soho A Studio – Shutterstock
