In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de eerste periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief Dagboek,
Langzaam maken de trots en het geluksgevoel, die ik ervaar sinds Nova er is, weer plaats voor sluimerend verdriet. Of we nu willen of niet, het moment dat we uit het ziekenhuis zullen vertrekken, komt ongewild dichterbij. Ondanks dat het onze eigen keus is om haar niet mee naar huis te nemen, voelt het zo verschrikkelijk. Onnatuurlijk ook. Je wil het liefst samen vertrekken. Maar goed, of het nu vandaag zou zijn of over een paar dagen – afscheid nemen moet je toch. En hoe langer je wacht, hoe pijnlijker het wordt. Daar willen we onszelf en de meisjes tegen beschermen.
Tijd om afscheid te nemen
De fotografe vertrekt en niet veel later gaat ook de verloskundige naar huis. Ro en ik blijven achter met Nova, in de wetenschap dat ook wij straks zullen moeten gaan. Ik kijk naar het meisje in mijn armen dat al langzaam begint te veranderen in haar gezichtje – een proces dat zich bij baby’s veel sneller voltrekt dan bij volwassenen. Gelukkig krijgen we van het ziekenhuis alle tijd die we nodig hebben om afscheid te nemen. Ik houd Nova stevig tegen me aan en knuffel haar nog maar eens.
Omdat ze na ons vertrek hier zal blijven, brengt de verpleegkundige na een halfuur een speciaal bedje bij ons, voorzien van mechanische koeling. Hierin blijft ze zo mooi mogelijk, zodat we haar komende week in ons dorp bij het rouwcentrum ook nog kunnen bezoeken. Het is confronterend. June en Rose hebben in eenzelfde soort bedje gelegen na hun geboorte, maar dan met twee kruikjes naast zich om hen warm te houden. Opnieuw dat intense verdriet dat me misselijk maakt. Als moeder voelt het als jouw taak om je kindje te beschermen. Dat het bij Nova niet gelukt is, doet me meer pijn dan ik ooit kan omschrijven.
Maar als gezegd, we kunnen niet eeuwig blijven. Ik voel dat het tijd is om af te ronden en besluit haar na een laatste dikke knuffel en kus in haar bedje te leggen. Het is ongelooflijk. Nog steeds. Ze is gewoon helemaal af en lijkt zo op haar zussen! De krulletjes van Rose, het donkere haar dat June en May ook hebben. En haar gezichtje… Opnieuw onmiskenbaar papa’s dominante genen haha! Terwijl ik haar bekijk, valt het me in dat we haar nooit zullen zien opgroeien en weer komen die eindeloze tranen die maar niet op lijken te raken. Ro veegt ze weg en houdt me vast.
Als het vertrek langer duurt
Door omstandigheden wachten we daarna echter nog bijna twee uur op de verpleegkundige, die elke keer ’toch nog iets’ moet pakken en vervolgens lang wegblijft. In eerste instantie is dat niet zo erg: het geeft ons meer tijd met Nova en eigenlijk vind ik dat wel fijn. Maar na verloop van tijd verandert dat gevoel.
Weet je wat het is? Je neemt afscheid van je kleine meisje en dat is moeilijk. Alleen, doordat het zolang duurt neem je na een tijdje weer afscheid, wat minstens zo verdrietig is als de eerste keer. En dan nog eens, en nog eens. Op een gegeven moment slaat het gevoel van pijn daardoor ongewild om in een kleine vorm van ergernis en ongeduld – niet bepaald wat je op dat moment wil voelen. Het voelt alsof je elke keer opnieuw een pleister lostrekt. Uiteindelijk gaat Ro de auto maar vast halen. Wanneer hij weer terug is, twintig minuten later, ben ik eindelijk de laatste dingen aan het afhandelen.
Ik leg nog een keer mijn hand op haar buikje en zeg in gedachten ‘Dag meisje.’ Daarna draai ik me om en laat me in de rolstoel zakken. We vertrekken met lege armen. En terwijl mijn hart huilt, weet ik ook dat we hiermee de beste keus hebben gemaakt voor onze andere dochters. Nou ja, en als ik eerlijk ben, waarschijnlijk ook voor onszelf. Afscheid nemen van een kindje dat mee naar huis gaat, lijkt me nog pijnlijker en moeilijker dan dit al is. Ik weet oprecht niet of ik daarvan zou kunnen bijkomen.
Zit je dan bij de Mac
We rijden rond 22.30 uur weg bij het ziekenhuis, allebei met knorrende magen. Het voelt heel surrealistisch wanneer we in de McDrive aansluiten en een hamburger met drinken bestellen. Op de parkeerplaats voel ik me echt een verschrikkelijke moeder. Net bevallen, ouders geworden van een overleden baby nota bene, en daar zit je dan bij de Mac. Ergens balancerend tussen diepgeworteld schuldgevoel en enorme trek, werk ik mijn Big Tasty weg.
Toch neem ik me ook op dat moment heel stellig voor dat ik me niet schuldig moet voelen om het leven te leven. Dat Nova niet bij ons mag zijn is wrang, oneerlijk en het verschrikkelijkste dat je kan overkomen als ouders. Maar intussen is het leven er ook. En als je niet zorgt dat je dat ook kan beleven dan word je denk ik gek. Het eten van een hamburger neemt uiteindelijk je pijn niet weg. Die last draag je voor altijd met je mee, wat je ook doet. Ro bevestigt dat als ik mijn gedachten met hem deel. Dat scheelt iets.
Onderweg naar huis praten we over alles wat we hebben meegemaakt, onze beleving en ons gevoel daarbij. We zeggen tegen elkaar hoe bijzonder deze hele dag eigenlijk is geworden, ondanks de omstandigheden, en hoe dankbaar we daarvoor zijn. Voor we de tunnel inrijden, valt me plots op hoe donker het eigenlijk buiten is. Ik pak Ro’s hand vast. Want daar, vlak boven ons, straalt één felle ster.
Nova.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Zo mooi weer. Dank je wel.
Lieve Merel, gewoon geen woorden voor hoe mooi je het verwoord. Bedankt dat ik het mocht lezen.
Veel sterkte Merel en Ro ♡
Wat een groot verlies… Mooi dat je dit deelt ondanks de pijn en het verdriet, het is nog zo vers.