11 oktober 2020
Het is de dag na de bevalling, de kinderen zijn nog bij mijn ouders. Bij het wakker worden, dringt de realiteit van de bevalling opnieuw tot me door. Ik besluit iedereen die inmiddels op de hoogte is van de laatste dagen maar gewoon te appen. Iedereen neemt de tijd om te luisteren naar mijn verhaal. Daar ben ik ze zo ontzettend dankbaar voor. Het haalt de scherpe randjes van mijn verdriet en ik besef eens te meer hoeveel lieve mensen we kennen. Het geeft me de kracht om op te staan en naar beneden te lopen.
Na een paar uur voel ik me zelfs goed genoeg om op de bank te ploffen voor Wie is de mol? We lachen zelfs hardop wanneer Patrick, niet opgewassen tegen de storm, op een onhandige manier tegen de deur van de veerboot vliegt. Geschrokken zwijg ik weer. Net als tijdens het eten van de hamburger gisteravond voel ik me schuldig, bijna of je je kindje ontkent. Opnieuw moet ik mezelf tot de orde roepen en me voorhouden dat je nu eenmaal niet continu kan huilen. Tijdens Moltalk val ik, overmand door alle emoties, in slaap.
Zodra ik weer wakker word, belt Ro de uitvaartondernemer. Uitstellen is zinloos, al zouden we dat het liefst doen. We spreken af dat hij rond 16.00 uur langskomt, zodat we nog even de tijd hebben om te douchen en wat boodschappen te halen. Om te voorkomen dat iemand ons aanspreekt, zet ik mijn zonnebril op en sprint (voor zover dat kan in deze postnatale staat) naar de auto en we rijden er meteen vandoor. Het voelt fijn er even uit te zijn. De zon schijnt, de lucht is prachtig blauw en even, heel even, voelt het leven bijna weer normaal.
Heel lang kan dat gevoel niet duren natuurlijk. Al snel zijn we weer onderweg naar huis, ook vanwege het gesprek dat als een zwaard van Damocles boven me hangt. Ik zie er als een berg tegenop, al blijkt mijn gevoel ongegrond. De uitvaartondernemer is een vriendelijke man die veel kalmte uitstraalt en de juiste vragen stelt, zonder de dood als iets ongemakkelijks te benaderen. Hij stelt voor dat hij de aangifte van Nova’s geboorte (en overlijden) bij de gemeente op zich neemt, waarmee hij ons enorm ontzorgt.
En de keuzes, waarvan ik vooraf werkelijk geen idee had, blijken ook mee te vallen. Intuïtief weet ik hoe het moet worden: liefdevol, licht en zo luchtig mogelijk. Vanwege corona is het aantal aanwezigen beperkt, en eigenlijk komt dat ons wel goed uit. We hebben geen zin in een hele happening. Bovendien denken we dat het voor de kinderen ook best beklemmend kan zijn als ze allemaal verdrietige volwassenen zien die ze nauwelijks kennen. We kiezen daarom voor de gezinskamer bij het crematorium in de buurt; er mogen maximaal tien mensen aanwezig zijn.
De uitvaart zal donderdag plaatsvinden: een week nadat haar hartje stopte met kloppen. Bij binnenkomst zullen de kinderen allemaal een kaarsje voor Nova aansteken. Daarna mogen ze tekenen of kleuren, ter afleiding, en kunnen we na de muziek (en misschien wat woorden van mij) om beurten afscheid nemen. Iedereen krijgt een witte roos om op haar rieten mandje te leggen. Wij blijven achter als gezin en helemaal aan het eind zullen Ro en ik samen afscheid nemen en de kamer sluiten. Alleen de muziek… Het land van je ogen dicht, wat de uitvaartondernemer aanraadde, is prachtig, maar dan kunnen we nooit meer Woezel en Pip kijken. Ik wil eigenlijk iets anders. “Komt tijd, komt raad,” zou mijn oma zeggen. Ik laat het nog maar even bezinken.
Een uurtje later komen de kinderen thuis. Meer dan ooit ben ik zo blij ze te kunnen knuffelen en vasthouden. Wat heb ik hen gemist! Toch brengt het ook het besef naar boven dat we in deze samenstelling incompleet zijn, dat Nova in de box had moeten liggen. Ik hoop dat ik de pijnlijke randjes hier ooit een beetje vanaf gaan. De rest van de avond blijven alle emoties elkaar afwisselen. Het voelt allemaal zo raar. Niet gek natuurlijk, maar soms vergeet ik dat het nog maar gisteren is dat ik ben bevallen.
Wat dat betreft is het waar wat ze zeggen: als je kindje overlijdt, stap je in een achtbaan waarover je geen enkele controle bezit. Het enige dat we kunnen doen is alle uitdagingen stuk voor stuk aangaan, zonder te veel stil te staan bij wat de volgende is. Vermoeid van alles val ik in slaap zodra mijn hoofd mijn kussen raakt. Deze dag zit erop.
Nu donderdag nog.
Volg je Oorverdovend Stil ook op Instagram? Hier vind je praktische tips, verhalen en nog veel meer.
Uitgelichte afbeelding ©Soho A Studio – Shutterstock
